Een ongeval

Onze reis is op een abrupte wijze tot een einde gekomen. Toen we dinsdagochtend 13/9 het dorpje Ierissos verlieten fietsten we over een brede 2-baans weg. Plotseling ging een ons tegemoetkomende auto de auto die voor hem reed passeren. Hij kwam daarbij zoveel naar links dat hij Eveline, die achter mij fietste, in volle vaart aanreed. De linkerkant van de fiets werd geraakt. Eveline was gewond, maar aanspreekbaar. Ze is per ambulance naar een ziekenhuis vervoerd, waarbij bleek dat haar linkerarm op verschillende plaatsen gebroken is. Hoewel het er aanvankelijk erger uitzag heeft ze wonderbaarlijk weinig andere verwondingen, in aanmerking nemend dat alles aan de linkerkant van de fiets er af is en spullen uit de achtertas hoog in de struiken hingen. De arm moet geopereerd worden. In samenspraak met de alarmcentrale van onze verzekeraar is het besluit gevallen om dat niet hier af te wachten. We hopen vrijdag in het Amphia ziekenhuis in Breda te arriveren, waar men een MSRA-kamer voor haar beschikbaar heeft.

We hopen te zijner tijd deze blog op de oude manier te kunnen voortzetten.

Frans

Thessaloniki en verder

Thessaloniki blijkt een verrassend leuke stad. Onze stadswandeling voert ons langs historische gebouwen: de Byzantynse wal, Byzantynse kerken, Turkse badhuizen, de haven en het mondaine Thessaloniki met mooie terrassen, waar de 'café frappé' een drankje is wat je moet drinken hier. In ons genoeglijke guesthouse hadden ze voor iedere kamer zelfs een frappékloppertje, zoals je bij ons de melkkloppertjes hebt voor de cappuccino en de latte macchiato.

We vervolgen onze reis langs de kust. Dat valt tegen. Er was ons een vlakke weg voorgespiegeld, maar het is erg heuvelig en de hellingen bereiken regelmatig de 11%. Het landschap is wat rommelig en de hitte is weer helemaal terug. Geen fijne dag dus. Gelukkig wordt dit vandaag, zaterdag 10-09, ruimschoots goedgemaakt. We fietsen door mooie olijfboomgaarden en komen terecht op een camping aan de oostkant van de tweede vinger van Halkidiki, het schiereiland dat met drie vingers de Egeïsche Zee in wijst. We zitten direct aan de baai en zien in de verte de berg Athos op de derde vinger, waar alleen mannelijke pelgrims worden toegelaten. Hier houden we het vast wel een dagje vol.

Eveline

Macedonië en nu Griekenland

Na een stadswandeling door het mooie Ohrid, lekker eten, lezen op ons balkonnetje en de samenvatting van bloemencorso bekijken op ons laptopje, vervolgen we onze reis. De beelden van Bloemencorso bezorgen ons allebei wat nostalgische gevoelens. Die dag hebben we nog niet vaak gemist. Onze vervolgreis is niet spectaculair dit keer. Bitola, waar we in weer een mooi guesthouse verblijven, blijkt een levendige, gezellige stad te zijn. En dan Griekenland. We fietsen door een eenzaam gebied, licht heuvelachtig, later bergachtig en langs een groot meer met valleien waarin ons lekkere fruit groeit: peren, appels, perziken, vijgen, meloenen en druiven. Onderweg ontmoeten we een Duits stel, dat al 1 ½ jaar aan het fietsen is en nu op weg is naar huis. Het is altijd leuk andere bikers te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Hun kaartje zit inmiddels in ons mapje en we hebben adressen van guesthouses uitgewisseld. 

Zullen mijn fietstassen, met heel duidelijk ' De vakantiefietser Amsterdam' erop, dezelfde glimlach ontlokken als ze elders doen? ' Ha Amsterdam, Holland, Cruijf, Van Basten, of daar ben ik ook wel eens geweest' zijn reacties die de fietstassen uitlokken. Maar de Grieken hebben misschien ook wel gehoord hoe negatief een aantal Nederlanders tegen hen aankijken vanwege de crisis. Niets is minder waar. Het eerste barretje dat we aandoen voor koffie is gesloten, maar de eigenaar wil ons wel een frappé maken, een koude koffie. We hebben een lang gesprek met hem en de koffie hoeven we niet te betalen, want hij is immers gesloten..

Als we een perenboomgaard passeren worden we door perenplukkers uitgenodigd een peertje mee te eten, we krijgen een paar kilo peren mee ondanks onze protesten dat dat eigenlijk veel te zwaar is op de fiets, en weer hebben we een leuke ontmoeting. Geen wantrouwen, maar gastvrijheid en warme belangstelling.

De eerste stad die we in Griekenland aandoen is Edessa. Tijdens ons apéritief op een terras vluchten we met de andere bezoekers de bar in. Het onweert en regent voor het eerst in maanden. Edessa is een prachtige stad, tegen een helling gelegen, waardoor we vanmorgen, op onze weg naar Thessalonika alleen maar bergaf suisden. De weg naar Thessalonika was vreselijk. Over de vluchtstrook van de snelweg, met alleen maar ons passerend razend verkeer, omdat er geen alternatief is. De Grieken bouwen hun snelwegen over de secundaire wegen heen. Maar we zijn in Thessalonika en het guesthouse is leuk. We zitten lekker in de tuin en bezoeken morgen de stad.

Eveline

Albanië alweer voorbij

Ons dagje Tirana en ons bezoek aan het Nationaal Historisch Museum geeft ons inzicht in de worsteling die de Albanezen hebben gevoerd. In de geschiedenis hebben ze zich als humanisten gemanifesteerd en hebben ze zich niet willen verbinden aan de vaak gewelddadige druk van geloofsinvloeden als het katholicisme, het Byzantijnse geloof en de islam. Wrang genoeg worden ze vervolgens jarenlang afgesloten van de buitenwereld onder een eng, van achtervolgingswaanzin doorspekt, communistisch bewind. Die periode is voorbij en heeft wel prachtige, natuurlijk propagandistisch getinte, socialistisch-realistische schilderijen nagelaten in the National Gallery.

Tirana is een fijne stad om te verblijven. Mooie terrassen in tuinen, flanerende mensen, maar ook de gekte van het autoverkeer en de onafgewerkte openliggende pleinen.

Na Tirana hebben we een paar prachtige fietsdagen door een onwaarschijnlijk mooi berggebied. Dan ervaren we heel sterk dat het reizen op de fiets zoveel biedt (video). Dat is anders natuurlijk als we over wegen die geen wegen zijn fietsen, of noodgedwongen de autostrada kiezen, waar de auto's langs ons heen razen. Dan willen we zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn.

Kortom Albanië heeft ons veel moois geboden. De bevolking is heel vriendelijk en behulpzaam. Maar ons gevoel blijft twee kanten hebben: naast alle moois en sympathieks zien we de gevolgen van corruptie: wegen en gebouwen die niet af zijn en de grote hotels en restaurants die verschijnen. Boeren met ezeltjes en machomannen met patserige auto's die zich gedragen of alles van hen is en om hen draait.

Om Albanië uit te komen moeten we een pas van 1000 m over en dan hebben we zicht op het mooie Ohridmeer in Macedonië. In het oude centrum van Ohrid vinden we een sympathieke kamer met balkon, die uitzicht geeft op een Byzantijns kerkje en het meer. Een dagje Ohrid daarom.

Eveline

Van Montenegro naar Albanië

Onze laatste dag in Montenegro was een lange fietsdag langs een drukke kustweg. Toen we moe waren bleek de camping die we voor ogen hadden er niet te zijn. We besloten dan maar eens een 'sobe', een kamer bij particulieren, te proberen. De kamer van de vriendelijke vrouw die ons binnenhaalde was wel erg sober. Ze had nog wel een alternatief: een apartmani, een appartement. €60,-- voor een kamer met een kookplaat en een douche. We kregen er nog wel €20,-- af, maar voelden ons toch bekocht, zeker toen we van anderen later hoorden dat we ook voor de helft terecht hadden moeten kunnen. Dat hebben we dan weer geleerd.

Dinsdag vertrokken we via een klein weggetje richting Albanese grens. We hadden een prachtig uitzicht over de Adriatische zee. De grensovergang werd geblokkeerd door een koe. In Albanië was alles dicht en we kwamen er achter dat het feest was, omdat de Ramadan was afgelopen. De weg naar Shköder, waar we nader wilden kennismaken met Albanië, was leuk. Smal weggetje, leuke dorpjes, ezeltjes langs de weg. Maar ook naast de hoofdweg onverharde, dus stoffige wegen naar de huizen toe en hééél veel plastic in de berm.

We hebben lekker gegeten en koffie gedronken met een bareigenaar die redelijk engels sprak. Hij vertelde ons over de corruptie bij de mensen die zouden moeten investeren in betere wegen, electriciteit en de watervoorziening. Er is veel werkloosheid. De gezellige drukte op straat duurt maar een uur, want mensen kunnen niet zomaar ergens gaan zitten om wat te drinken. De mensen op de terrassen zitten soms uren op een kopje koffie en hun glaasje water.

Onze rit naar Tirana was echt gevarieerd. Van een mooi klein weggetje tot een weg in reconstructie, dat wil zeggen géén weg meer. Toen maar naar de autostrada en met de weg in de rug ging dat in een sneltreinvaart. Dank zij de Lonely Planet vonden we hier, evenals in Shköder een heel leuk, sympathiek hotel. Meer een guesthouse.

Is Albanië een arm land vragen we ons af. Op het oog niet. Mensen zijn goed gekleed en vriendelijk. De huizen zien er niet slecht uit. Het is complex vermoeden wij zo. We zien veel kenmerken van een informele economie. Veel kleine initiatieven: héél veel autowasserijen. De auto is een statussymbool (veel oude Mercedessen). Veel kleine koffiebarretjes, pizzatentjes en minimarktjes (een kleine supermarkt). Daarnaast veel leegstaande fabriekscomplexen, slechte wegen, reconstructie waar niet veel gebeurt, onafgebouwde huizen en kantoorgebouwen, vuilnis in de berm, maar ook veel mooie grote hotels en restaurants. Voor de happy few?, of voor de emigranten met hun patserige auto's?

Een Islamitisch land is Albanië in naam, maar ook weer niet voor het oog. Behoudens de moskeëen , die er genoeg te zien zijn en van waar je de geestelijke zo nu en dan tot gebed hoort oproepen. "Och", zei de barman in Shköder, "die man doet ook zijn werk". We hebben sporadisch een vrouw met een hoofddoek gezien. Dat zou ook boerenklederdracht kunnen zijn. Zwarte kleding en een witte doek op het hoofd. De meisjes en vrouwen lopen heel zomers gekleed in luchtige jurken en hemdjes en op de terrassen zie je iets meer mannelijke bevolking, maar vrouwen zijn gelukkig ook goed vertegenwoordigd.

Eveline