Evaluatie

Onze laatste dag. Morgen om 08.00 uur staat de taxi naar het vliegveld van Hobart voor de deur. Dan volgt een lange reis terug naar huis. We voelen ons allebei een beetje melancholisch vandaag. Het is goed weer naar huis te gaan, maar we laten hier ook bijna 5 maanden fijne en minder fijne ervaringen achter.

De oostkust van Australië befietsen was boeiend, interessant. Het landschap varieerde van soms erg eentonige lange afstanden met wind op kop (Queensland) tot echt schitterende maar wel rotsachtige kustlijnen met een prachtig aquamarijnkleurige oceaan. Die rotsachtige kustlijn betekende ook heel veel klimmen, op en af. De Atherton Tablelands, the Glass House Mountains, the Southern Highlands waren meer inland. Mooi en afwisselend, maar ook daar geen gemakkelijke peddeldagen. Ik heb dagen gehad dat ik naar huis wilde, het land vervloekte, omdat het zó zwaar fietsen was. Gelukkig waren er ook dagen dat we kortere afstanden konden afleggen, of de uitdaging van een bergpas beklimmen konden genieten. En de natuur was vaak zo prachtig, dat dat alles weer goedmaakte.

Als fietsland is Australië echter niet aan te bevelen. Er zijn wel gebieden te selecteren waar het fietsen wat gemakkelijker is doordat de afstanden tussen lokaties korter zijn, zoals delen van Victoria en ook in New South Wales en op Tasmanië. Hier konden we ook weer genieten van het kamperen. De avonden in Queensland zijn erg kort, omdat het om 18.00 uur donker is. We gingen daar vroeg naar bed en zaten 's ochtends vroeg op de fiets, maar lekker lezen bij ons tentje was er daar niet bij. Dat kon wel weer in New South Wales en Victoria. Op de caravanparks leerden we de geneugten kennen van de barbecues in en om de campkitchen. We roosterden niet alleen de geëikte worstjes en hamburgers, maar ook vis, aubergines, courgettes, paprika's en pompoen. Ons eigen brandertje hebben we nauwelijks gebruikt.

Het lijkt nu misschien een beetje dat we bijna 5 maanden kommer en kwel kenden. Dat is zeker niet het geval. De Australische bevolking is ontzettend gastvrij. Wij maken veel gebruik van Warm Showers en meer dan eens werden we uitgenodigd wat langer dan een nacht te blijven, of kregen we de gelegenheid zónder onze gastheren/vrouwen ergens wat langer te zijn. Als mensen onze route kenden werden we in contact gebracht met vrienden op die route, die ons dan vervolgens ook weer met graagte ontvingen. En onze gastheren/vrouwen besteedden uren om met Frans leuke en niet te zware routes met voldoende accommodaties onderweg uit te zetten.

De mensen zijn over het algemeen heel open. Het gelijkheidsdenken staat hoog op de agenda. Dat is verfrissend, maar de cultuur is mede daardoor soms ook wel erg plat. Dat neemt niet weg dat de musea in Sydney, Newcastle, Canberra, Melbourne en Hobart kunnen concurreren met het Louvre, Musée d'Orsay of Moma in New York. De kunst van de Aboriginals, voor ons nieuw, geeft ons weer een heel andere kijk. De Australiër is over die musea en hun historische architectuur erg bescheiden. Men koestert wat men heeft, maar benadrukt ook steeds dat de historie erg jong is ten opzichte van datgene wat wij in Europa hebben. Niet altijd even terecht vind ik dat arrogante en neerbuigende van ons Europeanen tegenover de geweldige pioniers die de voorouders zijn van de huidige generatie Australiërs. Sommige Australiërs verwoorden dit ook: 'wij kennen óók verfijnd eten en zijn niet allemaal veelvraten' was een opmerking die ik niet licht zal vergeten... Het heeft iets verdedigends, maar dat komt óók ergens vandaan.

Samengevat: we hebben een tijd achter de rug waarin we soms echt hebben afgezien, omdat we zó moe werden van het klimmen en dalen maar waarin we ook hebben genoten van de gastvrijheid en openheid van de mensen, van de prachtige natuur en de hoogstaande musea in dit land.