Door zwartgeblakerd hout naar een 19e eeuwse hel.

Dat klinkt dramatisch, maar het maakte indruk, fietsen door dit door bosbrand aangetaste deel van Tasmanië. Zwarte boomstammen en bruin gebladerte. In het zonlicht ziet dat er uit als mooie herfstkleuren, maar het is zomer en de bomen moeten groen zijn. Gelukkig is iedereen hier op tijd geëvacueerd en zijn er geen doden gevallen, maar de restanten van wat ooit een thuis is geweest voor mensen bieden een trieste aanblik. Een mooi aangelegd tuinpaadje, helemaal intact, leidt naar niets. Alleen de schoorsteen van het huis staat er nog en de in elkaar geschrompelde resten van een wasmachine en een droger zijn herkenbaar.

De eigenaar van een aantal verwoeste strandcabines is aan het opruimen. We stoppen bij hem en hij vertelt maar al te graag dat hij geluk heeft gehad. Zijn huis staat nog overeind, maar zijn strandcabines zijn verwoest. In 5 minuten tijd was het vuur 10 km verderop. Nauwelijks tijd om wég te zijn. Vooral de hevige wind maakte het vuur onvoorspelbaar. Ze hadden niet verwacht dat ook aan het strand brandgevaar zou kunnen zijn. Dit immens grote land heeft het zwaar te verduren van natuurrampen. Het water veroorzaakt zware overstromingen, de hitte en de wind maken bosbranden onbeheersbaar.

En dit alles op onze weg naar Port Arthur, de plaats waar Engelse veroordeelden begin 19e eeuw hun straf ondergingen. Lijfstraffen, zoals zweepslagen, martelingen, zware arbeid en geestelijke straffen als heropvoedmiddel: langdurige, gekmakende eenzame opsluiting. En dat in een omgeving die prachtig is. Het hele complex is werelderfgoed, maar ik vind het niet om blij van te worden.

Morgen moeten we om 06.00 uur bij de General Store in Port Arthur zijn om in de bus naar Hobart te kunnen. We hebben geen zin om op de fiets door het erg heuvelachtige zwartgeblakerde woud terug te gaan. In Hobart gaan we naar het huis van mensen waar we in Spring Beach hebben verbleven. We blijven daar tot 14 februari. Dan vliegen we naar Melbourne en vandaar terug naar huis.