In Kyoto dompelen we ons onder in het tempelgebeuren. De Buddhistische tempels maken het meeste indruk. Ze zijn vaak prachtig, van zwaar hout en versierd van met bladgoud bedekte ornamenten. Mensen gedragen zich eerbiedig, schoenen uit in de tempel en stil.
De heiligdommen (shrines) geven vorm aan het Shinto. De shrines zijn kleiner en eenvoudiger dan de Buddhistische tempels. In deze heiligdommen volgen mensen het voorgeschreven ritueel, de handen wassen, de bel luiden, tweemaal buigen, klappen en dan een wens doen. Bidden voor succes in de liefde bijvoorbeeld. Soms zien we dat mensen het erg serieus doen, soms, vooral als ze samen met anderen zijn, lachen ze om zichzelf, maar ze doen het wel. Ik voel me nog niet geïnspireerd genoeg om ook aan het ritueel deel te nemen. Ik zie het meer verwonderd aan. Ik weet nog dat ik als kind ergens in het voorjaar 's morgens vroeg drie dagen na elkaar van mijn vader naar de kerk moest om te bidden voor de vruchten der aarde. Vergelijkbaar? Ook een wens denk ik. Mensen hebben hoop en willen hun hoop kunnen sturen lijkt het. Dat is in elke religie gelijk.
Bij de tempels en shrines die we bezoeken, toeristische trekpleisters inmiddels, zien we veel als geisha geklede meisjes en vrouwen. De geisha-kleding is in de omgeving van de tempels en shrines te huur. De meisjes worden mooi opgemaakt en gekapt en trippelen dan voorzichtig rond. De rok van de kimono heeft geen split en de in witte kousenvoeten gestoken teenslippers zorgen ook niet voor snelheid. Het is wel mooi om te zien. Er zijn ook een paar jongens/mannen die zich hebben gehuld in traditionele kleding. Oogt wat vreemder dan de kleding van de vrouwen.
Het oude beroep van geisha bestaat nauwelijks nog. De geisha was een in dans en/of muziek goed opgeleide professional, die mannen 'onderhield', als gastvrouw. Ze was beslist geen hoer.
Wat zijn de Japanners meesters in het aanleggen van sprookjesachtige tuinen. Onze wandeling over het pad van de filosofie naar de Ginkakuji Temple, cultureel erfgoed, gaat door een tunnel van kleur, een diversiteit van bloeiende planten, struiken en bomen omzomen het pad. Aan het eind de Buddhistische tempel met weer een wandelpad. Dit keer bergop met een mooi zicht op de tuin.
Kyoto is een prettige stad. De grote, brede wegen doen ons aan New York denken. De kleine straatjes daarachter kennen leuke winkeltjes, restaurantjes en galerietjes en een grote overdekte versmarkt met voor ons exotische artikelen. De tempels liggen vooral aan de rand van de stad. We lopen dus heel wat af, maar het is allemaal zó de moeite waard. We zijn in ons element.
De heiligdommen (shrines) geven vorm aan het Shinto. De shrines zijn kleiner en eenvoudiger dan de Buddhistische tempels. In deze heiligdommen volgen mensen het voorgeschreven ritueel, de handen wassen, de bel luiden, tweemaal buigen, klappen en dan een wens doen. Bidden voor succes in de liefde bijvoorbeeld. Soms zien we dat mensen het erg serieus doen, soms, vooral als ze samen met anderen zijn, lachen ze om zichzelf, maar ze doen het wel. Ik voel me nog niet geïnspireerd genoeg om ook aan het ritueel deel te nemen. Ik zie het meer verwonderd aan. Ik weet nog dat ik als kind ergens in het voorjaar 's morgens vroeg drie dagen na elkaar van mijn vader naar de kerk moest om te bidden voor de vruchten der aarde. Vergelijkbaar? Ook een wens denk ik. Mensen hebben hoop en willen hun hoop kunnen sturen lijkt het. Dat is in elke religie gelijk.
Kyoto is een prettige stad. De grote, brede wegen doen ons aan New York denken. De kleine straatjes daarachter kennen leuke winkeltjes, restaurantjes en galerietjes en een grote overdekte versmarkt met voor ons exotische artikelen. De tempels liggen vooral aan de rand van de stad. We lopen dus heel wat af, maar het is allemaal zó de moeite waard. We zijn in ons element.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten