Maandag 09-04. We bezoeken het Atomic Bomb Museum in Nagasaki. De stad die op 9 augustus 1945 om 11.02 uur werd getroffen door een Amerikaanse atoombom.
Wat een confrontatie. Natuurlijk kennen we de verschrikkelijke beelden die oorlog teweeg kan brengen. Maar de gevolgen van een atoombom zijn erger dan ik me had gerealiseerd. Eerst de totale wegvaging van alles, iets verder weg de ineenstorting van allerlei gebouwen door de schok, waardoor mensen bedolven raken. Dan de grote hitte, die mensen letterlijk verbrandt en gebouwen in de fik zet. Mensen sterven door gebrek aan water. Daarna nog de ziektes bij overlevenden door straling. Jaren nadien openbaren zich nog allerlei kwalen bij mensen. Ze worden gemeden om hun door de hitte verminkte uiterlijk, zijn angstig voor kanker, hebben verwanten verloren, ook de mentale schade is onbeschrijflijk. Oorlog kent alleen verliezers als erfenis. Dat wordt maar weer eens bevestigd door de gevolgen van deze bom. In het museum komen de technologische ontwikkelingen soms op mij over als spannende experimenten, waarbij het meten van de gevolgen van een atoombom onderdeel zijn. Afschuwelijk vind ik dat. En de experimenten gebeuren nog steeds in China, Noord-Korea, Rusland, Amerika. Ik heb meteen mijn handtekening gezet onder een verklaring tégen nucleaire bewapening die wordt aangeboden aan de Verenigde Naties. Ik kwam ontdaan van het museum.
Wat een confrontatie. Natuurlijk kennen we de verschrikkelijke beelden die oorlog teweeg kan brengen. Maar de gevolgen van een atoombom zijn erger dan ik me had gerealiseerd. Eerst de totale wegvaging van alles, iets verder weg de ineenstorting van allerlei gebouwen door de schok, waardoor mensen bedolven raken. Dan de grote hitte, die mensen letterlijk verbrandt en gebouwen in de fik zet. Mensen sterven door gebrek aan water. Daarna nog de ziektes bij overlevenden door straling. Jaren nadien openbaren zich nog allerlei kwalen bij mensen. Ze worden gemeden om hun door de hitte verminkte uiterlijk, zijn angstig voor kanker, hebben verwanten verloren, ook de mentale schade is onbeschrijflijk. Oorlog kent alleen verliezers als erfenis. Dat wordt maar weer eens bevestigd door de gevolgen van deze bom. In het museum komen de technologische ontwikkelingen soms op mij over als spannende experimenten, waarbij het meten van de gevolgen van een atoombom onderdeel zijn. Afschuwelijk vind ik dat. En de experimenten gebeuren nog steeds in China, Noord-Korea, Rusland, Amerika. Ik heb meteen mijn handtekening gezet onder een verklaring tégen nucleaire bewapening die wordt aangeboden aan de Verenigde Naties. Ik kwam ontdaan van het museum.
1 opmerking:
Ha Eveline, heb je (mooie/boeiende) verhalen weer gelezen. Wat een enorme variatie aan belevenissen! Maar dat zijn jullie intussen wel gewend, maar toch, neem ik aan, zal de verbazing van tijd tot tijd toch weer de kop op steken. Hartelijke groeten (ook voor Frans :-) en van Toos). Ad
Een reactie posten