Zaterdag was een zonnige en vrijwel windloze dag. Wat een verschil met die storm. Zo heerlijk om op ons gemakje te peddelen langs de kust. We maken een afweging: blijven we langs de kust of gaan we het land in? Dat laatste hebben we besloten en ook geweten. Wat was het zwaar. 80 km ver en 1300 m stijgen in één dag. Bijna misselijk van moeheid was ik. Dit is niet fijn meer. Gelukkig is de maandag weer relaxed. Ik zie er tegenop, weer wat stijgingspercentages in het vooruitzicht. Frans begrijpt dit niet. Hij denkt: we zijn dit aangegaan, het is soms zwaar, maar wij kunnen dit. Hij voelt zich daar relaxed onder. Ik voel me ongemakkelijk bij het vooruitzicht van wat we moeten. Achteraf is het ook meegevallen. Het is mooi onderweg. De lente komt hier later. De bloesem is hier nu pas in volle bloei. En we zijn in de buurt van Pyeongchang, waar de winterspelen waren. Mensen kennen ons hier als we 'Nederland' zeggen, bij het woord 'Holland' kijken ze je onbegrijpend aan. Heeft volgens ons ook met Pyeongchang te maken.
Jammer dat het zo moeilijk is contact te maken. Mensen roepen soms tegen ons, steken duimen op en beginnen tegen ons te praten als ze begrijpen dat we uit Nederland komen. Maar dan stokt het gesprek door de taal.
Jammer dat het zo moeilijk is contact te maken. Mensen roepen soms tegen ons, steken duimen op en beginnen tegen ons te praten als ze begrijpen dat we uit Nederland komen. Maar dan stokt het gesprek door de taal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten