Hobart

Alweer een week geleden kwamen we aan in het aangename huis van Jenny en Dennis. We waren ook al bij hen in Spring Beach, hun belangrijkste verblijf. Hier in Hobart kunnen we zo lang blijven als we willen. En daar hadden wij wel oren naar. De tocht terug van Port Arthur naar Hobart hebben we per bus gedaan. Het idee weer twee dagen heuvel op heuvel af door het troosteloze, door bosbranden geblakerde, eucalyptusbos te moeten fietsen stond ons allebei plotseling erg tegen. Heerlijk, niet kamperen, gewoon boodschappen doen en leven. Maar nu plotseling 10 dagen Hobart. Aardige stad en het Toeristenbureau doet zijn best leuke excursies aan te bieden, maar met de fiets naar het centrum valt al snel af. De hoge brug waar we overheen moeten heeft een erg smal fietspad. De wind is hevig en aan de ene kant is er het razende verkeer, aan de andere kant het hekwerk dat de brug begrenst. Ik durf er echt niet fietsend overheen en besluit maar te wandelen. Frans fietst natuurlijk met gemak, maar zegt gelukkig achteraf dat hij het ook een akelig fietspad vindt. Er blijkt een goede busverbinding en zelfs een ferry. De stad is dus gemakkelijk bereikbaar. Frans gaat op zoek naar fietsdozen om de fietsen in te pakken. We vallen midden in het houten boten festival en op zaterdag is er de Salamancamarkt, waarvan iedereen zegt dat we daarheen moeten. Alle openbaar vervoer is deze dagen gratis.

We bezoeken het MONA-museum, een particulier museum voor oude en moderne kunst. Progressieve architectuur en origineel geëxposeerde oude naast heel moderne kunst. Een beeld van Giacometti tegenover een eeuwenoude Egyptische sarcofaag. Werk van Jan Fabre. De collectie is niet zo indrukwekkend als die van de Art Galleries in Sydney, Brisbane en Melbourne, maar zo'n particulier initiatief is fantastisch. We hebben een barbecue bij Warmshowersvrienden die we aan de noordkust hebben leren kennen en die hier een boothuisje hebben.

De Salamancamarkt is lekker vermaak. Leuke kraampjes met echt mooie zelfgemaakte en tweedehands kleren, sieraden, houtwerk, rommel, maar ook leuke muziek en het weer maakt dat iedereen lekker rondneust en graag wat flaneert en stilstaat bij de evenementen.

Aan de kade zijn een aantal galleries in gerestaureerde pakhuizen. Doet me denken aan de sfeer langs de Maas in Maastricht. Goed gedaan.

Na wat wikken en wegen hebben we hier een kunstwerk van een aboriginal kunstenaar gekocht. Een hollow log coffin, een door termieten uitgeholde paal van Eucalyptushout met oker beschilderd. Oorspronkelijk werden deze coffins gebruikt om de beenderen van soms al lang geleden overleden mensen in op te bergen en de paal, gepaard gaand met de nodige ceremonies, ergens in te graven en dan te laten, zodat de restanten tot stof kunnen wederkeren.

Een excursie naar Bruny Island met een katamaran, gedeeltelijk met de bus en vervolgens met een heel snelle boot, vinden we fantastisch. De katamaran biedt een mooi uitzicht op Hobart, Mount Wellington en onze woonplaats Bellerive. De bus laat ons een landschap zien dat we wel kennen. Glooiende goudkleurige heuvels, die we nu ontspannen bewonderen, want ze vormen niet de dreiging van weer een steile, vermoeiende klim. De snelle boot voert ons langs prachtige rotsformaties en laat ons zeearenden zien, albatrossen en de vuurroodgesnavelde oesterprikkers. De zich in de zon koesterende zeehonden, af en toe menselijk kuchend en een duik nemend in de oceaan, zijn erg leuk.

We doen nog een wandeling vanaf Mount Wellington en een excursie naar de bierbrouwerij en dan sluiten we onze reis met 5000 fietskilometers af met een meer dan 24-uursvliegreis naar Schiphol.