Moslims vs boeddhisten

We fietsen door een mooi gebied. Hoge bergen om ons heen en een heuvelachtig fietsgebied. Ik noem de heuvels hier zacht. Ze zijn helemaal niet steil. Stijgen gaat geleidelijk, waardoor je ook van de afdalingen, die even geleidelijk gaan, langer kunt genieten. We zijn aangeland in een gemengd moslim-boeddhistisch gebied. De moskeeën zijn talrijker dan de tempels. Op vrijdagmiddag zien we veel mannen getooid in witte gewaden op weg naar het vrijdaggebed. Maar de moslimmannen bemoedigen ons met opgestoken duimen, de gesluierde vrouwen en hun kinderen zwaaien en roepen hello, zoals de boeddhisten dat doen. Ik voel evenveel tolerantie ten opzichte van ons als van de boeddhisten. Zijn wij al zó beïnvloed dat we verwachten dat het ánders zal zijn?

Moslims zijn normatiever, hebben veel regels waar ze naar moeten leven. Boeddhisten leven en laten leven lijkt het. Toch wordt dat beeld onderweg genuanceerd door westerlingen die hier leven. We ontmoeten onderweg een Amerikaan, die hier al drie jaar woont, doceert, maar gefrustreerd is geraakt door de Thaise mentaliteit. Het boeddhisme stelt in zijn ogen hier niets voor. Mensen zijn onwetend. Het onderwijs is slecht, gericht op weetjes, niet op kennis en inzicht. Mensen zijn bijgelovig, daardoor angstig en gemakkelijk te beïinvloeden. Onze Nederlandse gastheer in Laem Son National Park woont hier al 25 jaar met zijn Thaise vrouw. Hij heeft drie kinderen. In zijn dorp wonen zowel islamieten als boeddhisten, maar er is vooral wantrouwen, geen relatie. Dit is iets verbeterd door de tsunami, toen men elkaar nodig had, maar ze sturen hun kinderen naar eigen scholen en een echte onderlinge relatie is er niet. Ook hij is van mening dat de Thai onwetend zijn en daardoor erg gemakkelijk te beïnvloeden, waardoor de corruptie zijn kans grijpt en mensen die kennelijk wel slim zijn geld met geld maken...

Tijdens onze relaxuurtjes lees ik het puttertje van Donna Tartt. Ik heb haar gezien tijdens een interview in de Grote Kerk in Breda. Ik was vooral onder de indruk van haar spontane antwoorden op de vragen uit het publiek. Daarin gaf ze meer van zichzelf prijs dan tijdens het interview. Ze doet heel veel research voor haar schrijfwerk en haar beelden van de Amerikaanse culturen, de psychologische karakters, de reacties van mensen op ingrijpende gebeurtenissen, ik vind het goed onderbouwd weergegeven. En het weet ook nog te pákken. Ik lees het dus echt met plezier.