12juni, we gaan richting het zuiden. Aan de Loire, in de buurt van Amboise, vinden we een leuke kleine camping. Fietstocht langs charmante Franse dorpjes. We bellen met Gieske, want die had een presentatie over de watersnood. Het is goed gegaan en ze wil hem voor ons ook nog geven. Een dag later een bericht van Djoeke: zij gaf ook een presentatie: over de maan. Ook die gaan we nog zien. 

Djoeke heeft voor vaderdag een nep-bord frites met allemaal lieve teksten gemaakt voor papa en hij heeft er, zeker weten, echt van gesmuld.

We gaan naar de Dordogne waar Els en Johan verblijven in een safaritent op de camping les Deux Vallées. We wandelen naar het dorp met hen en op vaderdag een autotocht naar Les Arques waar het museum van Zadkine gevestigd is. 

Zadkine roept zowel bij Johan als bij mij jeugdherinneringen op. Het beeld van de gebroeders Van Gogh, Theo en Vincent, dat in Zundert staat en van de hand van Zadkine is, werd in 1964 door koningin Juliana onthuld. Ik mocht daarbij als 14-jarig mulomeisje met een vlaggetje zwaaien. Johan zat in Breda op school en heeft voor de onthulling gespijbeld. Hij heeft Zadkine zelfs aangeraakt! Frans was ook in Breda, op de kweekschool en precies in de examentijd voor zijn eerste onderwijsakte en heeft dus niet gespijbeld en  niets van de feestelijkheden meegemaakt. 

Het beeld heeft bij mij altijd een bijzondere plaats gehad. Ik vind het een heel mooi beeld, dat goed de liefde tussen Theo en Vincent weergeeft, maar ook de afstand tussen die twee. En wij hebben natuurlijk iets gemeen met Van Gogh: hij en Frans, Johan en ik én onze zoon zijn allemaal in Zundert geboren. 

Johan is de initiator en drijvende kracht van het Van Goghhuis in Zundert. Daar vond een aantal jaren geleden een Zadkine-tentoonstelling plaats met ook mensen uit Les Arques. Het was vandaag een warm weerzien met de directeur van het museum, die Johan als aandenken een boek cadeau gaf. 

We genieten van de prachtige houten en bronzen beelden, schilderijen en tapisserieën. Wat een veelzijdig man was Zadkine. 

Frans en ik hebben, eenmaal verhuisd naar Breda, eens een  kunstatelierdag bezocht. We bezochten Harrie van den Broek, een van oorspong Zunderts kunstenaar, vooral bekend om zijn prachtige ontwerpen voor het Zundertse bloemencorso. Ik ben perplex als ik bij hem binnenkom en een prachtig schilderij zie in blauw, turquoise en paars. Een weergave van de koppen van Theo en Vincent van het beeld in Zundert. Mijn geliefde beeld in de kleuren waar ik zo van houd. En dan ook nog van een Zunderts kunstenaar. We schrikken van de prijs, maar vanwege de atelierdagen zit er een korting op. Verkocht dus en het hangt nu al jaren te pronk in onze huiskamer. Ik vind het nog steeds mooi.

Na een feestelijke ‘’vaderdaglunch’ met os vieren en Bruno in de tuin in de buurt van het museum keren we terug naar de camping.

Het weer lijkt intussen tegemoet te komen aan de zomer. Het is warmer en we maken een mooie fietstocht naar het Middeleeuwse stadje Sarlat met zijn gele natuurstenen huizen.

Op dinsdag nemen we afscheid van Els en Johan. We gaan op weg naar de Cevennen. Onderweg zien we veel plaatsnaamborden die ondersteboven hangen. Bij ons keerden protestboeren de vlag om. Hier doet de burgemeester mee en is het geen individuele actie meer maar een actie van de plaats en de naam die moet worden omgekeerd als protest tegen natuurmaatregelen waarvoor de boeren moeten inleveren, maar die belangrijk zijn voor het behoud van de aarde. De burgemeester is politiek in Frankrijk. 

Onderweg zijn de Gorges du Tarn indrukwekkend. Dat is het bijzondere van meereizen in de camper. We zitten hoog en comfortabel en hebben een panoramisch zicht op de wolkenvelden en prachtige vergezichten in de diepe dalen. Na een teleurstellend bezoek aan Puy-en-Velay, teleurstellend omdat we ons verheugd hadden op een stadswandeling en een etentje ergens op een terras. Het goot letterlijk en we moesten tot 19.00 uur wachten voor we ergens binnen konden om wat te eten. 

