Zomervakantie

Vanaf kerst tot eind januari is het hier wat bij ons de grote vakantie heet. Het zou heel druk zijn aan de oostkust en we zouden campings moeten reserveren. Dat past niet bij onze manier van reizen. We weten tevoren niet waar we wanneer zullen uitkomen. Maar met die drukte valt het allemaal wel mee. Dit heeft misschien wel te maken met de bosbranden hier op Tasmanië, waardoor mensen besloten hebben niet hierheen te gaan. Of het heeft te maken met de manier van uitdrukken van de Australiërs. Alles wordt al gauw fantastisch, of héél gevaarlijk, of absoluut te vermijden genoemd, terwijl onze ervaring dan toch meestal wat genuanceerder ligt.

Wel hebben we 24 januari, een sombere dag aan de kust, besloten een cabin te nemen, een soort motelkamer op een camping, met eigen keukentje, douche en toilet. Omdat we geen zin hadden in de nu drukke kampkeuken waar gezinnen met kinderen zich settelen en een barbecue bereiden, tafeltennissen, hangen enz. Wij zijn gewend de kampkeuken en de doucheruimtes zo ongeveer voor onszelf te hebben en die drukte is niet leuk, zeker niet met slecht weer. En het blijkt een druk weekend. 26 januari is Australia-day, een nationale feestdag, maar omdat die op zaterdag valt is de public holiday op maandag, dus een extra lang weekend en het laatste weekend voordat de zomervakantie voor de kinderen eindigt.

Aangeland in Coles Bay zetten we toch maar ons tentje op. Het weer is beter en we maken een mooie wandeling naar Wineglass Bay, een baai die de vorm van een wijnglas moet hebben. Het is dat we het weten...

Het contact met Nederland wordt intensiever: Awol, de kleine reisorganisatie waar wij al enkele fietsreizen bij gekocht hebben en met wie het contact heel persoonlijk is, wil mijn boekje cadeau geven als mensen bij hen een reis boeken tijdens de fietsbeurs. Dat vind ik natuurlijk een enorme eer. De zwangerschap van onze schoondochter Tjetske vordert en de telefoontjes met Teunis en Tjets geven ons het gevoel wel erg ver weg te zijn. De moeder van Frans wordt 24 juli 100 jaar en we ontvangen mailtjes met plannen hoe dit te vieren. René en Marijke hebben een schouwburgavond voor ons geregeld in maart. Kortom, het einde van onze reis nadert en er blijken thuis ook weer allerlei gebeurtenissen om naar uit te zien.

Maar eerst nog onze fietsreis langs de oostkust van Tasmanië volmaken. Coles Bay verlaten we in de stromende regen. Al onze kleren aan, want het is ook koud. Hoewel het opklaart en we met mooi weer aankomen in Swansea hebben we geen zin in een avondje koukleumen bij de tent. We nemen een veel te dure motelkamer, maar het uitzicht is erg mooi en een biertje op het balkon en later lekker lezen op de bank rechtvaardigt het bedrag voor ons.

Op maandag, na een mooie fietstocht en een stralende dag komen we aan in het vakantiehuis van Jenny en Dennis. Een huis waar altijd veel mensen komen. Ze hebben twee zoons en een dochter en 5 kleinkinderen. Ze hebben twee paviljoentjes in de tuin voor gasten en één daarvan is voor ons. Tim, één van de zoons zorgt voor een Australische barbecue: worstjes, hamburgers en steaks, gebakken ui, brood en chutneys én samen buiten zijn. We voelen er ons echt vrij en besluiten een extra nacht te blijven. Lekker lezen en wandelen langs de baai. En dan bieden ze ons zomaar aan in Hobart van hun huis gebruik te maken. Zolang we willen, want zij blijven in Spring Beach. Ze leggen uit waar we de sleutel kunnen vinden. Ik vind het echt geweldig en neem me voor in Nederland op dit gebied, met warm showers- en andere gasten ook wat flexibeler te zijn. Los te laten om alles perfect in orde te hebben als er mensen komen, waardoor het meer een last wordt dan plezierig. En inderdaad, waarom zouden we niet meer delen wat we hebben?