Een extra uitstapje in Nederland

Zondagavond komen we in Groenlo terecht op een gigantisch recreatiepark. Het riep bij mij aanvankelijk weerstand op. Het leek wel kermis met al die attracties, maar we vonden een fijne plek voor onze tent en we hebben lekker gegeten in het restaurant. Jammer genoeg werden we wakker van het getik van de regen op onze tent. De hele maandag heeft het zo'n beetje geregend. Jammer, want de Achterhoek en Twente zijn mooi. In Diepenheim zoeken we een pension. Het weer belooft beterschap. We hebben een paar dagen over en besluiten meer naar het noorden te fietsen om nader kennis te maken met dit voor ons redelijk onbekende stukje Nederland. 

We fietsen door Twente, richting Almelo, dan naar Ommen aan de Overijsselse Vecht. Op mijn verjaardag word ik wakker op het gedroomde weitje aan de Vecht.

Het is werkelijk een prachtige dag. Van het Vechtdal gaan we naar de IJssel. De wind is behoorlijk stevig, maar we hebben hem dit keer in de rug. De zon, de wind die de zilvergrijze blaadjes van de wilgen toont, het water, de dijken, een molen in de verte, Nederlandser kan niet. 

Daarna de Veluwe, de hei, de mooie loofbossen, een kleine camping en een lekker verjaardagsdineetje buiten op een terras in Elspeet.

24 juli werd weer een lange fietsdag, van de Veluwe over de Utrechtse Heuvelrug naar het Groene Hart waar een stralend waggelende Gieske ons wacht. 

Zaterdag fietsen we terug naar Breda. Her was een afwisselende maand

Terug in Nederland

Zaterdag 19 juli is weer een heel warme dag. We verlaten Münster via de oude, met bomen omlijste, stadswallen en fietsen verder door het lieflijke, soms toch wat saaie landschap. We zijn heel dorstig en drinken onderweg een paar Hefeweizen alcoholvrij. Een heerlijk alternatief voor koffie, water en cola light. De camping waar we terechtkomen is een echte teleurstelling. Zo'n camping waar mensen hun vaste weekendverblijf van hebben gemaakt, maar waar aan trekkers met tenten slecht is gedacht. Er is een groot weiland, zonder een boom of struik om schaduw te geven en dat is met 35 C niet leuk. De douches zijn oud en niet echt schoon en er is geen toiletpapier. De slechtste camping die we in Duitsland hebben gehad. Ook meteen de laatste.

Vandaag, zondag de 20e, worden we vroeg wakker. We hoeven niet te wachten op onze verse broodjes, waar we op alle campings verder 's morgens konden rekenen. Aan dat fenomeen doen ze hier niet, dus fietsen we al om half 9 richting Nederland. In de buurt van Winterswijk komen we de grens over. Misschien komt het door die laatste campingervaring of door het bureaucratische gedoe op veel Duitse campings, muntjes voor de douche, borg voor een adaptor, per uur betalen voor internet dat het vervolgens niet doet, maar Nederland voelt ineens heel vertrouwd. Midden-Duitsland was prima, mooie natuur, historische oude stadjes, vriendelijke mensen, en toch voelde ik me thuiskomen toen we over de grens waren. Misschien ook het kleinschalige. De Achterhoek verkennen, van knooppunt naar knooppunt fietsen. Winterswijk had voor ons meteen ook een verrassing in petto. Mondriaan heeft hier in zijn jeugd gewoond en er is een mooi Mondriaanhuis met een aantal van zijn oude werken en informatie met filmpjes over zijn leven. Tot donderdagavond vermaken we ons wel. Dan moeten we in Woerden zijn om ons kleinkind te verzorgen.

Münsterland

Als ik de 15e juli wakker wordt heeft Frans een filmpje van Gieske op de laptop. De dappere meid met haar armpje in het gips loopt haar eerste dappere stapjes. Geweldig!

De zon schijnt, het is droog en we fietsen over de over het algemeen prachtige fietspaden. Vaak los van de weg, zodat je alleen de vogels hoort en het kabbelen van de beekjes waar we langsrijden. De stadjes met hun oude, of gerestaureerde stadskernen zijn verrassend en heerlijk om neer te strijken voor een koffie. De heuvels zijn af en toe wat zwaar en naargelang we Münster naderen wordt dat minder. Het landschap rond Münster doet ons aan de Achterhoek denken.

We trekken een dag uit om de stad Münster te bezoeken. We zijn hier al eerder geweest. Het is een mooie stad, waar oude, gerestaureerde en nieuwe architectuur goed samengaan. Het Picassomuseum met zijn vele grafische kunst van Picasso verrast ons. De tijdelijke tentoonstelling van etswerk van Goya eveneens. Goya heeft heel veel etswerk gemaakt over de ellende van de oorlog begin 19e eeuw in Spanje, de strijd van de Madrilenen tegen de onderdrukkende Franse troepen van Napoleon. Vooral het menselijk aspect weet hij goed te treffen. Het treft ons keer op keer, omdat hier in Duitsland veel mensen gedood zijn en heel veel moois vernietigd is door de eerste en de tweede wereldoorlog. Eigen schuld? Zo kan ik het niet meer zien. Dat is wat mij ook steeds bezighoudt als ik denk over strijd in het Midden-Oosten, in Afrika, in Iran en de Oekraîne. Al die jonge levens, waarvoor? En al dat mooie erfgoed, de architectuur, de kunst. Het is machtsstrijd van ego's, die niet zien dat er leven is naast het hunne.

Morgen genieten we weer het lieflijke en mooie. Hoe kunnen mensen toch zo gespleten zijn ??? 

Weser Bergland

We vinden de stadjes hier erg mooi. Middeleeuws, Renaissance van deze streek. Fantastisch om aan te komen op zo'n marktplein. We hebben wel de nodige regen. We zijn bij de Weser aanbeland. Een behoorlijke rivier nu, met al die regen, en ons tentje staat pal aan de oever. Regen, regen. Frans kijkt voetbal in de horeca-tent van de camping, zodat ik het rijk alleen heb in ons tentje en rustig de roman van Anna Enquist, het kwartet, kan uitlezen. De volgende dag mogen we ons ontbijt maken in de horeca-tent, het giet. Vol goede moed gaan we daarna weer op pad. Het weer is wat wisselvallig. Af en toe een beetje regen, dan weer de zon. Jack aan en uit dus. Ons einddoel, een hooihotel, waar je ook kunt kamperen, is totaal verlaten. Dan maar een hotel, in het stadje een paar km verder. Het is maandag en twee van de drie opties die we hebben, hebben hun wekelijkse Ruhetag. Het derde hotel is zo'n automatisch geval, waar alles via het toetsenbord gaat, zonder receptie dus. Maar het lukt en we zitten comfortabel in het voormalige staionsgebouwtje. De lokale treintjes stoppen om het half uur inder het raam. Gelukkig regent het, anders zouden we spijt hebben dat we hier duur zitten, terwijl een camping wel zo fijn zou zijn...

De Harz

Nadat we, vanwege Nederland-Argentinië, maar weer in een pension overnacht. We fietsen door een romantisch Duitsland. Oude dorpjes met kleurig gepleisterde huizen en grote kinderkoppen in de hoofdstraat. Af en toe een burcht, oude stadswallen. Langs een rivier met bloemrijke uiterwaarden, door loofbossen met mooi gefilterd zonlicht.

Alleen de ongeplaveide paadjes zijn soms wat glibberig en met slipgevaar. Frans, met zijn mountainbike-ervaring vindt dit geen probleem. Voor mij is het gewoon hard werken. De kinderkoppen mogen die naam niet hebben. Het zijn eerder scheef gelegde basalt-en granietblokken, waarop je flink dooreengeschud wordt op de fiets. Maar buiten deze ongemakken is het, met de zon en af en toe een wolkje, heerlijk fietsen.

Tot ons lieflijke lastige pad een brug over moet die blijkt afgesloten te zijn. We moeten een aantal km terug. Het alternatief dat Frans op zijn GPS vindt blijkt ter plaatse een opgebroken weg te zijn. We ploeteren over het opgebroken wegdek de helling op. Het vraagt wat van het humeur, maar een picknick op een bankje in de zon bij een bushalte maakt veel goed. Zeker als het begint te stortregenen en we in het bushokje tevreden constateren dat we het treffen dat we juist hier zijn neergestreken om te pauzeren. 

Quedlinburg blijkt een prachtig Middeleeuws stadje vol allemaal verschillende vakwerkhuizen. 

Als beloning voor onze inspanningen mogen we een Fransiskaner Hefeweizen Alkoholfrei. Een lekker alternatief voor echt bier. Na nog een stortbui met licht aan de horizon en uit de goede windrichting besluiten we het erop te wagen en fietsen richting Kloster-camping in Thale. Met twee andere fietsers krijgen we een plaatsje aan het paviljoen waar je droog kunt zitten als er weer een stortbui zou komen. De barbecue met worst en een gehaktbal staat ook al klaar. Heerlijk, kamperen. Het fietsen is wat minder. De Europaradweg 1 lijkt af en toe meer op een mountainbikeroute. We ploeteren over modderige weggetjes, veel berg op, zelfs Frans stapt af en toe af omdat het te steil is. We besluiten uit te wijken naar reguliere wegen, maar we zijn in de Harz en stijgen dus voortdurend. Moe komen we aan op weer een prachtige camping. Fietsen buiten Nederland vraag wat van een mens.

Voorbij Berlijn

Olaf brengt ons met zijn camper op weg en fietst een stuk met ons mee langs de rivier de Havel. Het is prachtig weer en we genieten van het landschap, het stadje Potsdam en daarna het leven op de camping. Een heerlijke avond.

We fietsen weer verder door een land dat zichtbaar welvarender is dan Polen. Er zijn heel veel aangelegde fietspaden bijvoorbeeld en daar moet een samenleving aan toe zijn in de hiërarchie van prioriteiten denk ik. In Polen kan dat nog niet.

De huizen zijn luxer, met mooiere tuinen, de fietspaden comfortabel en ook de secundaire wegen prima.

Kampeerplaatsen zijn dun gezaaid. We vinden een aardige bij Lutherstadt-Wittenberg aan de Elbe, maar buiten een mooie kampeerplaats is er geen enkele voorziening. We zijn al eerder in Lutherstadt-Wittenberg geweest, maar we zijn opnieuw geraakt door de progressieve ideeën van deze toen nog jonge man. Hij was gekant tegen de toendertijd met aflatenhandel verbonden katholieke kerk. Hij wilde deze hervormen, maar kreeg de kans natuurlijk niet. Hij wordt wel de eerste humanist genoemd. Als ik besef dat ook Erasmus vragen stelde bij de juistheid van de interpretatie van de Bijbel past dat wel in dat humanistische gedachtengoed dat ook Erasmus wordt toegeschreven denk ik.

Tijdens onze kampeernacht hebben we veel onweer en regen. Muggenbeten, ondanks de deet. Ontbijt onder het afdak van de 'spülküchen'. Kamperen en fietsen in Europa. Onbestendig weer, soms heet, dan weer regen.

We landen aan in Dessau, de Bauhausstadt waar we eerder al de academie en verschillende huizen bezochten. We besluiten, vanwege de dreiging van onweer en regen, een (te duur) hotel te nemen.

Berlijn

De afstanden in Polen blijken wat groter dan voorzien. De wind is hard en tégen ons. Daarom besluiten we per trein een stuk te overbruggen en van Pila in Polen naar de Pools-Duitse grens te gaan, waar onze gastheer Olaf uit Birkenwerder bij Berlijn, ons ophaalt. We kennen hem en zijn vrouw sinds voorjaar 1990, toen we een paar maanden na de val van de Muur in hun tuinhuisje in toen nog de DDR gelogeerd hebben.Het weerzien was hartelijk als vanouds en op de weg naar huis ging hij met ons nog langs een voormalig slagveld van de Duitsers tegen de Russen. Indrukwekkend.

Van 3 tot en met 5 juli bezoeken we Berlijn. Met de S-Bahn zijn de verschillende centra van Berlijn gemakkelijk te bereiken. Het is prachtig weer en we slenteren rond in de stad. Het is niet heel druk, maar gezellig. We bezoeken het Museum-Insel, de Alte Nationalgalerie, met werk van Monet, Degas, Manet, Bonnet en Rodin.

Het Neues Museum met Egyptische Kunst, inclusief de mooie Nefertite. Ik vind het geweldig, omdat we de Oudheid behandeld hebben in mijn kunstopleiding. Het Pergamon museum voegt daar nog het nodige aan toe met het Pergamon altaar, de marktpoort van Milete, de Ischtarpoort, de Processiestraat van Babylon.

Het holocaustgedenkteken refereert aan een begraafplaats met zijn grote betonnen blokken. De Brandenburger Tor is indrukwekkend, evenals de moderne regeringsgebouwen en der Reichstag.