Nu zitten we op een heel kleine camping in de middle of nowhere waar we hopen mooie wandelingen te kunnen maken. 

En ineens is er een camper

 2-06-2024

Teteringen, camping de Kwikstaart. Onze eerste dag met de pas aangeschafte camper. Een nieuwe fase in ons reisleven. We zijn begonnen met kamperen in een tentje, daarna met een kind, een vouwwagen. Toen een periode met bergwandelen en berghutten. Weer later kwam de fiets en een kleine tent, eerst door Nederland, weldra door de halve wereld. Toen, na corona, weer een grotere tent, maar dat was het toch niet helemaal meer. En nu lokte de camper.  We hebben niet lang over de aanschaf gedaan. Eigenlijk hadden we er een gehuurd ‘om te proberen’, maar een vriendin van mij en haar man zijn ouder en het gaat voor hun niet meer. We besloten tamelijk snel op hun aanbod in te gaan. Frans heeft zich behoorlijk verdiept door filmpjes op you-tube te bekijken en hij lijkt al een volleerd campergebruiker. 

Dat eerste weekend in Teteringen is het wel erg zoeken: waar heb ik mijn contactlenzen, waar mijn gehoorapparaatjes, waar de suiker, de olie enz. We moeten nog routine krijgen. 

De camping zelf is erg leuk. Landelijk en superschoon. We maken een lange wandeling met Bruno, onze heel aardige hond, en genieten in de zon van onze bietensalade met zalm. Lezen doen we binnen, want warm is het niet.

We slapen lekker in het ruime bed en voor het ontbijt heeft Frans espresso gemaakt die we met trui en vest aan op ons ‘terrasje’ nuttigen. 

4-06

Onze eerste dag écht op reis met de camper. Ieper is onze bestemming. We komen terecht op een prachtige stadscamping met een mooi weilandje. Ik geniet van mijn boek van Juli Zeh, ‘onder buren’. Over de verrechtsing van Duitsland en de meerdere kanten van de neo-nazi die haar buurman blijkt te zijn. 

De markt van Ieper is prachtig gerestaureerd. Het is terrasweer en daar komt mijn eerste Apérol Spritz dit jaar. 

6-06 

Na een lange dag rijden in de camper arriveren we in Les Andelys aan de Seine, in de buurt van Giverny. We willen de tuinen van Monet bezoeken. We fietsen zo’n 30 km daarheen. Bruno in zijn aanhangertje achter Frans. Hij, de hond, blijkt het allemaal goed te pruimen. De rit is behoorlijk geaccidenteerd en mooi. De tuinen van Monet echter zijn onbereikbaar. De rij voor de kassa is zo lang dat we daar maar niet aan beginnen. Toerisme gaat zo aan zichzelf ten onder. In onze herinnering, maar dat is meer dan 30 jaar geleden, hebben we hier rustig met onze zoon rondgewandeld. Nu hebben we een rustige kermis bezocht. Overal in het straatje waar de tuin van Monet ligt zijn kleurige tuinen, galeries, terrasjes en eetkraampjes. Rustig, omdat het ‘beschaafde’ mensen zijn die hier komen. Als troost, om hier toch niet voor niets naar toe te zijn gefietst, zoeken en vinden we de tombe van Monet. 

7-06 

Wakker geworden met het enigszins goede bericht dat voor de Europese verkiezingen Wilders één stem minder lijkt te hebben dan GL/PvdA. Voorlopig dus. De definitieve Europese uitslag komt zondag. We zijn nog niet gerustgesteld. 

We rijden naar de Normandische kust. Het is mooi. Pourville, een plaatsje in de buurt van Varengeville-sur-mer, waar Braque zijn historie heeft liggen. De lucht is felblauw, de wind is koud, maar uit de wind is het goed toeven. De huizen langs de kust zijn prachtig. Oude chique. Frans denkt meteen aan de kilte en de somberte binnen in die oude villas. Ik zie meer de vergane glorie en de daarmee gepaard gaande romantiek en ook vaak ellende.

8-06 

Ik jog een stukje met Bruno aan de lijn aan mijn zijde. De eerste keer en dat ging goed. Daarna een lange wandeltocht naar het kerkje van Varengeville-sur-mer, de Eglise Saint Valery, waar de glas-in-loodramen van Braque indrukwekkend zijn. Prachtig met korenbloemenblauw. De wandeling was erg mooi, vooral het zicht op de steile krijtrotsen. Monet, Renoir en Pissaro kwamen hier graag en dat is te begrijpen..

De volgende camping: des Pommiers, vlak achter de Normandische kust, is kleinschalig en precies wat wij leuk vinden.

De fietstocht die we maken is werkelijk prachtig. Een mooi gravelfietspad leidt ons langs de turquoise Atlantische Oceaan. Met witte koppen en een diepblauw op de achtergrond, staalblauw in de lucht en de zon aan de hemel is het een plaatje. Jammer van de koude wind.  

Slotblog Piemonte

Op maandag 26 juli ontmoeten we Gino op een terras en drinken we samen koffie. We zijn erg benieuwd of de motor van mijn fiets in de ebikeshop gearriveerd is. Zo niet, moeten we langer in Turijn blijven. De meeste highlights hebben we een week eerder, bij onze aankomst in Turijn al bekeken. Mijn motor zou vrijdag al aankomen, maar was ‘rescheduled’. Spannend. Maar als we bij de Bosch-dealer arriveren om de huurfiets terug te brengen heeft hij een verrassing. Hij had het zojuist ook al naar ons gemailed, maar dat is ons ontgaan. Ons motortje is die ochtend aangekomen, een kwartier voordat wij verschenen. Hij gaat hem meteen monteren. En hij valt nog onder de garantie, al was die officieel al verlopen. Het kost ons niets extra's, behalve het monteren. We zijn onder de indruk van de geweldige service. Het is maar een klein zaakje dat de Bosch dealer en zijn vrouw samen runnen. Toevallig zijn ze ook nog fan van Riese&Müller en mijn fiets is een Riese&Müler met een Bosch motor. Ze hebben alle gegevens van mijn fiets moeten verzamelen,  mijn kapotte motor moeten opsturen naar Bosch en de nieuwe moeten voorfinancieren. 

We gaan lunchen met Gino. We kijken terug op de loopbaan van Gino en Frans, hun gezamenlijke activiteiten en de relaties die daaruit voortvloeiden. Het is echt een voorlopig afscheid, want Gino verwacht niet heel snel weer naar Nederland te kunnen komen, omdat de gezondheid van Anna, zijn vrouw, slecht is. Het werd natuurlijk later dan we eigenlijk wilden, want we hebben besloten meteen mijn fiets op te halen en richting Breda te gaan. 

Om 14.00 uur zijn we uiteindelijk vertrokken. We hebben natuurlijk de eigenaar van de fietsenzaak en zijn vrouw heel hartelijk bedankt. 

Om Italië te verlaten moeten we de Grote St. Bernhardpas over. We hadden ook de tunnel kunnen nemen, maar aan de pas kleeft een zoete herinnering. 10 jaar geleden, het begin van onze wereldreis op de fiets, fietsten we vanuit Martigny in Zwitserland de pas op. Nu ik zie hoe steil en lang de weg naar de pas is kan ik het nauwelijks geloven. Deden we dit echt? Niet electrisch ondersteund en met al onze bagage op de fiets? Op de pas nemen we een foto van ons, zoals we die ook 10 jaar geleden namen, maar nu zijn we met een luxe electrische auto de pas op gekomen. 

2011

2021

In Zwitserland overnachten we in een duur hotel.. Zwitserland is gewoon duur. Italië en ook Duitsland zijn voor Nederlandse begrippen voordelig. Het is relaxed dat we tóch maar dit hotel nemen. Voorheen kampeerden we of zochten een goedkope gelegenheid uit. Is dat ouder worden? Of de vruchten plukken van een werkzaam leven? 

De volgende dag rijden we door in onze comfortabele electrische auto. We gaan via Duitsland, want in Frankrijk is het laden van electrische auto's kennelijk soms een probleem. In Zwitserland en Duitsland zijn overal onderweg op de Raststätten snelladers. Om de paar uur stoppen we om te laden en koffie te drinken. Na een half uur heeft de auto alweer voldoende capaciteit om door te gaan. Op het laatst krijgen we nog flinke regenbuien maar om 20.30 zijn we thuis en kijken we terug op een reisje dat niet helemaal is verlopen zoals we voorzien hadden. Maar we hadden een paar fijne dagen in Turijn en een mooie fietstocht in Piemonte met een heerlijke Riese&Müller huurfiets. En we hebben heel aardige mensen ontmoet. Mensen die ons niet kennen, maar zó behulpzaam zijn. Een goede ervaring.  De meeste mensen deugen zou Rutger Bregman zeggen en zo'n positieve ervaring hebben wij zeker.

