Cultuurschok

 We hebben Kyoto verlaten en met de Shinkansen keren we terug naar Fukuoka. Onze fietsen staan ongedeerd bij het hotel en onze bagage, keurig gelabeld, in de lobby. De zon schijnt en we doen een nieuwe poging de grootste Japanse houten Buddha te bezoeken. Dat lukt deze keer. We steken een kaarsje op en een wierookstokje aan. De Buddha is indrukwekkend, 16.1 m hoog. Fotograferen mag eigenlijk niet..

De ferry naar Busan in Zuid-Korea is meer een cruiseschip, zo groot. Je zou verwachten dat wij komend in Japan een cultuurschok ervaren, maar die ervaring krijgen we door Zuid-Korea. Al op de boot valt ons op wat een druktemakers de Koreanen zijn. Zowel de mannen als de vrouwen schreeuwen tegen elkaar. Als ze bellen hoor je dat meters verderop. Zo tegengesteld aan de Japanners, die geen ruimte lijken in te nemen en elkaar zachtjes en buigend toespreken. Zes uur later zien we de skyline van Busan en zijn we in Zuid-Korea. We fietsen naar ons hotel en ervaren dat de automobilisten hier niet zo gedisciplineerd rijden als in Japan. Het gaat hard en ongeduldig. 

Eenmaal geïnstalleerd wandelen we wat rond. We voelen ons ontheemd die eerste avond. Er ligt afval op de trottoirs, lege koffiebekers, plastic tasjes, iets wat je in Japan nooit ziet. Daar is alles spic en span. Zwervers, die we in Japan nauwelijks hebben gezien. We willen geld pinnen, maar de verschillende ATM's geven allemaal een error aan. We hebben nog wel enige reserve omdat we wat Japanse yens hebben gewisseld voor Zuid-Koreaans wons, maar niet genoeg om lekker vrij te kunnen bewegen. En geen leuk eethuisje te vinden. We missen Japan..

Gelukkig klaart zaterdagochtend de hemel op. Al drie nachten word ik wakker met pijn aan mijn oog. We willen een oogarts bezoeken, maar hebben nog steeds geen geld. We hebben ook nog steeds onze fietsroute door Z.Korea niet bepaald. Een meisje op het toeristenbureau gaat voor ons bellen. Ze wijst ons op een bank bij het station, waar ze westerse kaarten accepteren. Ze belt naar een oogkliniek, die om de hoek blijft te zitten en tot 12.30 open is. Het is immers zaterdag! Ze geeft ons een adres waar ze fietsroutes hebben.
Geld pinnen lukt bij de aangewezen bank zónder errors. De oogarts, helemaal geen wachttijd, constateert een ontsteking en een beginnende staar. Geen lenzen meer adviseert hij. Hij schrijft druppels en tabletjes voor om de ontsteking te bestrijden. We kopen een goedkoop leesbrilletje en dan wagen we ons in de metro en de bus naar het fietsinformatiecentrum. Koreanen die Engels spreken helpen ons graag. We voelen ons al meer thuis. Zondag weer op de fiets. Heerlijk.