We bezoeken de Joodse Synagoge, de hippe Hackische Höfe en het Museum für Gegenwart in de oude Hamburger Bahnhof. Dan ook nog de Potsdamer Platz met het Kulturforum, de Gemäldegalerie met Middeleeuwse kunst, een Rembrandtzaal, Breughel, Rubens, Vermeer, Hals. De Neue Nationalgalerie, een gebouw van Mies van der Rohe, met kunst van de 20e eeuw. Alles is er in Berlijn. Óók nog mooi weer met veel terrassen, waar we lekker kunnen uitrusten. Doodmoe komen we iedere avond aan bij Olaf. Zijn vrouw Gudrun is bij haar vader. Olaf verrast ons in zijn mooie tuin met door hem zelf gerookte forel en zalm, met zelfgebakken walnotenbrood en iedere morgen een vorstelijk ontbijt. We genieten een grote gastvrijheid en zullen hem en Gudrun, die zich de laatste dag bij ons voegde, missen.

Maar zoals steeds, we moeten verder.

Het Poolse land

Tijdens onze stedentripjes in het prachtige Gdansk en de indrukwekkend grote burcht in Malbork (Mariënburg), verbleven we in WarmShowers-adressen. Bij dertigers. Hun appartementen zijn klein (44 m² voor pa, ma en baby), maar alles is er. Wij slapen in beide gevallen op een slaapbank in de woonkamer. Prima, maar het vraagt van de gastheren wel aanpassing. Hun woonkamer plotseling bezet met fietstassen, GPS, ipad en laptop. Ze hebben er wat voor over om WarmShowers-host te zijn.

Lukasz, Camilla and Adam.

Hierna fietsen we over het lieflijke Poolse boerenland. Wisselend bewolkt, af en toe een aarzelende zon en een drup regen. Soms een stormachtige wind, natuurlijk tegen, maar met een temperatuur van zo'n 21'C is het prima fietsweer. Nog geen kampeerweer vinden we, daarom verblijven nu in een hotel.

Het platteland is licht heuvelachtig en afwisselend, doordat er nogal wat dorpjes zijn. Daar is overigens geen klap te beleven, maar het breekt het landschap. Op dit moment zien we veel golvende gele graanvelden, soms met een blauwe en/of rode gloed, door de korenbloemen en klaprozen. 

Ze roepen bij mij nostalgische gevoelens op, maar ik weet niet of dat wel klopt, want waren er in Zundert wel graanvelden? Frans weet dat er wel koren op de velden stond. Maar of dat gerst of rogge was? Waarschijnlijk het laatste, men bakte er nl. brood van. In elk geval is het mooi.

De boerderijen zien er goed verzorgd uit. De mensen ook. Geen verschil met ons land, behalve de architectuur die Duits georiënteerd is.

Een bijzondere uitzondering van die verzorgdheid vormde onze ontmoeting met een landarbeider?

Hij stond bij een café en we vroegen ons af of we daar koffie zouden kunnen krijgen. Nee, wel bier. Hij opende voor zichzelf een fles en glimlachte. Even later fietste hij ons op zijn krakkemikkige fiets voorbij en gebaart dat we bij hem koffie kunnen drinken. We komen terecht in een armoedig buitenaf-wijkje. Mensen zitten breeduit in hun straatje waar het er rommelig uitziet. Wat wij denken dat zijn moeder is staat op het trapje en moppert, omdat hij ons op de koffie heeft gevraagd vermoeden we. Zijn vrouw Monica ontvangt ons hartelijk. Door een 'keukentje' worden we een huiskamer ingeloodst die vol bedden en prullaria is gestouwd. Hier staat ook de televisie. De kinderen, drie van de zes, zijn alleraardigst. Er wordt een tafel uit het keukentje naar de kamer geplaatst voor onze koffie. We hebben de keuze uit oploskoffie of 'primero', Poolse koffie, die voorzichtigheid vraagt, omdat er de drab onderin je kop zit en die drink je liever niet op. Pa heeft zijn Monica gezegd dat ze voor eten moet zorgen en ze is al bezig als ik zeg dat ze dat niet moet doen, omdat we door willen. We kunnen alleen met handen en voeten met hen communiceren en ik vind dit wel genoeg. Maar wat een hartelijkheid van zo'n arm gezinnetje..