De laatste etappe

Onderweg naar Pinerolo worden we overvallen door een regenbui. Hele grote druppels maken het nodig toch maar een schuilplaats te zoeken en de regenjassen onder uit de fietstassen te halen. Voor dit fietsreisje is regen heel bijzonder.

Eenmaal in Pinerolo blijken we een heel eenvoudige kamer te hebben in een appartementje dat door bejaarde mensen wordt verhuurd. Alles is er en het is super schoon. De eigenaresse belt haar zoon om het wifi-wachtwoord voor ons te noteren. Aandoenlijk. Ons kamertje heeft mooie tuindeuren die uitkomen op een balkon. Daar is het te heet en het kijkt uit op een betonnen plein. Zo is het bij Gino’s appartement ook en als ik zie hoeveel hoogbouw er hier is denk ik dat dit de woonsituatie van veel Italianen in de steden is.

Als Frans zijn middagslaapje heeft gedaan wandelen we Pinerolo in. Het stadje heeft verrassend veel terrassen, mooie galerijen en historische kerkgebouwen. We strijken neer op een omsloten plein waar gonzende mensenstemmen weerkaatsen tegen de hoge gebouwen. Kinderstemmen klinken van onder de galerijen, mooi speelterrein. Hoog boven ons zweven traag vijf ooievaars en vlak boven het plein cirkelen gierzwaluwen. Met een drankje en een hapje is het goed toeven hier.

Zondagochtend ontbijten we in een bar om de hoek. Heerlijke cappuccino en een chocoladecroissant. Ik heb me helemaal aangepast aan de Italiaanse gewoonten.

Richting Turijn fietsen we over rustige weggetjes en fietspaden, met één uitzondering. Niet ver na Pinerolo bereiken we de bovenloop van de Po, Ponte Po. Echter geen ponte (brug)! Een doorwaadbare plaats, dwars door de stenige bedding. Gelukkig hoeft er niet te worden gewaad, de Po is hier droog. Het lijkt meer op klauteren.

Onze tocht zit er op. Nog even spannend morgen of er al een nieuwe motor voor mijn eigen fiets is. Zo niet moeten we ons plan om richting Breda te gaan wijzigen..

Jarig

 Gisteren bezochten we onderweg ook nog Bra. Eerst reden we door Pollenzo waar de Universiteit van de Gastronomie gevestigd is in een voormalig klooster. Het is de bakermat van de slow food-beweging. Daarna in Bra de school waar het internationale werk van Frans begon met het Europese onderwijsproject Eurotopics. Hij heeft hier Gino leren kennen en er mooie herinneringen liggen, maar het is zo lang geleden dat we het er maar niet op wagen de school daadwerkelijk binnen te gaan.

Mijn verjaardag: we moeten de mooie stadsvilla verlaten en worden bij de nabijgelegen bar heel vriendelijk ontvangen voor het gearrangeerde ontbijt. Een chocoladecroissant dan maar bij gebrek aan een broodje kaas. Het bevalt me beter dan ik verwacht had.
We gaan op pad. Na 30 km fietsen langs de flanken van een berg met schitterende vergezichten onze eerste rustpauze. Dat is feest. Al die felicitaties op mijn telefoon lezen, ik voel me nu echt jarig.
Onze fietstocht wordt nu een beetje saai. Het is vlak platteland, er staat heel veel maïs! De streek oogt welvarend. Veel grote huizen en ook mooie auto’s. Als we het begin van de Valle del Po naderen begint het weer mooi te worden. Over smalle weggetjes komen we bij ons hotel net buiten Saluzzo aan. Prachtig gelegen met voor onze kamer een eigen terrasje in het gras buiten. De zon is wat verscholen, dus we hoeven ons niet in onze kamer bij de airconditioning te verschansen. Naast de vele hartelijke felicitaties kreeg ik een video-aubade van zoonlief en kleindochters. Geweldig. Ik voel me een prinses soms. 

De routine als we in een hotel aankomen is eerst lekker douchen. Ik lees daarna de NRC terwijl Frans onmiddellijk aan de slag gaat om alle batterijen op te laden en dan de route van de volgende dag uit te zetten en een B&B of hotel te reserveren. Als mijn zadel te ver naar voren staat zorgt hij ervoor dat het goed staat enz. Prinsesje toch? En ik vraag er niet eens om en het is niet alleen op mijn verjaardag zo!

We besluiten mijn dag met een wandeling in het historische Saluzzo met een heerlijke vismaaltijd in een smal en oud straatje. Nu genieten we wat nog na op ons privé- terrasje bij het hotel. Het schemert al...

Monferrato en Langhe

Op mijn huurfiets vertrekken we 19 juli vanuit Turijn. De fiets is even wennen en een beetje gespannen was ik wel, maar het is een prachtig sportieve Riese&Müller. Nadat we onze tassen bij Gino in de garage op de fiets hebben geladen drinken we nog een koffie met hem in een koffiebarretje en dan vertrekken we richting Po. Het fietspad langs de Po is mooi en rustig. 37 km verder bereiken we het door ons geboekte hotel La Noce in Chivasso. Keurig hotel.

De volgende dag fietsen we door de Monferrato. Het gebied heeft veel heuvels, die hoog afsteken bij de dalen die het gebied doorsnijden. De meeste dorpen liggen op de heuvels. Historisch gezien is dit logisch, zo zag men de vijand van ver aankomen. Nu biedt het prachtige vergezichten. Het landschap doet me aan Toscane denken.
Het agriturismo in de heuvels van Cortanze is lieflijk. We eten er heel luxe met de aanbevolen wijn uit de regio: Barbera d’Asti. Eerst een amuse met een klein stukje zachte kaas met daar bovenop een klein hoopje van peterselie met knoflook, een gebakje. Dan het voorgerecht, het zo beroemde gerecht uit deze streek: rauw vlees, met een mes op een plank helemaal fijn gehakt, heerlijk bereid met kruiden. Daarna een gerecht van zeer fijn gestoofde varkenswangetjes, een soort draadjesvlees vond ik met gecaramelliseerde worteltjes. Niet voor niets staat dit gebied bekend als het centrum van de slow foodbeweging, eenvoud waarbij de kwaliteit van de gerechten de maaltijd bepalen.
Mijn ogen vielen al dicht toen ik mijn bed zag. We hebben heerlijk geslapen.
Het ontbijt bestond uit wel 5 verschillende taarten. Typisch Italiaans, een ontbijt bestaand uit ‘dolce’, zoet dus.
21 juli gaan we op weg naar Alba, oorspronkelijk de stad met de 100 torens, waarvan er nog een bescheiden aantal boven de stad uittorenen. Het is aangenaam wandelen in de smalle straatjes en een bezoek aan de fraai gedecoreerde kerken is eigenlijk altijd bijzonder. Onze kamer bestaat uit louter design, dat je ook kunt kopen. Het geheel is omlijst met zwart marmer en heeft een luxe uitstraling.
22-07 is de dag van La Morra met een prachtig belvédère, maar daarvoor moeten we wel flink klimmen. Met de turbostand op mijn machine gaat het vrij goed. We kijken uit op de wijngaarden, de omliggende dorpen. Echt fantastisch. Een aantal jaren geleden was ik hier ook met Frans en Gino, op een winterse dag, heel anders dan nu met 34˚C. Onze rit gaat verder door de hazelnootkwekerijen voor de Nutella, die hier ook vandaan komt. We volgen zoveel mogelijk de kleine weggetjes, geholpen door een track die Frans gisteravond gemaakt heeft op de website Alltrails. Die weggetjes zijn niet altijd even gemakkelijk. Soms is het gravel en/of steil omhoog of naar beneden, maar we verkiezen deze boven de drukkere hoofdwegen.

De aankomst in Cherasco is verrassend. Onder een grote ark door, the Arco di Belvedere, aan de onvermijdelijke en hier parkachtige Via Vittorio Emanuele II ligt een prachtige oude stadsvilla, waar wij de bovenste verdieping van bewonen. Een mooie plek om mijn verjaardag in te luiden.

Voor meer foto's klik rechts op "alle foto-albums" en op "Piemonte"

Turijn

Een heerlijke stad om als toerist een paar dagen te vertoeven. De oude stad heeft heel veel moois te bieden. Daar kom ik op terug. De voorsteden vind ik ronduit deprimerend. Hoge flatgebouwen met nauwelijks balkons. We kennen het appartement van Gino en dat is heel klein. Hun uitzicht aan de ene kant is het binnenpleintje waar de garages op uitkomen. Vanuit de andere zijde van zijn appartement heeft hij uitzicht op de b ergen van Aosta. En dat is het positieve aan wonen in de voorstad: heel snel nadat je de stad hebt verlaten heb je uitzicht op de besneeuwde toppen en de prachtige silhouetten van de Alpen. Turijn is prachtig gelegen. Het centrum is heerlijk om te wandelen. Mooie galerijen, art nouveau-passages, parken en met bomen omzoomde paden die zorgen voor de nodige schaduw. Veel terrassen waar je lekker koffie kunt drinken, kunt borrelen of dineren. 

