De oostkust

De zon schijnt weer. Het is fris, maar na al die regen is dit een zegen. De kustplaatsen bereiden zich voor op het hoogseizoen. Veel is nog dicht. Er wordt volop geknutseld, gebouwd en gepoetst. Ons hotel in Wolpo Beach is niet geweldig. Onze kamer is op de vierde etage en het warme water voor de douche is kennelijk nog niet zover geweest dit seizoen. Het duurt een eeuwigheid eer het water een beetje warm wil worden. Internet doet het eerst helemaal niet, later weer wel en de Chinees sluit als we daar willen eten. Dan maar een maaltijd laten opwarmen bij 7-Eleven, een convenience store (supermarktje), waar een paar bouwers van het hotel ons meteen maar een paar grote appels cadeau doen.
We slapen als rozen op het bed, dat niet is voorzien van een bovenlaken. Daar waren we voor gewaarschuwd, niet ongebruikelijk hier, dus onze zijden twee-persoons lakenzak doet goed dienst.
Ons ontbijt bestaat uit sandwiches van de 7-Eleven, buiten in het ochtendzonnetje. De koffiemachine van het hotel produceert alleen viezig warm water, maar de lieve dochter van de eigenaresse voorziet ons van oploskoffie en laat ons kennismaken met haar twee dochtertjes van 2 en 6. Natuurlijk zijn we weer vertederd en vertellen we over onze kleindochtertjes!
De tocht daarna is prachtig. Afwisselend klotsen witte golven tegen de rotsen waar we vaak hoog boven fietsen en rijden we door vissersdorpjes, waar mensen druk zijn met het drogen van zeewier, netten boeten, vis binnenhalen. De krab viert hoogtij. In sommige dorpjes probeert het ene krabrestaurant na het andere ons binnen te lokken. Ze hebben hun restaurants versierd met grote nepkrabben. Er is een brug waar krabben ons toezwaaien en er zijn stalen kunstwerken en een vuurtoren, versierd met een grote krab. We moeten toch ook een keer krab gaan eten!