Effefietsen

Effefietsen

woensdag 25 december 2013

Kerstmis 2013


Vanaf zondagavond zitten we in een bamboebungalow in Nung house. Een bungalowtjein een mooie tropische tuin, waar ons onbekende vogels ons 's morgens wakker kwetteren. In het restaurant  hebben we onze eigen stamtafel met Astrid, Jude en hun vriendin Marita. 
Astrid en Jude kwamen maandagavond aan. Wij waren vorig jaar januari een paar dagen in Melbourne te gast bij hen als Warm Showershosts.  Zij zijn in april hun fietsreis begonnen. Ze zijn van zuid naar noord door Australië gefietst, daarna Indonesië, Singapore en Maleisië. We wisten dat onze paden elkaar rond kerst zouden moeten kruisen, dus boekten wij hetzelfde resort als wat zij voor de kerst hadden geboekt met hun backpackende vriendin Marita. 
Gisteren maakten Frans en ik een avontuurlijke trekking naar het meer in het Nationaal Park. Wat een avontuurlijke dag. Eerst met de boot over het prachtig blauwe, zij het kunstmatige, meer. De Thai hebben vorm en gebruik goed gecombineerd. Het aangelegde stuwmeer biedt de nodige energie en het meer behoort inmiddels tot het natuurpark. De prachtig grillig gevormde karstbergen zorgen voor een bijzonder landschap. Op het drijvende guesthouse waar we aanmeerden konden we zwemmen en kanoën . Daarna werden we verwend  met mooi geprepareerde vis, allerlei groenten en salades, meloen en ananas. Vervolgens weer op de boot naar een eiland waar we een uur door de jungle struinden naar de ingang van een grot. In die grot moesten we soms wel tot onze schouders door het water waden. In het donker met onze hoofdlampjes op, de rotsige ondergrond en de smalle tunnel werd dat helemaal spannend toen we geen grond meer onder de voeten hadden en dus moesten zwemmen. Wat was ik blij toen ik weer licht zag en we de ook niet gemakkelijke trektocht door de jungle konden voortzetten, terug naar de boot. 'S avonds een fijne praatavond met Jude, Astrid en Marita. Kerstdag begonnen met met een hardlooprondje, ontbijt, praten, wandeling, lunch en bloggen en lezen.
Wat is het leuk een wereldfietser te zijn, gelijkgestemde mensen te ontmoeten en met elkaar van gedachten te kunnen wisselen over de wereld, de politiek, onze betrokkenheid, bezorgdheid en optimisme te kunnen delen en onze persoonlijke levensgebeurtenissen uit te wisselen. We zijn nog geen pvv'r onder de fietsers tegengekomen.



zaterdag 21 december 2013

Moslims vs boeddhisten

We fietsen door een mooi gebied. Hoge bergen om ons heen en een heuvelachtig fietsgebied. Ik noem de heuvels hier zacht. Ze zijn helemaal niet steil. Stijgen gaat geleidelijk, waardoor je ook van de afdalingen, die even geleidelijk gaan, langer kunt genieten. We zijn aangeland in een gemengd moslim-boeddhistisch gebied. De moskeeën zijn talrijker dan de tempels. Op vrijdagmiddag zien we veel mannen getooid in witte gewaden op weg naar het vrijdaggebed. Maar de moslimmannen bemoedigen ons met opgestoken duimen, de gesluierde vrouwen en hun kinderen zwaaien en roepen hello, zoals de boeddhisten dat doen. Ik voel evenveel tolerantie ten opzichte van ons als van de boeddhisten. Zijn wij al zó beïnvloed dat we verwachten dat het ánders zal zijn?
Moslims zijn normatiever, hebben veel regels waar ze naar moeten leven. Boeddhisten leven en laten leven lijkt het. Toch wordt dat beeld onderweg genuanceerd door westerlingen die hier leven. We ontmoeten onderweg een Amerikaan, die hier al drie jaar woont, doceert, maar gefrustreerd is geraakt door de Thaise mentaliteit. Het boeddhisme stelt in zijn ogen hier niets voor. Mensen zijn onwetend. Het onderwijs is slecht, gericht op weetjes, niet op kennis en inzicht. Mensen zijn bijgelovig, daardoor angstig en gemakkelijk te beïinvloeden. Onze Nederlandse gastheer in Laem Son National Park woont hier al 25 jaar met zijn Thaise vrouw. Hij heeft drie kinderen. In zijn dorp wonen zowel islamieten als boeddhisten, maar er is vooral wantrouwen, geen relatie. Dit is iets verbeterd door de tsunami, toen men elkaar nodig had, maar ze sturen hun kinderen naar eigen scholen en een echte onderlinge relatie is er niet. Ook hij is van mening dat de Thai onwetend zijn en daardoor erg gemakkelijk te beïnvloeden, waardoor de corruptie zijn kans grijpt en mensen die kennelijk wel slim zijn geld met geld maken...


Tijdens onze relaxuurtjes lees ik het puttertje van Donna Tartt. Ik heb haar gezien tijdens een interview in de Grote Kerk in Breda. Ik was vooral onder de indruk van haar spontane antwoorden op de vragen uit het publiek. Daarin gaf ze meer van zichzelf prijs dan tijdens het interview. Ze doet heel veel research voor haar schrijfwerk en haar beelden van de Amerikaanse culturen, de psychologische karakters, de reacties van mensen op ingrijpende gebeurtenissen, ik vind het goed onderbouwd weergegeven. En het weet ook nog te pákken. Ik lees het dus echt met plezier. 

dinsdag 17 december 2013

Oversteken




We verlaten de oostkust en steken door naar het westen. De wegen zouden daar rustiger zijn, omdat alle doorgaand verkeer naar het zuiden via de oostzijde gaat. Met enige weemoed verlaten we de oostkust. We hebben een heerlijke fietsweek achter de rug. De ochtenden gingen we van start met een voor mij stevig ontbijt van gebakken eieren, toast met jam en koffie. Rond 08.00 starten we meestal met fietsen. Na 20 tot 30 km speelt onze cafeïnebehoefte op en gaan we op zoek naar een koffietentje. Die zijn er een aantal. Soms op verrassende plaatsen en vaak gerund door jonge vrouwen. Ze serveren alleen koffie en hebben hun tentje vaak leuk ingericht met lichtroze en blauwe houten bankjes en stoeltjes. Wij zijn toe aan een ijskoffie, want de temperatuur is inmiddels opgelopen naar zo'n 30C. Als het meezit fietsen we over beschaduwende wegen, omzoomd met kleurige bermbloemen (paars, rood, geel, wit, oranje, rose, wit) en kokospalmen, heuvelachtig, dus dan stijgt onze lichaamstemperatuur mee. Na gemiddeld zo'n 70 km en nog meer ijskoffie, fuift en salade arriveren we rond 14.00-15.00 uur in een bungalowtje pal aan zee. Zwemmen, douchen en daarna op ons beschaduwde terrasje met een biertje onze mail checken, blogje schrijven (er is overal wifi), route voor de volgende dag bekijken. Wandeling langs het strand of door het dorp en om ongeveer 18.30 uur eten. Daarna nog wat lezen en dan naar bed. Heerlijk relaxte en mooie dagen. 





Verse vis


We zien veel kleurrijke vissersbootjes, zowel op zee als in de vissershaventjes aan de oostkust. Dat beïnvloedt onze menukeuze. We houden erg van vis. We maakten in Hat Phu Noi al kennis met de krill. Diezelfde avond aten we een door mij aan een kraampje uitgekozen versgevangen vis, die vervolgens gebakken en keurig opgediend op onze tafel verscheen. De gastvrouw van ons mooie guesthouse in Ban Bang But serveerde ons vers gevangen reuze garnalen, rechtstreeks bij de visser gekocht. Ze staat wantrouwig tegenover kweekvis. We zien veel viskwekerijen onderweg. Ze vermoedt dat er te veel chemicaliën gebruikt worden. Haar reuze-garnalen, klaargemaakt op de barbecue en geserveerd met een salade met chilisaus (not too spicy voor ons) zijn een delicatesse. Frans koos tijdens onze voorlopig laatste zeekustavond het duurste recept van het menu: curry met krab (200 Baht, zo'n €5,--). De mangosalade met krab die ik voor 90 Baht bestelde was ook verrukkelijk.

Verse vis is hier, evenals bij ons, relatief duur. Het is ook behoorlijk arbeidsintensief, zelfs bij het vrij rechtstreekse proces van visser naar gebruiker dat we hier waarnemen, maar we hebben er al heerlijk van genoten. 


Ice coffee


Men neemt een beker, soms zelfs een grote plastic zak. Die gaat vol gecrushte ijsblokjes. Daarop giet men een beker koffie naar keuze : Espresso, cappuccino, latte, Thaise koffie. Een rietje erin en lékker. Op de foto heb ik de koffie al op.


donderdag 12 december 2013

Aan de Thaise oostkust



Na de drukke badplaatsen Cha-am en Hua Hin was ik bang dat deze plaatsen exemplarisch zouden zijn voor de Thaise Oostkust. De zee was amper te zien. Gigantische appartementsgebouwen verstoren het uitzicht, hotels en restaurants wisselen elkaar af langs de boulevards en de wegen zijn druk. Totaal niet aantrekkelijk voor ons. We begeven ons wat verder zuidelijk nu. We fietsen langs aantrekkelijke weggetjes met uitzicht op het karstgebergte dat de grens met Birma vormt, vissershavens, garnalen- en ananaskwekerijen en aan de kust rustige boulevards met authentieke restaurantjes en betaalbare guesthouses. Gisteren namen de gastheer en - vrouw ons mee naar het strand waar lokale vissers met hun netten krill aan het vangen waren. Krill is een dierlijk plankton en is maar een korte periode te vangen, afhankelijk van de wind en het jaargetijde. Vanochtend kregen we omelet met krill, én cake, én fruit én proviand voor onderweg..De gastheer schildert Van Goghs na en is helemaal enthousiast als we hem vertellen dat wij in dezelfde plaats geboren zijn als Van Gogh. 

We fietsen gemiddeld zo'n 70 km per dag. We hebben de wind heel gunstig en maken behoorlijk tempo. Als we ergens in een guesthouse zijn aangeland, met uitzicht op de zee, lees ik momenteel 'reizen zonder John' van Geert Mak. Een reis door Amerika die hij met zijn vrouw maakt in navolging van John Steinbeck die in het begin van de zestiger jaren de reis met zijn hond Charley maakte. Het geeft een boeiend maar ook deprimerend beeld van vooral het huidige Amerikaanse platteland. De eens zo aantrekkelijke stadjes met hun 'Mainstreets' met een saloon, een bank, een kapper en winkeltjes, zijn leeg, verlaten. Mensen zijn naar de suburbs in de grotere steden getrokken. Niet een land waar ik zou kunnen wonen. In Thailand overigens ook niet, maar daar is het platteland in elk geval levendig. 

maandag 9 december 2013

Petchaburi


Geen toeristische plaats. Asian Way of Life denkt dat we in een paar uurtjes wel rond zijn hier en The Lonely Planet besteedt er ook niet echt veel aandacht aan, maar toch genoeg om voor ons van Petchaburi een toeristendagje te maken. Volgens onze informatie is er geen leuke accommodatie, maar wij vinden een aardig, vrij nieuw guesthouse. We bezoeken een mooie Wat met een Khmer-style stupa, het koninklijke zomerpaleis uit begin 20e eeuw, met prachtige art deco-accenten in de binnenarchitectuur van het paleis. Daarna het paleis op de heuvel met zijn prachtige tropische omgeving, met veel apen, die gelukkig geen oog voor ons hebben. Vervolgens nog een druipsteengrot met een prachtige lichtinval van buiten en een liggende Boeddha, die volgens mij staat/ligt voor het bereikte Nirwana, de verlichting.

Guesthouses.
Wij houden niet van de wat duurdere, vaak erg onpersoonlijke hotels. Geef ons de maar wat eenvoudiger guesthouses, vaak in bungalows, of met balcons met een zitje, in plaats van de ruime airconditioned kamers, geïsoleerd van de buitenwereld. Maar wat ik niet fijn vind in veel guesthouses is de douche, gecombineerd met het toilet in een piepkleine ruimte. Als je doucht maak je alles nat en de afvoer kan het allemaal niet aan. De vloer droogt niet op, dus telkens als je het toilet opzoekt moet je pootjebaden. Omdat je meestal op blote voeten in de kamer en op de veranda rondloopt is het een kwestie van de voeten droogmaken op het badkamermatje, maar toch..niet fijn..



donderdag 5 december 2013

Brug over de rivier de Kwai.



In een mooi landschap van karstgbergte ligt de stad Kanchanaburi. De stad met de beroemde 'brug over de rivier de Kwai.' Er is een boek over geschreven en in 1957 verscheen de verfilming. Mensen van mijn generatie kennen ongetwijfeld ook nog de verhalen die Wim Kan vertelde over de aanleg van de Birma-spoorweg. De stad brengt veel van de aanleg van de Birma-spoorlijn tot leven. De spoorweg van Birma naar Thailand werd tijdens de Japanse bezetting van Thailand (1942-1943)gebouwd met het oog op een kortere aanvoerroute van Japan naar west-Aziatische landen. De spoorlijn moest in recordtijd onder erbarmelijke omstandigheden worden gebouwd. Japanners zetten daarvoor krijgsgevangenen uit Australië, Engeland, Nederland en een groot aantal Aziatische burgers in. Er wordt geschat dat zo'n 100.000 mensen het leven lieten door cholera, dysenterie, malaria en uitputting. De Japanners pasten barbaarse straffen toe als iemand een beetje uit de pas liep. De brug was uiteindelijk pas 20 maanden in gebruik toen hij werd gebombardeerd door de geallieerden.
De twee oorlogsmusea die we bezochten geven een goed beeld van de ontberingen van de krijgsgevangenen. Op de mooi onderhouden oorlogsbegraafplaats in de stad liggen, naast ca. 4000 Britten en Australiërs, 1800 Nederlanders begraven. Er zijn ongeveer 3000 Nederlanders omgekomen.
Het geeft weer eens de zinloosheid van oorlog weer. Oorlog is toch vaak een machtsstrijd ter meerdere eer en glorie van 'de groten der aarde' ten koste van hun burgers en veel erfgoed.
Geen vrolijke, wel een interessante dag, want we hebben kennisgemaakt met een stukje historie waarvan we heel weinig wisten.

We komen bij op de veranda van onze houten bungalow met uitzicht op de rivier.   


Ode aan de fiets



De Santos Travelmaster is speciaal ontworpen voor de lange-afstandfietser. Als zodanig heeft hij zich bij ons al gedurende duizenden kilometers op meerdere continenten bewezen. Als fietsreiziger hebben we er een betrouwbare en comfortabele metgezel aan.
Het reizen per fiets brengt je in contact met het echte leven van “de man op de straat”, met alle praatjes, groeten, geluiden en geuren van dien, Heel anders is dat bij de gangbare toerist. Deze mist juist dat contact en treedt pas in relatie met de mensen op het moment dat hij zijn gesloten vervoermiddel verlaat, op de plaats waar wij als fietsreizigers juist gas terugnemen en pauzeren.
Lange afstandfietsen kan ook een meditatieve activiteit zijn. Tijdens de rit, op het constante ritme van de eindeloze pedaalslagen, neem je het landschap in je op terwijl je gedachten hun eigen weg weg gaan. Die maken routes door het hele universum en gaan diep naar het binnenste van de fietser zelf. Het gebeurt dat je zo, al mediterend, opeens tot het besef komt dat je al weer zoveel kilometers hebt afgelegd. En soms brengt de Santos je dan bij de Buddha zelf.



zondag 1 december 2013

Politiek




De laatste dagen wordt onze fietsreis regelmatig opgefleurd met talloze vlaggen langs de weg.  Om en om een Thaise  (rood,wit,blauw,wit,rood) en een gele vlag. 25 vlaggen op een kilometer. Frans heeft ze geteld. En dat vaak meer dan 10 kilometer achtereen, en niet op één traject. Het is een vrolijk gezicht. We vermoeden dat het iets te maken heeft met het vereren van het koningschap. Koningsgezindheid staat voor geel. Gele hemden tegenover rode hemden. De koning wordt hier alom gewaardeerd  Hij is de bindende factor. Hij is al oud en zijn dood wordt gevreesd. Het land zou dan wel eens uit elkaar kunnen vallen. Als ik dat hoor moet ik denken aan de zeventiger jaren toen wij door het toenmalige Joegoslavië reisden en de bevolking bang was voor de dood van Tito. Dat heeft vreselijke gevolgen gehad. Dat wensen we de aardige Thaise bevolking niet toe. We hebben inmiddels een demonstratie gezien waar de gele en Thaise vlaggen overheersten en een kleine demonstratie van mensen met rode shirts. Dat schijnen aanhangers te zijn van Taksim, een voormalig politicus, die zijn positie erg goed wist te gebruiken om zichzelf te verrijken. Hij is de arme boerenbevolking in het noorden wat tegemoetgekomen en bij hen kan hij geen kwaad. Hij zit nu in ballingschap vanwege zijn corrupte politiek. Zijn zuster is eerste minister nu ( belangenverstrengeling is hier eigenlijk een te net woord voor corruptie) en men pleit vóór amnestie, maar daar is een groot deel van de bevolking tegen. 
Er schijnt nu ook een groep te zijn, die zowel in de opvattingen van de geelhemden als in die van de roodhemden wel goede en minder goede dingen zien. Zij dragen roze.. Dat zijn wij nog niet tegengekomen. Maar de demonstraties die we zagen verliepen erg gedisciplineerd en vrolijk. 

De plaats waar we nu verblijven is Ayutthaya. We logeren in een mooi houten koloniaal huis aan de rivier. Aan de andere kant van de rivier staat een wat (tempel/klooster), die 's avonds mooi verlicht is, maar waar de monniken helaas om 05.00 uur klaarwakker en behoorlijk versterkt hun gebeden en gezang openbaren. Gelukkig stopte het na een uur en konden we nog even slapen. Ayutthaya was van 1350-1767 de hoofdstad van Thailand. In 1767 kwam daaraan een eind doordat Birmezen met kanonnen de vele paleizen en tempels beschoten. Machtsstrijd is van alle tijden en volken. Men doet veel aan restauratiewerk, dus wij bezoeken musea en ruïnes en waarderen de rijke historie. Het historisch park in het midden van de stad is werelderfgoed




woensdag 27 november 2013

Buitenweggetjes



Asian Way of Life boekt succes met het gepuzzel naar kleinere fietsbare wegen. De laatste dagen maken we kennis met het Thaise boerenleven. Betonweggetjes langs bananenplantages, rijstbouw, papaja's en mooie authentieke houten huizen, paleisjes van stenen huizen, omringd met grote ijzeren hekken, eenvoudiger bedoeninkjes en armoedige hutjes, maar die laatsten zijn schaars. Tussen dat alles in heel veel stalletjes met fruit, drinken, eten, winkeltjes. We vragen ons af of ze daarvan kunnen bestaan, want druk is het lang niet altijd op die binnenwegen, maar het ziet er allemaal tamelijk welvarend uit.
We treffen ook een paar leuke overnachtingsplaatsen. In Kamphaeng Phet halen we uit de Lonely Planet het Three J Guest House. Precies een plek die wij zo leuk vinden. Een tikkeltje hip-sixties misschien, maar heel genoeglijk. Kleine bungalowtjes rondom een mooie tuin met kleine privė-terrasjes waar we lekker kunnen lezen, met om de hoek tal van authentieke restaurants. Een heerlijk ontbijt en een afscheidscadeautje van de eigenaar..

Het resort langs de Ping daarna in Khanu Woralaksaburi is eveneens een verrassing. In een parkachtige omgeving ligt onze bungalow aan de rivier. Het is bijzonder om wakker te worden met de roze zonsopgang boven de Ping rivier en in onze mooie buitendouche te staan onder een bladerendak van palm- en bananenbomen. Dat is wat anders dan de kale hotelkamer die we aantreffen in Nakhon Sawan. Alles is er, maar het is sfeerloos..


zondag 24 november 2013

Op weg naar Old Sukhothai

Hoewel we in een middelgebergte zaten hebben we toch de afgelopen dagen twee passen gedaan. Een van 600 en een van 465 meter. Met hellingen van soms 13% was dat soms behoorlijk klimmen. Gelukkig waren het maar korte hellingen die beloond werden met mooie afdalingen door de jungle. De vlakke kilometers die we gisteren over de rechte weg temidden van de rijstvelden aflegden werden op den duur saai. Geef mij dan toch maar wat hoogteverschillen.

Vandaag hebben we het Nationaal Museum bij het Sukhothai Historical Park bezocht, en het park zelf natuurlijk. Een boeiende dag. Het museum is mooi en informatief. We kwamen er onze Linga (symbool voor het productieve en creatieve van de natuur) uit de Cham-periode in Vietnam tegen. De combinatie van de Linga met de Joni symboliseren mannelijkheid en vrouwelijkheid. De betekenis van de verschillende houdingen van de Buddha worden er ook goed uitgelegd.Op de bijschriften van onze foto's vind je er een paar terug. (klik daarvoor op de foto's van deze maand, Thailand November 2013, in de rechterkolom van deze blog)


Het park is prachtig. Een tropische omgeving met gigantische bomen en in de vijvers veel lotusbloemen. Bij de Buddhistische tempels is de architectonische invloed van de Khmer-periode goed te zien. Dit klopt ook wel, want voor de Siam-periode behoorde dit deel van Thailand tot het Khmer-rijk. Cultuur en religie in het Khmer-rijk waren een mengeling van het uit India overgekomen hindoeïsme en boeddhisme, vermengd met geloof in voorouderlijke geesten. Mooi hoe de verschillende levensbeschouwingen ons in China, Laos, Vietnam, Cambodja en nu weer Thailand hebben begeleid op onze reizen en voor ons nu samenkomen, terwijl ze in de rijke historie behoorden tot één groot rijk en de verschillende bevolkingsgroepen er ieder ook weer hun eigen draai aan gaven/geven.

woensdag 20 november 2013

Weer op de fiets

We hadden een leuke dag met René en Marijke. Frans fungeerde als gids langs de voor ons mooiste tempels van Chiang Mai. Van de 'big parade' hebben we nauwelijks iets gezien maar we hebben wel met ons vieren een lampion opgelaten op het geluk van onszelf, onze kinderen en kleinkinderen.
Na het ontbijt hebben ze ons uitgezwaaid en nu zijn we dus weer onderweg. Het voelt goed. We hadden gisteren een vlakke route met veel groen en onze oorspronkelijke eindbestemming, Lamphun, bereikten we al om 12.00 uur. Na de lunch met onvermijdelijke noodlesoup bezochten we de eeuwenoude pagode en besloten toen verder te gaan naar Ban Hong. We troffen hier een fijn hotel en een heerlijk restaurant. De bediening in het restaurant was overduidelijk in handen van een zogenaamde lady-boy. Een man, als vrouw verkleed en opgemaakt. Met een fladderig meisjesjurkje aan giechelt hij vrolijk als hij ons in het Engels iets duidelijk heeft kunnen maken. Hij is wel de eigenaar van het mooie restaurant. Lady-boys zijn transgender mensen en omdat we ze hier vrij vaak zien lijkt het of de tolerantie ten opzichte van een andere seksuele geaardheid in Thailand groot is. Ze blijken echter vooral zichtbaar te zijn in meer toeristische streken en helaas maar al te vaak in de seksindustrie te werken, omdat ze elders geen kansen maken. Schijn bedriegt.

Na 65 km heuvelen tussen de 300 en 450 m met om ons heen een middelgebergte, zijn we in Li aangekomen. We hebben zo'n 350m gestegen. Dat stelt niet zoveel voor zou je zeggen, maar met mijn ongeoefende fietsbenen was ik blij het lieflijke bungalowtje waar we zullen overnachten te hebben bereikt. We beginnen ons al weer een beetje thuis te voelen in dit land. Het hotel waar we afgelopen nacht sliepen serveerde geen ontbijt. Wij hadden geen zin in noodlesoup bij het ontbijt en dan wellicht bij de lunch weer. Bij een kraampje op de markt waren ze maar al te graag bereid voor ons een eitje te bakken. Een kop koffie erbij maakte het af. Weliswaar mierzoete Nescafe, maar zonder alternatief toch heel lekker. Bij de lunch ontdekten we op een andere markt gestoomde broodjes, met ijskoffie getapt bij de 7-eleven weer een heerlijke lunch. Het diner viel niet mee. Er was niet veel meer open en de oogst kwam neer op een paar stokjes onbestemd vlees met wat rijst. Maar ons bungalowtje met Wifi geeft ons een gezellig onderkomen.





zondag 17 november 2013

Loi Krathong

Wat treffen we het in Chang Mai. Het is vollemaan en dat wordt jaarlijks tijdens de 12e maanmaand gevierd. En dat is dit weekend. Het zogenaamde Loi Krathong festival wil respect tonen aan de rivier, omdat deze leven geeft aan de gewassen en de bossen.
Op zondagavond is het lantaarnfeest. Alle cafe's en restaurants hebben de weg naar hun deur versierd met brandende theelichtjes. De vele tempels zijn versierd met duizenden lampions en kaarsen en echt duizenden lampions stijgen urenlang de lucht in. Ze hebben een doorsnede van ongeveer 60 cm en zijn 1.20m hoog. De warmte van een kaars o.i.d. zorgt ervoor dat ze opstijgen. Gevaarlijk? Misschien wel, maar ook heel speciaal. De lucht is vol van heel snel bewegende sterren, want zo ziet het er op een afstand uit. Moet voor een astroloog verwarrende plaatjes opleveren, maar het is prachtig. Wat een feest.
Morgen is 'the big parade'. We weten nog niet wat dat is, maar René en Marijke zijn er dan, dus we gaan dat natuurlijk onderzoeken.

zaterdag 16 november 2013

Chiang Mai


15 november 2013 12.00 uur. Na een reis van 24 uur vanaf thuis zijn we aangekomen in Chiang Mai, in het noorden van Thailand en in de hitte. Ik merk meteen dat de lange broek die ik voor de vliegreis droeg totaal ongeschikt is. Die gaat onder in mijn fietstas. Een goede reden om Frans mee de stad in te krijgen, op zoek naar een dunne kniebroek en een flodderbloesje. Hij is zelf zijn onderbroeken vergeten dus het moet toch. We zijn moe en moeten wennen aan de hitte.

16 november 's ochtends kijken we terug op een behoorlijke nachtrust. Frans heeft 10 uur als een blok geslapen en ik werd rond middernacht wakker en heb met een glaasje water wat zitten rommelen in mijn kleren en met de kloktijd. Zal wel de jetlag zijn vermoed ik. Ik merk dat ik vooral fysiek meer moeite heb me aan te passen aan het klimaat en de andere cultuur dan voorheen. Toen overheerste de spanning en de leergierigheid om ons alles eigen te maken. We zijn nu meer ervaren, waardoor we andere ervaringen meer toelaten. Of zijn we gewoon ouder?
In elk geval is de moeheid inmiddels zowat verdwenen. Frans pakt de fietsen uit het bubbeltjesplastic en ik lees 'de fatale staat' van Paul Frissen. Het gaat over populisme, tragiek en de staat en plaatst een aantal problemen waarmee de huidige politiek worstelt in een verrassend filosofisch perspectief. Inspiratie voor mijn volgende Probuslezing?


Nadat we de fietsen hebben uitgeprobeerd en we een Simkaart hebben gekocht om de toegang tot Internet via de telefoon te vergemakkelijken, want overal Free WiFi blijkt een utopie, maken we een wandeling langs de vele tempels in de oude stad. De architectuur doet ons denken een de tempels in Luang Prabang en als we onze literatuur daarop naslaan blijkt dat te kloppen. Chiang Mai is eeuwenlang onderdeel geweest van het Lanna-koninkrijk waartoe ook Birma, delen van Laos en Zuid-China behoorden. Een feest van herkenning voor ons. De tempels zijn vaak rijk versierd met bladgoud en kleurige stenen. Er heerst op de grote tempelcomplexen een serene rust en ze bezorgden ons een relaxte dag.

  

dinsdag 17 september 2013

Voortzetting van onze wereldreis

Nee, we hebben het niet losgelaten. Ondanks alle bijzondere gebeurtenissen in ons leven na ons Australië - avontuur pakken we de draad van onze wereldreis weer op. Met onderbrekingen weliswaar, want zo'n prachtige kleindochter als Gieske moet natuurlijk wel de kans krijgen ons te leren kennen. Onze zoon Teunis en zijn lieve vriendin Tjetske zijn inmiddels een echtpaar en we willen hen ook graag helpen werk en zorg te combineren.



Half november vertrekken we om vanuit ChangMai, in het noorden van Thailand naar Singapore te fietsen. Eerder zijn we al eens vanuit ChangMai naar het noorden en oosten gefietst. Nu dus in zuidelijke richting. Stapsgewijs komen we zo hopelijk alsnog de wereld rond.


woensdag 13 februari 2013

Evaluatie


Onze laatste dag. Morgen om 08.00 uur staat de taxi naar het vliegveld van Hobart voor de deur. Dan volgt een lange reis terug naar huis. We voelen ons allebei een beetje melancholisch vandaag. Het is goed weer naar huis te gaan, maar we laten hier ook bijna 5 maanden fijne en minder fijne ervaringen achter.

De oostkust van Australië befietsen was boeiend, interessant. Het landschap varieerde van soms erg eentonige lange afstanden met wind op kop (Queensland) tot echt schitterende maar wel rotsachtige kustlijnen met een prachtig aquamarijnkleurige oceaan. Die rotsachtige kustlijn betekende ook heel veel klimmen, op en af. De Atherton Tablelands, the Glass House Mountains, the Southern Highlands waren meer inland. Mooi en afwisselend, maar ook daar geen gemakkelijke peddeldagen. Ik heb dagen gehad dat ik naar huis wilde, het land vervloekte, omdat het zó zwaar fietsen was. Gelukkig waren er ook dagen dat we kortere afstanden konden afleggen, of de uitdaging van een bergpas beklimmen konden genieten. En de natuur was vaak zo prachtig, dat dat alles weer goedmaakte.
Als fietsland is Australië echter niet aan te bevelen. Er zijn wel gebieden te selecteren waar het fietsen wat gemakkelijker is doordat de afstanden tussen lokaties korter zijn, zoals delen van Victoria en ook in New South Wales en op Tasmanië. Hier konden we ook weer genieten van het kamperen. De avonden in Queensland zijn erg kort, omdat het om 18.00 uur donker is. We gingen daar vroeg naar bed en zaten 's ochtends vroeg op de fiets, maar lekker lezen bij ons tentje was er daar niet bij. Dat kon wel weer in New South Wales en Victoria. Op de caravanparks leerden we de geneugten kennen van de barbecues in en om de campkitchen. We roosterden niet alleen de geëikte worstjes en hamburgers, maar ook vis, aubergines, courgettes, paprika's en pompoen. Ons eigen brandertje hebben we nauwelijks gebruikt.

Het lijkt nu misschien een beetje dat we bijna 5 maanden kommer en kwel kenden. Dat is zeker niet het geval. De Australische bevolking is ontzettend gastvrij. Wij maken veel gebruik van Warm Showers en meer dan eens werden we uitgenodigd wat langer dan een nacht te blijven, of kregen we de gelegenheid zónder onze gastheren/vrouwen ergens wat langer te zijn. Als mensen onze route kenden werden we in contact gebracht met vrienden op die route, die ons dan vervolgens ook weer met graagte ontvingen. En onze gastheren/vrouwen besteedden uren om met Frans leuke en niet te zware routes met voldoende accommodaties onderweg uit te zetten.

De mensen zijn over het algemeen heel open. Het gelijkheidsdenken staat hoog op de agenda. Dat is verfrissend, maar de cultuur is mede daardoor soms ook wel erg plat. Dat neemt niet weg dat de musea in Sydney, Newcastle, Canberra, Melbourne en Hobart kunnen concurreren met het Louvre, Musée d'Orsay of Moma in New York. De kunst van de Aboriginals, voor ons nieuw, geeft ons weer een heel andere kijk. De Australiër is over die musea en hun historische architectuur erg bescheiden. Men koestert wat men heeft, maar benadrukt ook steeds dat de historie erg jong is ten opzichte van datgene wat wij in Europa hebben. Niet altijd even terecht vind ik dat arrogante en neerbuigende van ons Europeanen tegenover de geweldige pioniers die de voorouders zijn van de huidige generatie Australiërs. Sommige Australiërs verwoorden dit ook: 'wij kennen óók verfijnd eten en zijn niet allemaal veelvraten' was een opmerking die ik niet licht zal vergeten... Het heeft iets verdedigends, maar dat komt óók ergens vandaan.

Samengevat: we hebben een tijd achter de rug waarin we soms echt hebben afgezien, omdat we zó moe werden van het klimmen en dalen maar waarin we ook hebben genoten van de gastvrijheid en openheid van de mensen, van de prachtige natuur en de hoogstaande musea in dit land.  

maandag 11 februari 2013

Hobart


Alweer een week geleden kwamen we aan in het aangename huis van Jenny en Dennis. We waren ook al bij hen in Spring Beach, hun belangrijkste verblijf. Hier in Hobart kunnen we zo lang blijven als we willen. En daar hadden wij wel oren naar. De tocht terug van Port Arthur naar Hobart hebben we per bus gedaan. Het idee weer twee dagen heuvel op heuvel af door het troosteloze, door bosbranden geblakerde, eucalyptusbos te moeten fietsen stond ons allebei plotseling erg tegen. Heerlijk, niet kamperen, gewoon boodschappen doen en leven. Maar nu plotseling 10 dagen Hobart. Aardige stad en het Toeristenbureau doet zijn best leuke excursies aan te bieden, maar met de fiets naar het centrum valt al snel af. De hoge brug waar we overheen moeten heeft een erg smal fietspad. De wind is hevig en aan de ene kant is er het razende verkeer, aan de andere kant het hekwerk dat de brug begrenst. Ik durf er echt niet fietsend overheen en besluit maar te wandelen. Frans fietst natuurlijk met gemak, maar zegt gelukkig achteraf dat hij het ook een akelig fietspad vindt. Er blijkt een goede busverbinding en zelfs een ferry. De stad is dus gemakkelijk bereikbaar. Frans gaat op zoek naar fietsdozen om de fietsen in te pakken. We vallen midden in het houten boten festival en op zaterdag is er de Salamancamarkt, waarvan iedereen zegt dat we daarheen moeten. Alle openbaar vervoer is deze dagen gratis.
We bezoeken het MONA-museum, een particulier museum voor oude en moderne kunst. Progressieve architectuur en origineel geëxposeerde oude naast heel moderne kunst. Een beeld van Giacometti tegenover een eeuwenoude Egyptische sarcofaag. Werk van Jan Fabre. De collectie is niet zo indrukwekkend als die van de Art Galleries in Sydney, Brisbane en Melbourne, maar zo'n particulier initiatief is fantastisch. We hebben een barbecue bij Warmshowersvrienden die we aan de noordkust hebben leren kennen en die hier een boothuisje hebben.
De Salamancamarkt is lekker vermaak. Leuke kraampjes met echt mooie zelfgemaakte en tweedehands kleren, sieraden, houtwerk, rommel, maar ook leuke muziek en het weer maakt dat iedereen lekker rondneust en graag wat flaneert en stilstaat bij de evenementen.
Aan de kade zijn een aantal galleries in gerestaureerde pakhuizen. Doet me denken aan de sfeer langs de Maas in Maastricht. Goed gedaan.
Na wat wikken en wegen hebben we hier een kunstwerk van een aboriginal kunstenaar gekocht. Een hollow log coffin, een door termieten uitgeholde paal van Eucalyptushout met oker beschilderd. Oorspronkelijk werden deze coffins gebruikt om de beenderen van soms al lang geleden overleden mensen in op te bergen en de paal, gepaard gaand met de nodige ceremonies, ergens in te graven en dan te laten, zodat de restanten tot stof kunnen wederkeren.
Een excursie naar Bruny Island met een katamaran, gedeeltelijk met de bus en vervolgens met een heel snelle boot, vinden we fantastisch. De katamaran biedt een mooi uitzicht op Hobart, Mount Wellington en onze woonplaats Bellerive. De bus laat ons een landschap zien dat we wel kennen. Glooiende goudkleurige heuvels, die we nu ontspannen bewonderen, want ze vormen niet de dreiging van weer een steile, vermoeiende klim. De snelle boot voert ons langs prachtige rotsformaties en laat ons zeearenden zien, albatrossen en de vuurroodgesnavelde oesterprikkers. De zich in de zon koesterende zeehonden, af en toe menselijk kuchend en een duik nemend in de oceaan, zijn erg leuk.
We doen nog een wandeling vanaf Mount Wellington en een excursie naar de bierbrouwerij en dan sluiten we onze reis met 5000 fietskilometers af met een meer dan 24-uursvliegreis naar Schiphol.

maandag 4 februari 2013

Door zwartgeblakerd hout naar een 19e eeuwse hel.


Dat klinkt dramatisch, maar het maakte indruk, fietsen door dit door bosbrand aangetaste deel van Tasmanië. Zwarte boomstammen en bruin gebladerte. In het zonlicht ziet dat er uit als mooie herfstkleuren, maar het is zomer en de bomen moeten groen zijn. Gelukkig is iedereen hier op tijd geëvacueerd en zijn er geen doden gevallen, maar de restanten van wat ooit een thuis is geweest voor mensen bieden een trieste aanblik. Een mooi aangelegd tuinpaadje, helemaal intact, leidt naar niets. Alleen de schoorsteen van het huis staat er nog en de in elkaar geschrompelde resten van een wasmachine en een droger zijn herkenbaar.
De eigenaar van een aantal verwoeste strandcabines is aan het opruimen. We stoppen bij hem en hij vertelt maar al te graag dat hij geluk heeft gehad. Zijn huis staat nog overeind, maar zijn strandcabines zijn verwoest. In 5 minuten tijd was het vuur 10 km verderop. Nauwelijks tijd om wég te zijn. Vooral de hevige wind maakte het vuur onvoorspelbaar. Ze hadden niet verwacht dat ook aan het strand brandgevaar zou kunnen zijn. Dit immens grote land heeft het zwaar te verduren van natuurrampen. Het water veroorzaakt zware overstromingen, de hitte en de wind maken bosbranden onbeheersbaar.
En dit alles op onze weg naar Port Arthur, de plaats waar Engelse veroordeelden begin 19e eeuw hun straf ondergingen. Lijfstraffen, zoals zweepslagen, martelingen, zware arbeid en geestelijke straffen als heropvoedmiddel: langdurige, gekmakende eenzame opsluiting. En dat in een omgeving die prachtig is. Het hele complex is werelderfgoed, maar ik vind het niet om blij van te worden.
Morgen moeten we om 06.00 uur bij de General Store in Port Arthur zijn om in de bus naar Hobart te kunnen. We hebben geen zin om op de fiets door het erg heuvelachtige zwartgeblakerde woud terug te gaan. In Hobart gaan we naar het huis van mensen waar we in Spring Beach hebben verbleven. We blijven daar tot 14 februari. Dan vliegen we naar Melbourne en vandaar terug naar huis.  

donderdag 31 januari 2013

Richmond


Weer een regenachtige dag. We zijn een dagje toerist. Bezoek aan een gevangenis uit de 19e eeuw, een historische modelstad van Hobart, volgens de receptionist evenaart het Madurodam, maar dat zijn we niet met hem eens. Wat aardige galerietjes, mochakoffie en een lunch in een Engels aandoende gelegenheid. Een aperitief in de pub en dan weer terug naar de keuken op onze camping. 'Winter in Madrid' van Sansom uitgelezen. Het is een geromantiseerde geschiedenis van de burgeroorlog in Spanje. Mooi. Congo van David van Reybrouck doe ik per hoofdstuk. Het is een heel interessant boek, maar absoluut geen pageturner waar winter in Madrid wel wat van heeft, vooral omdat het voorzien is van een spannende plot, waarvan je wil weten hoe die afloopt.  

Zomervakantie


Vanaf kerst tot eind januari is het hier wat bij ons de grote vakantie heet. Het zou heel druk zijn aan de oostkust en we zouden campings moeten reserveren. Dat past niet bij onze manier van reizen. We weten tevoren niet waar we wanneer zullen uitkomen. Maar met die drukte valt het allemaal wel mee. Dit heeft misschien wel te maken met de bosbranden hier op Tasmanië, waardoor mensen besloten hebben niet hierheen te gaan. Of het heeft te maken met de manier van uitdrukken van de Australiërs. Alles wordt al gauw fantastisch, of héél gevaarlijk, of absoluut te vermijden genoemd, terwijl onze ervaring dan toch meestal wat genuanceerder ligt.
Wel hebben we 24 januari, een sombere dag aan de kust, besloten een cabin te nemen, een soort motelkamer op een camping, met eigen keukentje, douche en toilet. Omdat we geen zin hadden in de nu drukke kampkeuken waar gezinnen met kinderen zich settelen en een barbecue bereiden, tafeltennissen, hangen enz. Wij zijn gewend de kampkeuken en de doucheruimtes zo ongeveer voor onszelf te hebben en die drukte is niet leuk, zeker niet met slecht weer. En het blijkt een druk weekend. 26 januari is Australia-day, een nationale feestdag, maar omdat die op zaterdag valt is de public holiday op maandag, dus een extra lang weekend en het laatste weekend voordat de zomervakantie voor de kinderen eindigt.
Aangeland in Coles Bay zetten we toch maar ons tentje op. Het weer is beter en we maken een mooie wandeling naar Wineglass Bay, een baai die de vorm van een wijnglas moet hebben. Het is dat we het weten...

Het contact met Nederland wordt intensiever: Awol, de kleine reisorganisatie waar wij al enkele fietsreizen bij gekocht hebben en met wie het contact heel persoonlijk is, wil mijn boekje cadeau geven als mensen bij hen een reis boeken tijdens de fietsbeurs. Dat vind ik natuurlijk een enorme eer. De zwangerschap van onze schoondochter Tjetske vordert en de telefoontjes met Teunis en Tjets geven ons het gevoel wel erg ver weg te zijn. De moeder van Frans wordt 24 juli 100 jaar en we ontvangen mailtjes met plannen hoe dit te vieren. René en Marijke hebben een schouwburgavond voor ons geregeld in maart. Kortom, het einde van onze reis nadert en er blijken thuis ook weer allerlei gebeurtenissen om naar uit te zien.

Maar eerst nog onze fietsreis langs de oostkust van Tasmanië volmaken. Coles Bay verlaten we in de stromende regen. Al onze kleren aan, want het is ook koud. Hoewel het opklaart en we met mooi weer aankomen in Swansea hebben we geen zin in een avondje koukleumen bij de tent. We nemen een veel te dure motelkamer, maar het uitzicht is erg mooi en een biertje op het balkon en later lekker lezen op de bank rechtvaardigt het bedrag voor ons.

Op maandag, na een mooie fietstocht en een stralende dag komen we aan in het vakantiehuis van Jenny en Dennis. Een huis waar altijd veel mensen komen. Ze hebben twee zoons en een dochter en 5 kleinkinderen. Ze hebben twee paviljoentjes in de tuin voor gasten en één daarvan is voor ons. Tim, één van de zoons zorgt voor een Australische barbecue: worstjes, hamburgers en steaks, gebakken ui, brood en chutneys én samen buiten zijn. We voelen er ons echt vrij en besluiten een extra nacht te blijven. Lekker lezen en wandelen langs de baai. En dan bieden ze ons zomaar aan in Hobart van hun huis gebruik te maken. Zolang we willen, want zij blijven in Spring Beach. Ze leggen uit waar we de sleutel kunnen vinden. Ik vind het echt geweldig en neem me voor in Nederland op dit gebied, met warm showers- en andere gasten ook wat flexibeler te zijn. Los te laten om alles perfect in orde te hebben als er mensen komen, waardoor het meer een last wordt dan plezierig. En inderdaad, waarom zouden we niet meer delen wat we hebben?

maandag 21 januari 2013

Verkeersslachtoffers


Op het vasteland zagen we er al veel, maar hier op Tasmanië lijkt er iedere 100 meter een slachtoffer langs de weg te liggen. Frans beweert zelfs dat het iedere 10m zo is. Een dode kangaroe, wallaby, of een nog kleiner buideldier. We vragen ons af of daar niets aan te doen is en Frans wil een e-mail sturen naar het verantwoordelijke ministerie. In levende lijve hebben we de dieren nog nauwelijks kunnen aanschouwen. Ze komen vooral tegen zonsopgang en -ondergang in beweging zeggen de mensen hier. Auto's hebben vaak een extra zware bumper, waardoor de auto weliswaar beschermd is, maar het dier dood.

We maken wel heel mooie tochten hier op Tasmanië. Het landschap is lieflijk met glooiende weilanden, soms heel diepe afgronden, waardoor je het regenwoud inkijkt, regelmatig een koffietentje en gisteren op een prachtig gelegen kampeerterrein bij een historische pub een ontmoeting met twee Italiaanse fietsers. De eerste keer dat we tijdens onze fietsreis mede-fietsers tegenkomen.  

vrijdag 18 januari 2013

Een bijna Nederlands klimaat


Zaterdag fietsten we, zoals de bedoeling ook was, met de wind in de rug langs de kust. Het uitzicht op de zee was soms ronduit spectaculair. We belandden op ons volgende Warm Showeradres. Een gigantisch huis met aan alle kanten uitzicht op die zee. Het echtpaar, iets ouder dan wij, heeft voor ons weer een mooie fietsroute uitgezet. En op maandagochtend ontbijten we voor het eerst weer in de zon op het gras. We laten ons er nu graag in koesteren in plaats van zoveel mogelijk de schaduw op te zoeken. Het weer lijkt op onze Nederlandse zomers. Wisselend bewolkt, winderig soms. Alleen als de zon eenmaal schijnt is die wel onverbiddelijker.
Vanaf dinsdag zijn we in Launceston. De start van onze tocht hierheen was mooi, maar geleidelijk aan kwam de wind opzetten, werd het verkeer drukker en vonden we de stad bij binnenkomst ronduit lelijk. We hadden hier weer een Warmshower-adres en ik had al bedacht dat één nacht wel genoeg zou zijn. Chris en Caro blijken heel aardige mensen te zijn, die met hun Duitse 'uitwisselstudente' een paar dagen naar Hobart vertrekken voor een festival. Maar, wij kunnen zolang in hun huis blijven als we willen en in Launceston is heus wel wat te beleven. Dus we blijven drie dagen. Het is fijn om weer ergens thuis te zijn en tegelijkertijd nieuwe ontdekkingen te doen in een aardige Art Gallery en een leuk museum, een verrassend mooi Design Centre, met heel veel houten meubelen en architectuur en een wandeling in de kloof.
Het is wel vreemd te bedenken dat dit klimaat wel overeenkomsten vertoont met het Nederlandse klimaat terwijl in Nederland het nieuws vooral gaat over marathons op natuurijs, de elfstedentocht en de Fyra die de winter niet aankan, terwijl wij het heerlijk vinden koffie te drinken in de schaduw van de bomen en morgenavond ons tentje weer zullen opzetten.  

vrijdag 11 januari 2013

Stanley


Donderdag zijn we met de bus van Devonport naar Stanley gegaan. Verder westelijk om straks de kust verder oostwaarts met de wind mee te kunnen fietsen. Ons plan is de oostkust van Tasmanië van noord naar zuid te fietsen. Aan het eind van onze reis hebben we dan de hele oostkust van Australië gedaan.
Onderweg begon het te regenen. De buschauffeur was zo aardig ons bij de camping voor de deur af te leveren. Geweldig is dat, die behulpzaamheid. Onze fietsen stonden in het gangpad van de bus en we hadden niet op regen gerekend. Hij zette onze fietsen netjes onder de overkapping van de receptie. De regen en de kou waren niet erg aantrekkelijk om ons vertrouwde tentje op te zetten. Daarom verblijven we nu in het hostel op het caravanpark. Vandaag is het stralend weer. We hebben 'the Nut', een vulkanisch restant, beklommen en daar een rondwandeling gemaakt. Het uitzicht is prachtig. Doet ons denken aan de kusten van Schotland of Noorwegen. We denken dat de foto's wel recht doen aan de schoonheid die we hier ervaren. We hebben rondgewandeld in het rustieke dorpje, een galerie bezocht, koffie gedronken, broodje gegeten en aan het strand een boek gelezen. Kortom, een heerlijk relaxed vakantiedagje.

Het boek, dat mijn leesclub nu leest, Wild, van Cheryl Strayed, heb ik uit. Ik ga weer verder met Läckberg en voor de intellectuele uitdaging kies ik voor Congo van David van Reybrouck.  

woensdag 9 januari 2013

Bosbranden


(Wegens een slechte internetverbinding is dit bericht een dag later geplaatst)
Na een paar leuke dagen in Melbourne in de city en bij onze gastvrouwen Astrid en Jude, zijn we vanochtend met de nachtferry aangekomen in Devonport op Tasmanië. De bosbranden zijn op televisie hèt nieuws van de dag. Hele gebieden, ook gebieden waar wij gefietst hebben, worden getroffen. Ook op Tasmanië is dat het geval. Het is heel heet en droog geweest met een harde wind. Dat maakt het vuur vaak onbeheersbaar. De hitte, veroorzaakt door het vuur, is voor huizen en mensen bedreigend. Gelukkig zien wij het alleen nog via de tv. Het getroffen gebied in Tasmanië is nog ongeveer drie weken fietsen van ons vandaan. Wij informeren ons natuurlijk goed en gaan niet naar bedreigde gebieden toe. Daar kom je waarschijnlijk niet eens in, want de veiligheidsmaatregelen zijn hier ongekend zwaar.
Het weer is hier inmiddels wel anders. Het waait nog steeds heel hard, maar het is koud. Ik zit met een lange broek en trui aan in de campkitchen. Het is wel helder en zonnig en de atmosfeer doet een beetje denken aan een mooie Nederlandse winterdag, maar dan uit de wind en in de zon.

zondag 6 januari 2013

Melbourne


De meest Europese stad van Australië heeft men ons verzekerd. Ik moet steeds aan New York denken, maar is dat, met San Francisco, niet de meest Europese stad van Amerika?
In elk geval vinden wij het er heel erg leuk. Ik merk aan alles dat ik toch echt een stadsmens ben. Prachtig, die natuur, maar dwalen door de winkelstraten, de parken, op terrasjes naar mensen kijken, musea bezoeken en de keuze hebben uit talloze eettentjes, dat vind ik je van het. Onze gastvrouwen, Jude en Astrid, zijn ontzettend aardig en nog in het stadium van uitgaan in het weekend, dus hebben wij het rijk alleen. We hebben inmiddels een privéhut op de ferry naar Tasmanië geboekt, vreselijk duur, maar dat zijn we als we weer in Breda zijn wel weer vergeten. Dinsdagavond vertrekken we naar Tasmanië om daar onze laatste weken te fietsen.  

40˚C+


De verwachting is dat het erg heet gaat worden. Om de grootste warmte midden op de dag vóór te zijn staan we om half 6 op en zitten we voor 07.00 uur op de fiets. Heerlijk die frisse ochtend. Half 10 koffie en om 11.00 uur op de camping. De gouden heuvels om ons heen, met schaduwen door de nog lage zon, zijn schilderachtig. De wind, een noordenwind komende uit de woestijn, wordt steeds warmer. Eenmaal op de camping kunnen we niet anders dan in de schaduw zitten en de stroompjes vocht langs ons gezicht voelen gaan. Een wandeling naar de airconditioned supermarkt, zoveel mogelijk onder de bomen, een koffie in de koele bakery en een tapbiertje in de pub. We verwachten de volgende dag vliegend Melbourne binnen te fietsen, vanwege de harde noordenwind, maar 's nachts merken we al dat we tòch de slaapzak nodig hebben en 's ochtends is de wind gedraaid en hebben we hem pal op kop, terwijl de warmte weg is. Dit is Australië zoals we het inmiddels hebben leren kennen. Onvoorspelbaar en extreem. Maar de weg naar Melbourne is onverwacht afwisselend en het minstens 15 km lange fietspad de stad in is verrassend.

dinsdag 1 januari 2013

Ned Kelly


Oudjaar en Nieuwjaarsdag. Niets doet ons daaraan denken, behalve dat Lisa 31 december jarig is. We fietsen langs de zogenaamde Ned Kellyroute. Ned Kelly was een struikrover, die er kennelijk een spel van maakte om de gevestigde orde uit te dagen. Hij beschermde zichzelf tegen 'aanvallers' (politie en wellicht ook anderen) door een ijzeren pantser te dragen van 45 kg. Dat is zijn heldenuniform, waarin hij overal wordt afgebeeld. Hij werd uiteindelijk gepakt en gewond in een ziekenhuis opgenomen, later berecht en ter dood veroordeeld. Alle dorpen waar we doorkomen hebben wel een of ander relikwie van hem, waaromheen ze een museum bouwen. In Beechworth is de gevangenis, elders het hospitaal, in Glenrowan zijn laatste verblijfplaats, in Benalla het gerechtshof en in Melbourne zijn executie in 1880. Ongelooflijk dat ze dit zo uitbuiten. Het doet me een beetje denken aan Vincent van Gogh in Brabant, waar Nuenen, Etten-Leur en Zundert allemaal hun slaatje uit willen slaan. Van Gogh heeft echter veel moois gecreëerd en dat kun je van Ned Kelly niet zeggen.

Nieuwjaarsdag begin ik met lege batterijtjes in mijn computer. Wat een frustratie. Ik vind het heerlijk te kunnen zien hoe hard we fietsen, of hoe langzaam als het zwaar is, hoeveel % we stijgen, hoeveel we al gedaan hebben enz. Gelukkig vinden we bij de eerste supermarkt die we tegenkomen al passende batterijtjes. Wat worden kleine dingen belangrijk op zo'n fietsreis..., terwijl Frans toch ook een fietscomputer heeft èn een gps.

Vandaag en de komende dagen fietsen we richting Melbourne over een oude spoorweg, waar ze een fietspad van hebben gemaakt. Gravel, dat is minder, maar wel mooi en de hoogteverschillen zijn bescheiden.