Op het vasteland zagen we er al veel,
maar hier op Tasmanië lijkt er iedere 100 meter een slachtoffer
langs de weg te liggen. Frans beweert zelfs dat het iedere 10m zo is.
Een dode kangaroe, wallaby, of een nog kleiner buideldier. We vragen
ons af of daar niets aan te doen is en Frans wil een e-mail sturen
naar het verantwoordelijke ministerie. In levende lijve hebben we de
dieren nog nauwelijks kunnen aanschouwen. Ze komen vooral tegen
zonsopgang en -ondergang in beweging zeggen de mensen hier. Auto's
hebben vaak een extra zware bumper, waardoor de auto weliswaar
beschermd is, maar het dier dood.
We maken wel heel mooie tochten hier op
Tasmanië. Het landschap is lieflijk met glooiende weilanden, soms
heel diepe afgronden, waardoor je het regenwoud inkijkt, regelmatig
een koffietentje en gisteren op een prachtig gelegen kampeerterrein
bij een historische pub een ontmoeting met twee Italiaanse fietsers.
De eerste keer dat we tijdens onze fietsreis mede-fietsers
tegenkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten