Istanbul

Op een ingenieuze manier weet Frans ons van de ferrie  binnen de kortste keren naar ons hostel te loodsen. Met zijn gps vindt hij feilloos overal de weg. Het is een veilig idee, hoewel ik me soms ook wat afhankelijk voel van Frans of zijn apparatuur.

We hadden vier heerlijke dagen in Istanbul. Wat een stad. Op heel veel plaatsen heel rommelig en druk. Duizenden winkeltjes met een onduidelijk assortiment. Een winkeltje met zaklantaarns naast een winkeltje met kranen, daarnaast schroevendraaiers, horloges, plastic poppen, emmers, strijkijzers enz. Daartussen koffiezaakjes en eettentjes. Meerdere malen hebben we ons afgevraagd hoe die mensen in godsnaam allemaal de kost kunnen verdienen.

Maar er is ook de Haghia Sophia, tot stand gekomen tijdens de regeringsperiode van de Romeinse Justinianus in de 6e eeuw na Christus.

Toen een Oost-Romeinse, oftewel Byzantijnse kerk, later, tijdens de Ottomaanse periode omgedoopt tot moskee en weer later, door Atatürk, de Republikein, die kerk en staat strikt gescheiden wilde, tot museum verklaard.

Het is een schitterend monument. Uit dezelfde tijd dateert het verzonken paleis, een gigantisch waterreservoir onder de grond, ondersteund door 336 Dorische, Korinthische en Ionische zuilen en twee mooie grote beelden van Medusa.

In de kleine Haghia Sophia, met zijn prachtige gekleurde marmeren zuilen, is het heel rustig. In tegenstelling tot de Blauwe Moskee, waar we in de rij moeten staan. De moskee is gedecoreerd met prachtige zogenaamde Iznik tegels, handbeschilderde en dubbel gebakken en geglazuurde tegels, die we later ook in andere moskeeën zien. Ik keek werkelijk mijn ogen uit bij zoveel pracht. 

Het Topkapi paleis was ooit het centrum van het Ottomaanse Rijk met zijn sultans. De gebouwen en de tuinen eromheen getuigen van een enorme rijkdom. Weer veel tegelwerk en verschillende kleuren marmer. Het paleis vormde een stad binnen een stad. 50.000 mensen leefden en werkten er. Wat is ons koninklijk huis bescheiden! Binnen de muren van het paleis is ook het archeologisch museum met Griekse en Romeinse antiquiteiten en een sarcofaag van Alexander de Grote, die we jammer genoeg niet konden aanschouwen vanwege renovatiewerkzaamheden.

De Galatabrug, waarover Geert Mak ooit het boekenweekgeschenk “de brug” schreef, verbindt het oude Istanbul met de nieuwe stad. Daar bezoeken we Istanbul Modern en het Pera Museum, twee musea voor hedendaagse kunst. In Istanbul zijn duidelijk twee werelden: de traditionele islamitisch georiënteerde wereld en de moderne, Europees georiënteerde wereld, met progressieve kunstuitingen en hippe jonge mensen.

Wij verblijven in het oude Istanbul, maar in een toeristisch deel. Het is toegesneden op onze wensen, en wij laten ons dit graag aanleunen. Rustige straatjes, lekkere koffietentjes en leuke restaurantjes. Kortom we hadden fijne dagen hier. We ontdekken dat de historie hier misschien nog verder teruggaat dan in Rome. We voelen bij de Turken respect voor hun historie en we hopen dat dit behouden blijft.

Morgen verlaten we ons gezellige hostel en vertrekken we met de boot via de Bosporus naar de Zwarte Zee.

Op weg naar Istanbul

We hadden een interessante excursie naar de slagvelden van Gallipoli met héél veel informatie en monumenten die aanschouwelijk maken hoe in 1915 in WO I de geallieerden hebben geprobeerd via de straat van de Dardanellen en de Zee van Marmara Istanbul te veroveren en hoe ze daarin niet zijn geslaagd. 

We besluiten in Bandirma te overnachten en kopen tickets voor de ferrie van 07.30 uur. Deze gaat ons over de zee van Marmara naar Istanbul brengen.
De steden waar we overnachten, zo ook Bandirma, hebben een rijk terrasleven. Het is heerlijk weer en de Turken maken daar ruimschoots gebruik van. Jong en oud, traditioneel en modern, zit op de terrassen thee te drinken, ijsjes te eten, of een eenvoudige maaltijd te verorberen. Alcohol wordt niet gebruikt op een enkel uitzonderlijk terras na. Tot laat in de avond is het een gezellige drukte op straat. Dit maak je in Breda alleen mee op een mooie warme avond. Hier lijkt het iedere dag zo te zijn. Klimaat geeft heel veel levendigheid aan de avonden hier en wij vinden het heerlijk na een dag fietsen wat rond te slenteren en deel te zijn van dit leven.

Turkije

Via Alexandroupoli, mooie naam vind ik, vooral door de zangerige manier van uitspreken met de klemtoon op de ou, fietsen we over een eeuwenoude route richting Turkije. Mijn recente colleges kunstgeschiedenis over de Oudheid komen weer bovendrijven. Rond 500 vóór Christus trokken de Perzen over deze route naar het westen, rond 330 vóór Christus was Alexander de Grote over deze route onderweg naar het Verre Oosten en de Romeinen verhardden de weg in 133 voor Christus. Ze vestigden ook allemaal hun verschillende culturen in zowel Griekenland als Turkije. 
Met een stormachtige wind tegen en een dor landschap worstelden we berg op berg af Turkije binnen. 

Gelukkig werd het landschap afwisselender, de hellingen weliswaar onverminderd steil, maar onderweg hebben we een leuke ontmoeting met een stel militairen die ons op een terrasje op koffie en hun Turkse trots: Ayran, een soort karnemelkdrankje, trakteren. 

We overnachten in Gelibolu. We besluiten tot een wat luxer hotel na verschillende goedkopere mogelijkheden te hebben gezien. We zijn te oud vinden we voor de te krappe badkamers en slaapkamers volgestouwd met bedden, ten minste als het anders kan. Het stadje zelf heeft een gezellige oude haven met veel visrestaurantjes waar we heerlijk gegeten hebben, met witte wijn nog wel. Had ik niet verwacht in Turkije.
Vandaag, 21 mei, fietsten we verder het schiereiland Gallipoli op. We genieten van een prachtige kustweg langs de zeeëngte De Dardanellen, die de Egeïsche Zee verbindt met de Zee van Marmara en daarmee ook de Zwarte Zee.
De beheerster van ons hotel in Galipoli heeft lang in Duitsland gewoond. Zij maakt ons deelgenoot van haar zorgen over de toekomst van Turkije. Onderweg komen we dezelfde zorg tegen bij jonge Turken. Erdogan draait het gedachtengoed van Atatürk terug. Atatürk wilde één modern Turkije, maar Erdogan wil stemmen winnen. De meerderheid in Turkije is slecht opgeleid en dus traditioneel religieus. Daarom richt Erdogan zich vooral tot hen. Moderne Turken zijn bang voor het volkomen doorslaan van de religie. In juni zijn er parlementsverkiezingen en gevreesd wordt voor een overwinning van de partij van Erdogan. 

Morgen willen we de slagvelden uit de eerste wereldoorlog bezoeken. Bij ons in Nederland zo goed als onbekend, maar in 1915 vochten hier Engelse en Franse troepen, maar vooral veel Australiërs en Nieuw Zeelanders (ANZAC) tegen de Turken, die zich goed verdedigden. Aan beide kanten vielen ontzettend veel doden (ruim 150.000). Oorlogen kennen alleen verliezers.

Thracië, Griekenland

We fietsen in het Griekse gedeelte van Thracië. Geografisch en historisch-cultureel gezien wordt het gedeeld met Bulgarije en Turkije. Dat is ook te merken aan de bevolking. Bulgaarse en Turkse moslims leven naast Byzantijnse, dus Christelijke, Grieken. Byzantijnse kerken met hun ronde koepels naast minaretten. Westers geklede meisjes en vrouwen ( bij mannen is het verschil niet zo zichtbaar) in strakke jeans en hemdjes, naast heel traditioneel geklede  vrouwen in lange zwarte gewaden en hoofddoeken en meer mondaine moslimvrouwen met moderne kleding en hoofddoekjes.
Het ziet er allemaal heel vanzelfsprekend uit. Xanthi heeft een mooi oud centrum met oude Ottomaanse huizen, ooit bezit van rijke Turkse tabakshandelaren. Nu stikt het in de straatje van de tavernes (restaurantjes) en terrasjes waar luxe koffie en andere drankjes worden geserveerd. 
Onze fietstochten zijn tot nu toe niet echt zwaar. We fietsen langs de rand van de Nestosdelta, waardoor we het genot van de bergen aan één kant hebben en de weg redelijk vlak is. We starten 's morgens met 20˚C, vestje aan, en in de loop van de ochtend loopt de temperatuur op tot zo'n 28˚C. Prima fietsweer.
De prijzen van de hotels vallen ons mee. Steeds hebben we een prima hotel, inclusief ontbijt, voor €40,-- tot €50,--. Kamperen, tenzij je vrij wilt kamperen, zou hier niet meegevallen zijn. De zeer weinige campings die we zagen waren caravanparken en nog veelal dicht. Ze zien er ook niet uitnodigend uit.
Dit gebied is totaal niet toeristisch. Het is nog vroeg in het seizoen, maar, helaas, zeggen de Grieken, oorspronkelijk kwamen hier wel Duitsers, maar die blijven weg vanwege de crisis binnen Europa rondom Griekenland. En dat terwijl de Grieken het toerisme nu zo hard nodig hebben. Er is ook geen rancune tegen ons of de Duitsters. Mensen zien het als een politiek en economisch systeemprobleem. We zijn te vroeg deel geworden van de Euro horen we wel, maar we merken niet echt een crisissfeer. Mensen leven vrolijk, zitten op terrassen, gaan goed gekleed. Tja, hoe hun portemonnee ervoor staat zien we niet. 

Onze eerste dagen terug in Griekenland

Na een voorspoedige vlucht kwamen onze fietsen als eerste bagage binnen. Frans ging voortvarend aan de gang om ze in de goede staat terug te brengen terwijl ik op de rest wachtte. We fietsten zo'n 8 km naar het busstation van Thessaloniki, waar men ons ervan verzekerde dat onze fietsen in de bus konden naar Ierissos. Na een paar uur doorbrengen met lezen, koffie en internet kwam de bus. De chauffeur vond onze fietsen 'a problem', want er was al te veel bagage. Frans bleef erg volhardend en de fietsen pasten in het bagageruim! Met de bus reden we een stuk wat ik alleen nog vanuit de ambulance had meegemaakt. Frans werd toen misselijk en we snappen nu waarom. Het is behoorlijk bergachtig. Ons hotel in Ierissos was prima en we hebben dagverse vis gegeten op een terras aan de Egeïsche zee.

Ik heb niet zo goed geslapen en als ik niet goed slaap heb ik last van het gesnurk van Frans, maar we hadden weer een mooie dag. Frans heeft met zijn GPS steeds tracks gemaakt van de tochten die we gemaakt hebben. Hij vond nog de track tot de plaats van het ongeval 3 3/4 jaar geleden. Daar hield die track namelijk op. We konden dus precies op die plek van het ongeluk, die uiteindelijk geluk bracht, ons flesje champagne open maken. We hebben getoast op het leven.
De tocht vandaag was mooi. Ik moet wel weer wennen aan het klimmen, maar de bergen kleuren geel van de brem, ze geuren van de wit bloeiende acacia's, de paarse campanula's, de rode klaprozen en de roze 'duinroosjes' en van alles waar ik de naam niet van weet. Het uitzicht op de Egeïsche Zee beloont onze inspanningen. En we hebben een prima kamer gevonden met uitzicht op zee in Ofriniou Beach.

Weer op de fiets

Volgende week woensdag worden we om 05.45 uur door een Schipholtaxi opgehaald. We vliegen op Thessaloniki waar we om 13.30 uur aankomen. We hebben een hotel geboekt in Ierissos, de plaats van het geluk bij een ongeluk in september 2011. Op 14 mei fietsen we daar langs. We zullen er vast even bij stilstaan.

Binnen een week denken we Turkije te bereiken.

Rond de 20ste juli komen we weer terug naar Nederland omdat we de dan weer de zorg voor onze Gieske hebben. Het is een plezier om daarvoor terug te komen. We houden onze blog weer zoveel mogelijk bij.

Eveline

een fiere pinksterblom