En dan de musea. Vanuit ons eenvoudige, maar bewust groene hotel wandelen we naar de Pinacoteca Agnelli. Dit is een kunstmuseum boven op de voormalige Fiatfabriek. Een gigantisch complex met een bescheiden collectie van de nalatenschap van Agnelli, grondlegger van Fiat. Een paar schilderijen van Matisse, Picasso, Renoir en veel beeltenissen van Venetië. En een fototentoonstelling van Corbusier, die als autoliefhebber Turijn meerdere malen bezoekt en ook ontwerpen maakt voor Fiat. 

Met de moderne metrolijn gaan we van daar naar het centrum waar we ons verwennen met een bicherin, befaamd en terecht, want heerlijke chocoladekoffie, een Turijnse specialiteit. Wij drinken hem op het terras, maar eigenlijk past deze lekkernij beter in de prachtig klassiek ingerichte café’s, waar je plaatsneemt op de roodfluwelen bankjes om te kijken naar de prachtige houten bar, waar de koffie wordt bereid. 
We bezoeken World-Pressfoto in Palazzo Madama op de centrale Piazza Castello. Ik word daar niet echt vrolijk van. De geselecteerde foto’s tonen vooral de zelfkant van het bestaan in deze wereld. Daar is veel mis en de confrontatie veroorzaakt bij mij een somber gevoel. Wat moet dat betekenen voor onze lieve kleindochtertjes, onze oogappels? Schrale troost is misschien dat Frans en ik in de tijd van het verschijnen van het rapport van de Club van Rome hevige twijfels hadden over het al dan niet willen zorgen voor een kind. Ruim vijfenveertig jaar later zijn we gelukkig met zoon, schoondochter en twee kleindochtertjes. Het kan nog verkeren.

Op 17-07 bezoeken we per auto het Castello di Rivoli, even buiten Turijn. Het Castello herbergt een toonaangevend museum voor hedendaagse kunst. Het was zeer hedendaags, de bovenste verdieping was vrijgemaakt voor een vaccinatiecentrum. Het is een aardige tussenstop op onze weg naar Frassinere, waar Gino en Anna een huisje hebben en waar ze een lunch hebben gereserveerd in een traditioneel restaurant. Het is een erg smal en steil bergweggetje vanuit het Susa dal naar 1000 meter hoogte, maar prachtig. Bij iedere bocht, en dat waren er veel, en bij iedere tegenligger, gelukkig heel weinig, hield ik mijn adem in. Frans gebruikte dan vaak de claxon.
De Italiaanse lunch is voor mij eigenlijk te veel. Gelukkig vinden Gino en Anna dat ook en kijkt men in het restaurant niet vreemd op als we onze schotels willen delen. Het gedeelde voorgerecht bestaat uit ingelegde paprika’s en courgette, ansjovis, salami, tomaten. Voor Gino dan een pastaschotel met een ragout/gehaktschotel en voor ons, die de 
pastaschotel hebben overgeslagen, daarna aardappeltjes met wildzwijn uit de regio, door de baas zelf geschoten. Tiramisu met chocoladesaus en koffie na. We gaan nog even mee voor een korte nazit bij Gino en Anna op hun door blauwe regen overspannen terras en dan de steile afdaling terug naar ons hotel. Nog even een uurtje op een terrasje bij een laadpaal om de accu van onze electrische auto weer op 100% te brengen.

18 juli bezoeken we eerst het GAM, de Galleria Civica d’Arte Moderna e Contemporanea di Torino. Werkelijk prachtige kunst, ruim twee uur binnen geweest. Daarna uitrusten op het terras van Platti, een ca.150 jaar oude en prachtige koffiebar. Wandeling door de tuinen van het voormalige koninklijk paleis en langs de Po. Uitrusten met mijn favoriet geworden Italiaanse drankje Campari Spritz. Een pizza en een salade en terug naar het hotel. Voor Frans om met ontroering de finish van de tour de France te bekijken en voor mij om dit blogje te schrijven. Morgen op de fiets hopen we..