We hebben een paar prachtige fietsdagen
achter de rug. Afgelopen woensdag, de 22e, ging de wekker af om
05.30. We willen een avontuurlijke tocht naar het westen maken.
Avontuurlijk,omdat niemand ons kan vertellen hoe de weg is en of er
overnachtingsmogelijkheden zijn. We hebben besloten het risico te
nemen. Maar om half 6 klettert de regen op ons dak. We zetten de
wekker maar een uurtje later. Het regent nog steeds. Onze gastvrouw
heeft ons ontbijt binnen gedekt in plaats van op het terras. Er is
onweer voorspeld, zegt ze. We hakken de knoop door, laten ons
avonturenplan even varen, en gaan naar het 25 km verderop gelegen
Pinar del Río. Een mooie maar drukke weg met uitzicht op de
karstformaties, hier mogotes genoemd. De voorspelde regen blijft
geheel uit.
Pinar del Río heeft veel koloniale
huizen met grote veranda's en klassieke zuilen. Het geheel ziet er
echter verveloos en onderkomen uit. Het is daarom niet echt een
aantrekkelijke stad. Onze casa is waardeloos en we willen hier zo
snel mogelijk weg. De volgende dag gaan we alsnog het avontuur aan.
Drie dagen hadden we uitgetrokken, maar het werden er maar twee. De
fietstocht was erg mooi. De mogotes, de lichtgroene tabaksplantages,
gelardeerd door de kleurige huisjes die omgeven zijn met
bougainville, hibiscus en grote bloeiende mangobomen, waar aan dunne
lianen de jonge vruchten hangen. Vanaf juli worden ze geoogst. En de
hoge houten schuren, vaak met een dak van palmbladeren, waarin de
tabaksbladeren gedroogd worden. Het is dé cultuur van deze regio.
'Wat een perspectief' denk ik, want ook hier zal roken eens in het
verdomhoekje komen vanwege toenemend gezondheidsbesef.
Een overnachtingsplaats vinden valt
niet mee. In Guane zien we nergens het vertrouwde logo van de erkende
casas particulares hangen. Frans bezoekt een paar 'illegale' casas,
maar die zijn zo primitief dat we dat niet doen. Uiteindelijk brengen
een paar stoere jongens ons naar een opnieuw onooglijk lijkend
verblijf, maar de eigenaresse heeft achter in de tuin een huisje
gebouwd dat redelijk is. Ze verhuurt kamers per uur, maar 24 uur kan
ook. De kip die ze voor ons klaarmaakt smaakt ons goed en het ontbijt
is weliswaar zeer eenvoudig, maar prima.
Vrijdag dachten we in San Juan een casa
te vinden, maar weer alleen kamers voor een wip en zo armoedig, dat
willen we niet meer. We besluiten door te rijden naar Pinar del Río.
We hebben een casa in een koloniaal huis voor ogen, maar die is
bezet. De eigenaresse belt naar een ander adres en dat blijkt een
luxe verblijf te zijn. Een hele bovenverdieping met groot terras voor
ons. Lekker eten, goed ontbijt. En vandaag een mooie tocht naar San
Diego de los Baños, een dorpje met de Sierra del Rosario in het
oosten en de Sierra de Güira in het westen, bossen van mahonie en
ceder en een authentieke casa met schommelstoelen op de veranda. Een
verblijf voor een dagje rust voordat we via Soroa en Las Terrazas
richting Havana fietsen.
Wij zouden niet kunnen aarden in de
dorpen hier. Iedereen hangt een beetje op straat. Er is weinig te
beleven.We zien mannen hele middagen domino spelen. Er zijn
nauwelijks winkels. Brood wordt met de fiets bezorgd en als de
'eierwagen' komt staan er lange rijen en lopen vrouwen met pallets
vol triomfantelijk naar huis. Het onderwijs is goed wordt gezegd,
maar als je gestudeerd hebt en er zijn geen geschikte banen?