Victoria

Sinds de Snowy Mountains zijn we in de staat Victoria. We fietsen van Tallangatta door Tangambalanga naar Yackandandah en vervolgens naar Beechworth. Aboriginal namen die gelukkig door de Europeanen gerespecteerd zijn. We maken kortere dagen. Dat is hier goed te doen, omdat de afstanden tussen twee plaatsen minder groot zijn. De heuvels blijven, maar zijn minder steil dan in New South Wales, waardoor het ons minder zwaar valt. Yackandandah en Beechworth zijn oude gouddelversstadjes. De bewoners zijn trots op hun architectuur van eind 19e eeuw. Ieder dorpje heeft wel een historisch museum. De Australiërs koesteren hun vrij recente geschiedenis en weten er veel over te vertellen. Ze zijn zich ook erg bewust van hun oorspronkelijke afkomst (Ierland, Engeland, Denemarken, Nederland etc.). Tegelijkertijd zijn ze erg milieubewust. De mensen waar we nu in Beechworth verblijven, Meg, huisarts en Fraser, als hij werkt werkt hij in de installatie van zonne-energie, hebben zo'n 7 km van het dorp verwijderd, aan een zogenaamde dirt road (onverhard), een alternatief huis gebouwd. Het huis is gebouwd van aangestampte aarde, vermengd met cement. Dit heeft mooie taupekleurige wanden als resultaat. Ze hebben veel lokaal en recycled hout gebruikt. Ze maken gebruik van zonne-energie, regenwater voor hun watervoorziening en een natuurlijke koelvoorziening voor hun voorraadkast via ondergrondse buizen. Prachtig, deze relatie van duurzaamheid en modern design. Ze hebben dit huis inmiddels verkocht en gaan dichter bij het dorp wonen, waar de energievoorzieningen nog beter, dwz zuiniger zijn. Het nieuwe huis is heel modern. Wij zouden ons in beide versies wel thuis kunnen voelen. Frans zit te popelen om later in Breda zoiets te realiseren.

Terwijl Meg en Fraser hun dingen doen (mountainbiken, winkelen) zitten wij op hun mooie veranda met het vooruitzicht hier een dagje te blijven. Lezen, bloggen, plannen, uitrusten..

Bosbranden, storm en onweer

Gerda en Jeff hebben ons maandag vóór kerst 200 km de Snowy Mountains over gebracht.

Dat was heerlijk, want het blijkt een erg bergachtig gebied. Heel mooi en soms ook wat futuristisch ogend vanwege de vele grijze, dode eucalyptusbomen. Dat is het resultaat van een grote bosbrand in 2003. Hevige warmte en wind zorgden voor een niet te beheersen vuur. De eucalyptus overleeft een normale bosbrand, maar deze was ongewoon hevig en heet. De hitte was tot in de stad voelbaar en er stierven mensen. Het weer kan hier erg extreem zijn. Toen wij, na de autorit door de Snowy Mountains nog zo'n 20km fietsten naar Corryong werd het steeds heter. We hadden net ons tentje opgezet en toen we fris gewassen de douche wilden verlaten was het plotseling schemerig. Een hevige wind blies takken van bomen en de vuilnisbakken vlogen over het kampeerterrein. Vanuit onze beschutting keken wij angstig toe of ons tentje het wel zou houden. Na ongeveer een kwartier en felle bliksemstralen, donderslagen en zware regenval verder werd het weer licht en konden wij op de fiets onze kerstboodschappen gaan doen.  

Canberra

Jeff en Gerda halen ons om half acht 's ochtends op in Bungendore, een landelijk dorpje, waar we logeren in de plaatselijke pub. Het is plotseling weer vreselijk heet, maar als Gerda en Jef ons ophalen is het bewolkt en we zijn amper onderweg of de regen overvalt ons al en het is plotseling erg koud. Wat een extreme verschillen!! Gelukkig klaart het ook weer op. In Canberra fietsen we langs het (kunstmatige) meer en krijgen we een eerste indruk van de aangename, zorgvuldig opgebouwde hoofdstad.

Canberra is een kunstmatig opgebouwde stad. Heel doordacht en zorgvuldig en ook wel prettig. De stad heeft 360.000 inwoners met een oppervlakte van 2396 km², dus die burgers kom je niet zomaar tegen. Het meer met daar omheen het parklandschap met het oude en nieuwe parlementsgebouw en de musea, aan de andere kant van het meer het enorme Oorlogsmonument en heel veel open ruimte ertussen. In twee dagen tijd fietsen we gewoon minstens 75 km om alle bezienswaardigheden te bereiken. Ruimte zat, maar zonder auto of fiets kom je hier nergens.

In het Parliament House, een ambitieus monument, is een exemplaar te zien van de Magna Carta. Het confronteert ons met de betrekkelijk korte geschiedenis van de democratische beginselen. We voeren discussies over de waarde van democratie. Hoewel Australië en de Verenigde Staten een vergelijkbare immigratiegeschiedenis hebben lijkt de Australische mens minder individualistisch, minder wars van overheidsbemoeienis in het algemeen dan de Amerikaan. Er is wel heel veel vrijheid voelbaar voor het individu, het is allemaal informeel, minder normatief dan bij ons.

De tentoonstelling van Toulouse Lautrec in de National Art Gallery, 100 werken vanuit de hele wereld, is echt de moeite waard. De aboriginal kunst in het museum is eveneens prachtig. Het Australische War Memorial laat zien hoe de Australiërs hun steentje aan de veldslagen in de wereld hebben bijgedragen. Het monument en de vele blijken van de moedige krijgsheren, staat voor mij voor de behoefte van (veel) mannen aan macht.

De boodschap van Jef en Gerda dat het morgen te warm is om naar de bergen te gaan brengt ons in een moeilijk parket. We hebben geen zin om hier 4 dagen te wachten tot het kerst is. Maar ook daar komen we weer uit. Jeff en Gerda brengen ons maandag een stuk weg met de auto, om ons te helpen de grootste bergen over te komen, en wij gaan (vrijwillig) een sobere kerst tegemoet met een diner van couscous en water.  

Sydney voorbij

Een prachtige kust, maar het vreselijk vermoeiende heuvel op-heuvel af gaat demotiverend werken. We doen op deze manier soms per dag een bergetappe, maar een etappe die geen winst oplevert. Als we zondagochtend (16-12) Kangaroo Valley binnen fietsbereik hebben word ik 's morgens om half 6 met een gezonde 'examenspanning' wakker. Het hoogteprofiel dat we moeten overwinnen liegt er niet om. 500 meter behoorlijk steil. Jef en Gerda willen ons wel met de auto ophalen als we het te zwaar vinden, maar als het enigszins kan gaan we dit toch echt zelf doen. En al om half 11 's ochtends zitten we achter onze moccha-koffie (café-latte met een scheut chocola). We hebben de klim en een erg mooie afdaling achter de rug en ik voel me gelukkig. De moccha is heerlijk vóór een te leveren prestatie, of erna, als het niet al te warm is. De klim was 100x leuker dan al die vreselijke korte hellinkjes. De camping prima en Kangaroo Valley een leuk dorp met rustieke winkeltjes, lekkere koffie-shopjes en een historische brug.

Na een bezoek aan het dorp lezen in de schaduw, want het is erg heet geworden. Na Nicci French en hun serie over Frieda Klein verslind ik nu de thrillers van Camilla Läckberg. Lekker spannend. Voor de intellectuele voeding lees ik ook nog 'Mijn vrijheid', de autobiografie van Ayaan Hirsi Ali.

De tweede grote klim, 724m stijging, hebben we vandaag gedaan, jammer genoeg vanaf halverwege in de regen. Het is met 14˚C zeker 20˚C kouder dan gisteren en we hebben dan ook maar onze toevlucht genomen tot een gelukkig aardige motelkamer in Moss Vale. Het blijft een goed gevoel dat we de échte klimmen nog steeds beheersen en het ook leuk vinden om onszelf zo'n klim als doel te stellen.

Hieronder zie je de profielen (de afstanden en stijgingen) van de afgelopen 2 dagen.

Palm Beach - Sydney

Alweer bijna een week verblijven we in de mooie vakantiewoning van Jef en Gerda. Zij hebben afgelopen zomer als warm showergasten bij ons gelogeerd en wij nu bij hen. Palm Beach is een suburb van Sydney en is prachtig gelegen aan een baai. Vanaf de veranda hebben we uitzicht op de bootjes die in de baai voor anker liggen. Voor de 60e verjaardag van Gerda op 5 december trokken we met de auto naar de Blue Mountains, waar we in een cabin in het Nationaal Park hebben overnacht. We maakten daar twee dagen fantastische wandelingen. In het berggebied ligt de zogenaamde Grand Canyon van Australië. Eucalyptus, boomvarens, bloemen, vogels, de zon in de mist van de watervallen, de weerkaatsing van het water op de bergwanden, diepe kloven. En Gerda die alle vogels en bloemen kent. Als ik een dichteres zou zijn zou ik de schoonheid van het gebied kunnen verwoorden. Misschien dat de foto's iets meer zeggen dan mijn opsomming.

Jef en Gerda zijn inmiddels terug naar hun huis in Canberra en wij hebben vanuit Palm Beach twee dagen Sydney gedaan. Anderhalf uur bussen, maar dan zijn we vlakbij het havengebied met de Harbour Bridge en het Operagebouw en de nodige musea op loopafstand. Sydney is een leuke stad om te zijn. Veel toerisme en op werkdagen veel kantoormensen die op de levendige terrassen hun ontbijt of lunch nuttigen. Wij hebben rondgewandeld langs de haven, door het oude centrum en in de Botanische tuin en we hebben de nodige musea bezocht. De tweede dag hadden we the Art Gallery of New South Wales op de agenda en een historische wandeling. Van dat laatste is niets gekomen, want we hebben echt een halve dag in de Gallery doorgebracht. Wat een mooie Australische kunst. Volgens de Insight Guide de mooiste verzameling van het land. Nou, wij hebben over de hele wereld al vele musea gezien, maar dit sloeg voor ons alles. Naast Australisch-koloniale kunst is er ook wat aboriginal kunst en Europese kunst te zien. Hoofdzakelijk modern. Het museum voor Contemporary Art haalt het voor mij niet bij deze collectie. Dat ligt aan mijn smaak natuurlijk. Ik vind hedendaagse kunst altijd iets gezochts hebben. Moderne kunst spreekt voor mij meestal voor zich. De tentoonstelling van Francis Bacon, die als erg uniek voor Australië wordt gepresenteerd, haalt het niet bij hun eigen collectie. De historische wandeling hoefde voor ons niet meer. Volkomen verzadigd van al dit moois zijn we wat gaan eten en toen met de bus terug naar ons luxe huis met uitzicht. Jammer genoeg zit het weer niet erg mee, zodat we weinig van onze veranda gebruik maken. We waren echt aan een onderbreking van onze fietsreis toe, maar ik kijk er ook weer naar uit om samen op pad te gaan.  

Newcastle

De afgelopen week hebben we allerlei weertypen gehad. Veel wind, regen en ook hitte, 38˚C. Zoals ik al eerder meldde waren we het geklim over de steile Australische heuvels gewoon beu. We besloten niet de oorspronkelijk geplande route landinwaarts te nemen, maar meer langs de kust te blijven en 'the Lakes Way' te nemen. Deze zou wat vlakker zijn. Dat valt overigens wel mee. Maar het is wel leuk afwisselend. We fietsen een stuk heel goede dirt road. We gaan over een pontje de rivier over. Daarna varen we een uur met een houten bootje uit 1940 naar Nelson Bay. Een heel toeristische badplaats, maar de baaien en stranden zijn dan ook adembenemend mooi.

De weg naar Stockton, waar we twee nachten zullen blijven, omdat we Newcastle willen bezoeken, is erg druk. De laatste kilometers over een fietspad langs de haven. Zeeschepen, waarvan we de scheepshoorns van heel nabij horen. Ze worden door sleepboten de haven in geduwd en getrokken. Een bedrijvig tafereel. De branding is woest en het strand toont veel volkser, het tegengestelde van de lieflijke Nelson Bay. In Nelson Bay ziet het er allemaal wat chic uit. Mensen zijn goed gekleed. Er zijn mooie terrassen. Stockton is poverder Geen restaurants, maar fast food cafetaria's. Veel tatoes, korte broeken en dikke buiken. Het doet me denken aan Coronation Street.

Newcastle, waarheen we vanaf de camping met een pontje op en neer varen, is een havenstad voor vooral de export van steenkool. Gelukkig koestert de stad zijn 19e en vroeg 20 eeuwse architectuur. De vroegere scheepswerven zijn omgevormd tot mooie boulevards met leuke cafeetjes en mondaine restaurants. Een beetje zoal in Rotterdam hotel New York en omgeving.

Newcastle heeft ook een mooi Art Gallery. Voor het eerst heb ik vol bewondering naar aboriginal kunst gekeken. Meestal komt wat als aboriginal kunst gepresenteerd wordt over als amateuristisch gepruts, maar we zien enkele mooie schilderijen en echt prachtig beschilderde houten 'pilaren'. Leuk, zo'n dagje architectuur, kunst en zeegezichten.  

Medische perikelen

Geschreven op maandag 26/11.
Af en toe worden we moe van de steile hellingen, op en af, 14% en meer soms. Aandacht voor de mooie omgeving kunnen we dan bijna niet meer opbrengen. De Pacific Highway is ook niet alles, want soms erg druk, maar wel met aanvaardbare hellingen. Toen we een fietspad langs de Highway kregen was ik verguld. Heerlijk peddelen over dat mooie pad. Tot ik plotseling op een paal middenop het pad knalde en met fiets en al op het harde pad lag. Gewoon niet gezien. Hevige pijn in mijn rug en mijn bovenbeen. Weer einde verhaal? Het leek er even op. Ik kon aanvankelijk niet staan van de pijn. Een langs het pad wonende heer belde een ambulance en na de nodige checks constateerden de vriendelijke ambulancemensen in elk geval geen breuk. De spieren, wat pijnstilling, even rust, maar zeker ook beweging en jullie kunnen morgen je tocht wel voortzetten. De politie kwam er ook bij, laadde mijn fiets in, de ambulance bracht me naar de door ons beoogde camping 10km verderop, waar we besloten een cabin te nemen. Dat was heel fijn, want mijn benen buigen om in ons lekkere tentbed te gaan liggen zou nu te lastig zijn. En mijn fiets mankeerde niets, heeft alleen een streep verf meegekregen van de paal.

Gelukkig viel het allemaal erg mee. Twee dagen spierpijn, maar eenmaal warm gefietst ging het dan wel weer.

We rijden inmiddels veel langs de kust en genieten van fantastische uitzichten op de Grote Oceaan. Stukken echt wit strand, omzoomd door grillige rotsen met een aquamarijnkleurige zee, witte koppen van de branding.

Vanochtend, na wat ongerustheid in het weekend, een huisarts gezocht voor Frans. Hij had een rare uitstulping in zijn oksel. Het leek een ontstoken plek. Na twee vergeefse pogingen bij gezondheidscentra, al volgepland voor de dag, konden we terecht bij een huisarts/dermatoloog. Die constateerde, na enig bedenkelijk kijken, dat het een teek was. Onder plaatselijke verdoving werd de teek verwijderd en Frans kreeg de nodige medicatie mee. Weer een zorg minder, want het melanoomscenario was al gepasseerd. Nu nog hopen dat er zich geen Lyme voor gaat doen.  

De sterren van de avond

Omdat er vanaf 19.00 uur een jazzband zou spelen in de plaatselijke pub besloten we daar te gaan eten. Aangenaam eten op het terras en toen werden we heel erg verrast door een fantastisch spelende band, het Roger Burke Quartet. We werden extra welkom geheten door de bassist. Wij, Nederlanders, die zómaar Bellingen aandoen, maar dan ook nog hun jazzavond bezoeken. We beleven een fantastische avond, met professionele muziek, waarbij we extra in het zonnetje worden gezet omdat we fietsen in Australië. 

Als je ze ook eens wilt horen, klik dan hier naar hun website en speel het demootje af.

New South Wales

Ons ontbijt in de pub was eigenlijk geen ontbijt, want niet cooked, maar toch twee bordjes met voor elk twee sneetjes brood, boter en jam en oploskoffie. Volledige selfservice in een ontbijtkamer met strijkplank en een stapel nog te strijken wasgoed, want de eigenaresse sliep nog.

Om acht uur, eenmaal op pad, begon het te onweren en te regenen, 30 km lang. Daarna kwam de zon door en zagen we dat New South Wales groen en lieflijk is ten opzichte van het wat verlatener Queensland. Onvoorstelbaar dat dit land 205x zo groot is dan Nederland (heeft Frans uitgezocht) en slechts 22 miljoen inwoners heeft. Niet verwonderlijk dat we de afstanden hier soms zo enorm vinden.

Inmiddels zijn we gisteren moe aangekomen in Bellingen, een als alternatief te boek staand plaatsje. Omdat het hard waait en regent komen we terecht in het plaatselijke motel. We blijven hier een extra dag om wat uit te rusten van al het geklim. Het stadje blijkt prachtige gerestaureerde winkelpanden te hebben, tweedehandswinkeltjes waar Bart en Eva niet weg zouden kunnen komen. Ik eigenlijk ook niet, maar aangezien ik toch niets kan kopen, want alles wat niet echt nodig is, is ballast, ben ik wat eerder uitgekeken dan ik normaal zou zijn. Maar ik vind het heerlijk in mijn eentje rond te struinen in de mooie winkels en galeries en dan samen met Frans te lunchen op een terras, lekker lezen aan de rivier. De luxe van een rustdag en deze alternatieve plek.

Running Creek

Een paar prachtige tochten langs de rivier met een overnachting op een heuvelachtig terrein met picknicktafels, ruisende bomen en slechts één ander tentje. De tocht de grens over van Queensland naar New South Wales betekende de beklimming van enkele hellingen van 19% in een zinderende hitte. Niet te doen op de fiets. Ze noemen onze fietsen hier push-bikes. Nou, het was pushen: met ons hele gewicht, armen en benen. Maar het was echt heel erg de moeite waard. Van regenwoud naar alpiene groene weiden, riviertjes en hier en daar een schuurtje.

In Kyogle aangekomen overnachten we bij Elisabeth en Paul en hun drie kinderen in een schitterend 100 jaar oud huis met art déco elementen. Ze wonen er al 15 jaar maar er is nog het nodige restauratiewerk te doen. Ik vind het jammer dat zo'n mooi huis er zo half afgewerkt bij ligt, maar veel Australiërs lijken een andere mentaliteit te hebben dan wij. Carrière is minder een item lijkt het. We ontmoetten eerder al Peter, kunsthistoricus, maar in het dagelijks leven enkele nachten per week chauffeur. Paul, onze gastheer nu, is bioloog, maar in het dagelijks leven boer. Men is gewend grote afstanden af te leggen. Gezinsleden wonen op vliegafstand van elkaar en we zijn al verschillende mensen tegengekomen die zich ergens vestigen omdat ze bijvoorbeeld graag in de heuvels wonen, of dichtbij de haven waar hun zeilboot ligt, of omdat ze het klimaat ergens prettiger vinden. Zoals wij, als we zouden verhuizen, toch liefst in Breda blijven en dan ook nog niet te ver van het centrum, dat is hen vreemd. Het heeft vast met hun achtergrond te maken. Voorouders verlieten Europa om zich hier te vestigen. Misschien zit die mentaliteit in de genen?

Inmiddels zijn we op weg naar Grafton en aangekomen in Rappville. Grafton is te ver voor één fietsdag en dus zochten we naar een overnachtingsmogelijkheid halverwege. Een camping is er niet, dus zitten we nu in een historisch pub in een gat van niks, maar we wilden de overnachting in zo'n pub ook meemaken. In onze mooie, hoge, houtbetimmerde kamer bloggen we, lezen wat en dineren straks met steak of burgers. This is Australia.

Weer met zijn tweeën

En dat blijkt echt heel fijn. Met de trein naar Ipswich en vervolgens een prachtige route met een oud vulkanisch gebergte in het vizier. Een camping, onze route voor de volgende dag plannen, een beetje lezen en worstjes op de barbecue in de kampkeuken. Boonah, waar we na 50 km aankomen, blijkt een westernachtig stadje. Een paar mooie, traditionele pubs en kleinschalige winkels. Niet overal hebben de leuke dorpscentra plaatsgemaakt voor de grote winkelketens buiten het centrum.

Vandaag weer een schitterende route, de zogenaamde scenic rim, een soort boog van spectaculair vulkanisch gebergte, boerderijen, weilanden met koeien, en eucalyptusbos. Geen gemakkelijke route, want heel veel op en af, maar de geur van wat niets anders dan eucalyptus kan zijn vergezelt ons.

Morgen fietsen we naar 'Running Creek', in the middle of nowhere. Het water uit de Creek is niet te drinken, dus moeten we voor twee dagen eten en drinken meenemen. Dat water gaat nog wel, zij het dat 6 liter wel 6 kilo meer gewicht op onze fietsen is. Een poging ook wat vers fruit en groenten in te slaan mislukte helaas, want de enige winkel hier in Rathdowney heeft een zeer bescheiden voorraad, dus dat wordt brood en blikvoer.

Bruiloft van Tim en Angela

Nadat we een paar dagen in Brisbane bij Emma en Gilbert hebben doorgebracht en de mooie stad hebben bekeken, gaan we met de trein naar Tim's woning. Tim wil met 8 mensen op zijn boot naar Coochiemudlo eiland varen en hij heeft ons gevraagd of we mee willen. Daar voelen we wel voor. Ik heb nog nooit gezeild en wil dat graag eens meemaken. De zee bleek niet erg rustig. Frans werd dan ook prompt zeeziek. Toen we het eiland naderden voeren we 1 voor 1 in een rubber dingi met onze bagage naar het strand. We verblijven bij Shannon en Michael, in het huis dat zij hebben gehuurd in verband met de bruiloft. We praten eindeloos met hen en ik ben moe van concentratie om het allemaal te volgen.

Zondagochtend, de dag van de trouwerij, regende het. Het was heerlijk om een rondje hard te lopen maar voor een huwelijk op het strand op blote voeten, dat leek toch te optimistisch. Tot om 11.00 uur de zon begon te schijnen, maar de wind kwam tegelijkertijd ook opzetten en het huwelijk werd uiteindelijk verplaatst naar de Community Hall op het eiland. Daar zou ook de receptie plaatsvinden en de tafels voor de culinaire barbecuelunch waren al gedekt. Tot mijn verbazing openden een aantal gasten al de champagneflessen, die op tafel stonden, of gingen al aan het bier vóór de huwelijksvoltrekking. Op mijn vraag aan Michael of dit eigenlijk wel kan zei hij: dit is Australië. Het is een informele bruiloft en wij doen ook graag informeel. Het ging er inderdaad allemaal erg informeel aan toe. Angela en Tim waren een stralend middelpunt van de gasten die uit alle streken van Australië waren komen afreizen.

We gaan vandaag terug naar Tim's huis en trekken morgen op de fiets verder. Weer even samen. Na een week socializen ben ik daar echt aan toe.

We hebben weer eens wifi!

We zijn momenteel in Brisbane. Eveline zal er later meer over schrijven.
Omdat we weer over wifi beschikken heb ik een aantal foto's en twee videootjes geupload.
We maken foto-albums per maand om te voorkomen dat ze (veel) te groot worden.
Als je ze wilt zien, gebruik dan de links in de kolom rechts naast dit blog.
Frans

Overnachten

Warm Showers is fantastich. We leven het dagelijks leven samen met mensen, praten veel en krijgen allerlei tips voor alternatieve routes.

Maar kamperen op zogenaamde caravanparken met heel veel ruimte en de fantastisch ingerichte campingkeukens waar je kunt barbecuen op hete platen vinden we ook heel fijn. Frans wil al zo'n plaat installeren als we de keuken nog eens moeten vervangen. Je kunt er, naast vlees natuurlijk, heerlijke groenteschotels en vis op roosteren. Op campings komen mensen vaak een praatje met ons maken. 'Jullie zijn bijzonder met jullie fietsen en tentje' zei een man gisteren. En gisterochtend om 06.30 aan ons ontbijt komt een man met een grote doos met al zijn wegenkaarten om met ons mogelijke en onmogelijke routes door te nemen en ons van de nodige kaarten te voorzien. Gewoon omdat hij graag wil dat we het naar onze zin hebben in zijn land.

Dan kennen ze nog het systeem van Show-Grounds. In een aantal dorpen hebben ze terreinen voor sport (cricket, bowls) en manifestaties die ze voor $12 per nacht beschikbaar stellen om te kamperen. Er zijn meestal keurig onderhouden toiletten en douches en dat is het dan. Een beetje zoals de Franse Campings Municipales. Soms valt dit wel tegen, zoals afgelopen nacht in Marburg. We kwamen terecht op een groot winderig terrein, waarbij we 's avonds wakker werden gehouden door een plaatselijk dansfestijn en 's morgens om 05.00 uur werden gewekt door de sproeiwagen die de paardenrijbaan voor de komende dag ging besproeien.

Dan zijn er nog de recreational erea waar gekampeerd kan worden. Er zijn toiletten en vaak een picknicktafel. Ze zijn gratis. Maar als je op die steile heuvels hier hebt gefietst wil je wel graag lekker douchen. Daarom hebben we ook nog geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid wild te kamperen. Veel Australiërs doen dat, maar zij hebben meestal caravans of campers. Tentjes zie je hier nauwelijks.

Australiërs zijn goed in het benutten van mooie plekken. Langs meren en in parken zijn overal picknickplaatsen gecreëerd met schone openbare toiletten. Van die plekken, vaak met barbecuegelegenheid, wordt druk gebruik gemaakt.

Maleny

We hebben een erg mooie week achter de rug. Na een lekker ontbijt met Andy's brood uit de broodmachine, zónder verbeteraar!, en een welgemeend hartelijk afscheid van Rosie, Clare en Andy fietsten we maandag de 29e oktober door een heel ander, want erg lieflijk stukje Queensland. Groene heuvels, kabbelende beekjes en riviertjes en overal in het landschap de paarse jacarandabomen.

Dinsdag arriveerden we in het prachtige landhuis van Sue en David. Sue is de zus van Jen, van ons warm showersadres in Atherton en zij heeft ons op hun pad gebracht. Wat een luxe woning. Tig slaapkamers meerdere badkamers. Een gigantische slaapkamer met eigen badkamer voor ons. Een mooie veranda en daaromheen een heel groot landgoed waar we met onze gastheer een wandeling over maken. Zowel Sue als David hebben er plezier in hun landgoed, dat ze pas een half jaar bezitten en in verwaarloosde staat aantroffen, te beheren en te verbeteren. Het is voor hun geen broodwinning, maar levensvervulling. We gaan voor het ontbijt met hen naar Maleny, 40 jaar geleden een echt hippystadje, waar hippies probeerden een alternatieve samenleving te vormen. Dat is niet gelukt, maar het stadje ademt wel een beetje die sfeer uit. Mooie winkeltjes, een grote, goed voorziene boekwinkel, enkele vrouwen met gebatikte kleding, en restaurantjes met goede koffie en een ontbijt dat niet overproportioneel is. Ook Australiërs zijn niet altijd gediend van die buitenproportionele hoeveelheden merkt David een beetje spottend op. En hij heeft gelijk. Er zijn zeker veel Australiërs die erg bewust met eten en drinken omgaan. Er wordt veel gesport. Er zijn, meer dan bij ons lijkt het, heel veel lightproducten te koop en op ieder artikel is het aantal kilojoules vermeld gerelateerd aan het benodigde aantal per dag.

Vanaf Maleny was de route nog sprookjesachtiger dan daarvoor. Het ontlokte mij weer menige oh en ah. Uitzicht op een vallei met af en toe grillig gevormde vulkanische bergtoppen. De huizen en tuinen zagen er allemaal zeer verzorgd met mooie bloemen en bloeiende bomen in de tuinen, heel moderne architectuur. In een landschap met hellingen en uitzichtpunten op meren en bergen oogt dat fantastisch. Morgen komen we aan in Brisbane.

Maryborough en Gympie

Na een dagje luieren, joggen op het strand, lezen, wandelen langs de baai, uitgebreid lunchen, hebben we weer een paar fietsdagen. Het landschap wordt groener nu we iets verder van de kust zitten. De grond is hier minder zanderig, waardoor de bomen beter wortelen en de begroeiing gevarieerder kan zijn. Ook meer klimmetjes, die hier soms echt niet mis zijn. De Australiërs schromen niet de weg met een stijging van 10% de heuvel op te laten lopen. Maryborough blijkt een verrassend leuk stadje met een echt centrum, een drukbezochte markt, terrasjes en historische gebouwen van rond 1830 en jonger.

Ook Gympie heeft een echt centrum. Andy en Claire, de gastheer en -vrouw van ons Warm Showersadres zijn 37 en hebben twee jonge kinderen, Rosie en Hamish. Ze hebben heel veel gereisd en vinden het allebei jammer dat de ziel uit veel dorpen en steden wordt gehaald doordat de winkelcentra buiten de centra worden gepland, waardoor in de hand wordt gewerkt dat mensen met de auto gaan shoppen. Hoe levendig kan het niet zijn op de Ginnekenweg. Mensen die hun boodschappen doen bij Albert Heijn, het Kruidvat, Vives, of lopen te winkelen en een kopje koffie drinken of lunchen. Ik ontmoet dáár mijn buurvrouw, zie dáár de vriendin die ik lang niet heb gesproken. Inkopen doen bij de Gamma levert dat plezier niet op. 

Het is fijn om bij ontwikkelde mensen te zijn en discussie te kunnen hebben over de samenleving en de verschillen tussen Europa en Australië, over religie, ontwikkelingshulp etc. Zij hebben zelfs allebei het boek van Hirshi Ali gelezen. Wij niet, maar we weten wel het een en ander over haar ideeën en het biedt genoeg materiaal voor discussie. Wat anders dan de getatoeëerde, enigszins oppervlakkige no-nonsense Australiërs die we op de campings tegenkomen. Die overigens heel aardig zijn, maar het beeld is: tattoo's, grote auto's, vaak te dikke mensen met korte broeken, die ontzettende hoeveelheden eten naar binnen kunnen werken. Van hun ontbijt alleen al kan ik minstens een dag doorkomen.  

Hervey Bay

Vanuit de tropen zijn we de 23e breedtegraad gepasseerd en nu in de subtropen terecht gekomen. Het is hier nog steeds winderig en 's avonds zelfs koud. Kouder dan normaal deze tijd. We moeten nu een vest aan. Alles is hier extremer dan bij ons: de afstanden zijn groter, het waait harder, het is warmer, het is droger of het regent juist harder.

We hebben een 'walvisvaart' gemaakt. Met een boot met 13 mensen zijn we de baai uitgevaren om op de grote oceaan walvissen te spotten. Machtig vond ik het. De enigszins door wolken versluierde zon die het water van de Grote Oceaan deed glinsteren en wij die geconcentreerd op het dek uitkijken naar sproeiende, opspringende, groteske walvissen en hun jonkies.

Gisteren, 23 oktober, hadden we weer een geweldige dag. We maakten een excursie naar Fraser Island. Het grootste zandeiland ter wereld en het enige zandeiland met regenwoud. Heel bijzonder. Het grote witte strand, het dichte woud en de zoetwatermeren. We crossten letterlijk met een landcruiser over dat eiland. Het was af en toe adembenemend omdat we leken te gaan slippen en de chauffeur zóveel gas moest geven om niet vast te rijden, dat we met onze hoofden het dak raakten. Dingo's, die op het eiland thuis zijn, hebben we niet gezien, maar de gehele gebeurtenis was één groot avontuur. Als begeleider hadden we een grote baardige aboriginal, Goomblar, die ons vertelde over zijn cultuur en een traditioneel instrument bespeelde, de didgeridoo. We hadden een leuke groep van 14 mensen in twee landcruisers. Daarna hebben we heerlijk geslapen in ons tentje, dat pal staat in de stormachtige wind, met de isolerende luchtmatrassen en de ultralichte slaapzak. Vandaag luieren we en morgen fietsen we weer. De wind gaat draaien beloofde de campingbaas ons, want dat zou heel gunstig zijn voor ons en het wat dichterbevolkte gebied waar we nu zijn belooft betere fietsomstandigheden dan het ruige noorden.

Weer 'in the mood'.

We hebben een heerlijke week achter de rug. De laatste fietsdagen (19 en 20 oktober) waren beter dan voorheen. Het landschap was afwisselender, heuvelachtiger en met meer bomen, waardoor we iets meer beschutting hadden tegen de wind. 20 oktober arriveerden we in het mooie Queenslander huis van Peter en Jacki. Een houten huis met rondom veranda's en een grote tuin, maar verwaarloosd en stoffig. Ik voel me erg netjes en goed georganiseerd als ik dat bij hen zo aanzie en zou zelf zo niet kunnen leven. Maar Peter kookte lekker voor ons. We maakten een stadswandeling en de volgende ochtend een fietstochtje langs de rivier. Hij heeft een hele fietsroute tot Brisbane en vandaar naar Sydney voor ons uitgestippeld en levert die aan voor de GPS. Peter is kunsthistoricus, maar in de praktijk werkt hij drie nachten als vrachtwagenchauffeur. Verder doet hij de huishouding, maar zo te zien stelt dat bij hem niet veel voor. En hij is een overfanatiek fietser. Hij reed Parijs-Brest-Parijs, 1200 km in 88 uur en gaat iets dergelijks nu weer in Australië doen. Nog gekker dan de ultramarathonlopers. Geweldig, zulke logeeradressen. Omdat iedereen ons fietsen tot Maryborough afraadt vanwege het grote niets, nemen we een Greyhoundbus, een nachtbus. We slapen redelijk en kunnen de volgende ochtend de mooiste camping in Hervey Bay uitzoeken.

Inmiddels heb ik Mont Blanc van Edzard Mik gelezen. Een prachtig boek over bergbeklimmen, maar vooral over een vader-zoonrelatie, over communicatie en wat daarin mis kan gaan, doordat mensen het gedrag van anderen inkleuren op grond van hun eigen gevoelens en opvattingen, zonder deze bij de ander te checken.

Ik ben nu begonnen aan De geheime liefde van Mrs. Robinson van Kate Summerscale.  

Teistering door de wind

Veel heb ik over de afgelopen dagen niet te vertellen, behalve dan dat we geteisterd zijn door de wind. Die wind is een stormachtige warme oostenwind en die richting moeten we ook uit. We fietsen onder een staalblauwe hemel, op de middag is het meer dan 35˚ en het is beuken. Soms halen we niet meer dan 10 km per uur. Maandag fietsten we 92 km en ik snap niet dat we dat gehaald hebben. Van 08.00 uur 's morgens tot 17.00 uur 's avonds op de fiets op natuurlijk enkele noodzakelijke pauzes na. Gelukkig dat Frans voor me fietst. Hij houdt me nog enigszins uit de wind. Maar er waren voor mij toch angstige momenten. Momenten dat ik dacht van de weg te worden geblazen, of juist de verkeerde richting in, de weg op. Dinsdag waren we na 50 km zo moe dat we genoegen namen met een vreselijk vieze camping. Een á-sociaal gebeuren met enkele stacaravans. Toiletten en douches die nooit iemand schoonmaakt en een keuken waar ik absoluut niets wilde aanraken. Gelukkig viel de wind vandaag niet tegen. We hadden ons al gewapend tegen weer een zware dag kennelijk. Mensen hebben ons geadviseerd vanaf Mackay een stuk de trein te nemen, omdat het landschap dan vervelend wordt, maar echt boeiend vinden wij het nu ook niet. Veel suikerriet en boerenland en dan honderden kilometers hetzelfde. De dorpen/stadjes zijn zoals wij ze van Amerika kennen: zonder echt centrum. Het centrum is een overdekt winkelcentrum. Kortom: Australië bekoort ons tot nu toe niet echt. Toch zitten we daar niet mee. Het hoort bij de ontdekking van zo'n land. Misschien komt het omdat het geen fietsland is? Maar van andere Europese reizigers horen we het ook: het is allemaal zo hetzelfde hier...

Tip: In de rechterkolom naast dit blog kun je doorklikken naar de foto's of video's die we geplaatst hebben, of de Engelstalige blog van Frans, de route bekijken op onze homepage e.a.

Gasten op de camping

Zoals ik al eerder schreef zijn de meeste campings uitgerust met fantastische open keukens. Overkapt en zonder wanden. Heerlijk om daar te zitten, vooral omdat het om 18.00 uur donker is en er in de keukens verlichting is. We zijn meestal de enige gasten die er gebruik van maken, want over het algemeen verblijven de andere gasten in caravans of campers. Een nadeel is dat we soms moeten vluchten voor de grote mieren of steekvliegen. In Townsville werden we verrast door kleine buideldieren (opossums).  Ongeveer zo groot als een kat. Frans vond ze zo lieflijk, met van die mooie grote ogen, maar ik vond ze doodeng, ratachtig, brutaal. Ze zaten volgens mij gewoon te wachten tot we de restanten van onze salade in de container gooiden en liepen onder de tafel tussen onze benen door. 

Townsville

En woensdagochtend worden we door Jef opgeschrikt met de roep dat er een Cassowary langsloopt. Daarover wordt opgewonden gedaan in Noord Queensland. Overal staan borden langs de weg met de waarschuwing dat ze beschermd zijn en zomaar kunnen oversteken, terwijl we er tot nu toe geen enkele hebben gezien. En dan loopt er een zomaar langs hun huis. Jane noemt het de nieuwe dinosaurus, want het is een uitstervend ras. Met dan ook nog al die walibis, die parmantig rondhuppen, zoals bij ons de konijnen 's avonds in het Mastbosch, dat maakt dit Warm Showersadres wel heel bijzonder voor ons.

Australiërs, of misschien moet ik zeggen de mensen van het tropische Queensland zijn aparte mensen. Ze zijn wel zichzelf geloof ik. Ze nemen met heel weinig genoegen als het om comfort en luxe gaat. Ze gaan onelegant gekleed, zowel mannen als vrouwen. Vakantiekleding: korte of driekwart broeken met een blouse, t-shirt of polo. Ze hebben grote auto's en die hebben ze nodig om de vreselijk lange afstanden af te leggen. Gezelligheid of knusheid bouwen, zoals wij doen met de inrichting van onze huizen kennen ze niet. Ze leven veel buiten en de veranda's zien er dan ook vaak wel mooi uit. Ergens wat drinken of eten op een leuk terras valt niet mee. Onderweg zijn we vaak aangewezen op shops bij een benzinestation of iets McDonaldsachtigs. Als we tenminste al een benzinestation tegen komen. In Nederland en misschien wel in Europa hebben we keuzes: chique uit eten gaan, een eetcafé of een McDonalds. Die keuze is er hier niet. In Townsville, toch een behoorlijk grote stad treffen we eigenlijk maar één gelegenheid aan die aan onze eisen voldoet.

Bruce Highway, de weg die we fietsen en die parallel loopt aan de kust, is de enige doorgaande weg aan de Oostkant. De drukte op de weg valt erg mee, maar de afstand tussen stops waar iets te krijgen is, is soms immens. Dat betekent: gesmeerde boterhammen in de fietstas, bananen bij de hand en de bidons gevuld met water. We kunnen onderweg verlangend uitzien naar een café latte, die hier echt lekker is, een cola light, of, als we niet verder fietsen, een biertje. Zo belanden we rond het middaguur, na 60 km in de benen, in Ingham in een pub. Mensen zitten aan de bar naar televisieschermen te kijken naar de paardenrennen en vullen gokformulieren in. Vreemde wereld voor ons. Daarna zoeken we een computerwinkel op, omdat we e-books willen downloaden. Die verwijzen ons naar McDonalds waar free Wi-Fi is. Enkele uren en vele frustraties later hebben we drie boeken gedownload en hangt er nog 1 in de lucht, omdat de betaling misgaat.

De camping die we daarna vinden is niet een echte camping, maar meer een sta-plaats in een park. Er zijn toiletten en baden doe je in de kreek. Het is voor ons een belevenis tussen een echte camping en vrij kamperen in. We hebben ons verzoend met water bij het eten en een kopje koffie na. Maar dan horen we muziek aan de andere kant van het veld waar we met ons tentje staan. We steken het veld over en komen terecht in het community-house van Bluewater, een gemeenschap van 5.000 inwoners die verspreid over een heel groot gebied leven. Ze hebben hun maandelijkse feestavond. Een band begeleidt plaatselijke muziektalenten. En we horen de Beatles, Elvis Presley, jodelgezang en Country and Western. In onze ogen primitief en ouderwets, maar het is een genoeglijke avond. Bij ons zou dit geen publiek meer trekken. Wij zijn denk ik te kritisch, te veel verwend door het hoge niveau van onze amateurkunst, maar ze hebben hier dan ook niet van die organisaties die zich daarmee bezighouden!!

Inmiddels zijn we in Townsville. Een stad waar ze Europese lunchgelegenheden hebben, een mooie boulevard langs de zee en een aquarium met al het schoons van de Great Barrier Reef.  

Mensen en dingen

Mensen

De mensen waar we tot nu toe hebben geslapen zijn mensen zoals wij. Beschaafd, sportief en ze willen het ons graag naar de zin maken. Het is erg leuk om van gedachten te wisselen over fietstochten, kennis te maken met het dagelijks leven van onze gastheren en vrouwen, te praten over ouderschap en grootouderschap... Wij vinden dat mensen vaak wel erg ver van alles vandaan wonen. Zonder auto kan men niet. Er is geen bioscoop, geen theater en het uitstapje dat we in Atherton maakten naar de tentoonstelling van houtbewerken was ook niet echt opzienbarend. Maar de natuur is prachtig.

We zijn ook enkele malen ronduit onbeschoft behandeld. Toen ik in een cafeetje een keer het toilet vroeg werd mij eerst gezegd dat het openbaar toilet een paar straten verderop was. Toen de man besefte dat we koffie dronken op zijn terras wees hij de weg in zijn café. Ook bij het kopen van een paar biertjes ontmoetten we onbegrip. ' Ik weet niet wat je bedoelt' . Ik dacht natuurlijk meteen dat ik mijn vraag niet goed formuleerde en herhaalde nog maar eens dat ik een paar biertjes wilde kopen, maar de man bleef me aankijken of ik niet goed was. Frans maakte ditzelfde later ook een paar keer mee.

Aboriginals

De voor ons herkenbare aboriginals zijn donker, met een grof gezicht, gedrongen en vaak corpulent. Jennifer, onze gastvrouw van Atherton, werkt in een vrouwenopvangcentrum. Zij komt veel probleemgevallen tegen. De blanke Australiërs, allemaal immigranten, wilden de jonge aboriginals 'opvoeden' door ze uit hun gezinnen te halen. Er werden ook hele stammen uitgemoord. Dit zou er mede oorzaak van zijn dat het alcohol- en drugsgebruik onder de overlevers relatief groot is.

Campings

Alle campings waar we tot nu toe hebben overnacht, hebben grote campingkeukens met koelkasten, tafels en stoelen, kooktoestellen en een electrische barbecuegelegenheid. Ze zijn meestal heel mooi gelegen, hebben superschone toiletten en douches en het enige wat er niet is, is een kampwinkel waar je voor 's morgens verse broodjes kunt bestellen. De supermarkten zijn Frans, heel groot en alles is er te koop, behalve alcohol. Voor ons flesje wijn en een biertje moeten we naar aparte bottleshops.

Innisfail: de Art-Décostad van Australië. Vol verwachting haalde ik een stadswandeling bij het informatiecentrum. Het betrof maar een enkele straat, dus het stelde niet zo veel voor, maar het was leuk met deze blik te kijken naar de verschillende gevels en gebouwen.

Mission Beach: lange reis en een omweg om bij ons Warm Showersadres te komen. We wisten eigenlijk allebei niet of we hier nu wel goed aan deden. Het was heet en alles ligt heel ver uit elkaar. Maar het Warm-Showersadres is weer geweldig. Een prachtig huis op een heuvel met uitzicht op zee, de rivier en tot onze verrassing, een heleboel walibi's op het veld naast hun huis.

Nogmaals Atherton

Gisteren zijn we door Tony en Jennifer verwend met een tochtje in hun pick-up. Ze hebben ons de hoogtepunten van de Tablelands laten zien. Kraters van het eens vulkanische gebied. Groene meren, de beroemde vijgeboom met zijn enorme luchtwortels en de geheimzinnigheid van het regenwoud.
In hun tuin voor ons appartementje staat een frangipani. De boom die naakt bloeit met lieflijke bloemetjes. Mensen die op Bali zijn geweest hebben zo'n bloemetje vast wel eens als welkom op hun hoofdkussen aangetroffen. De kale, grillige, grijswitte stammen vallen erg op in het landschap.

Wij wachten op Tony en Jennifer voor het ontbijt. Ze fietsen en zwemmen elke ochtend. Daarna gaan we de fiets weer op. Het wat druilerige weer van gisteren, drizzle noemen ze dat hier, heeft plaatsgemaakt voor een heerlijk lentezonnetje. De man zonder ziekte van Grunberg is uit en ik ben nu aan het lezen in Joke Hermsen: "Blindgangers". Een discussie over de vraag of we nu al dan niet ons brein zijn, maar dan in romanvorm.

Atherton

Al weer een hele reis achter de rug. Tijdens onze weg terug vorige week woensdag vanaf Cape Tribulation werden we overvallen door tropische regenbuien, maar dat is niet zo erg hier omdat de temperaturen hoog zijn. Toen we in Daintree Village aankwamen, waar we Dean en Anja weer zouden ontmoeten, bleek dat zij nog onderweg waren in verband met hun meerdaagse mountainbiketocht, een sponsortocht voor hartpatienten. Vergelijkbaar met de Roparun, maar wat kleinschaliger. Ze hadden wel een riviertocht voor ons geregeld. Een Cruise van een uur, waarbij de verwachting was dat we krokodillen zouden zien. Dat gebeurde niet, maar het was heerlijk na de toch weer zware fietstocht lekker te zitten en de rivier en het Tropisch Regenwoud langs te zien komen.

De afgelopen dagen waren geen lichte fietsdagen. We hadden een dag heel veel regen en een felle wind tegen. Weilanden met bruine koeien uit India. Deze gedijen in het tropische klimaat. In die weilanden ook heel veel witte reigers, die soms trots bovenop de ruggen van de koeien staan, in volkomen harmonie kennelijk.

We verlaten de kust en klimmen de Atherton Tablelands op. Prachtig landschap, maar opnieuw zwaar klimmen om de tafel (een hoogvlakte) op te komen.  Eenmaal aangekomen op de hoogvlakte proberen we het landschap te plaatsen. Vergelijkbaar met de Morvan of de Cevennen? Maar het is wel eenzaam. Het eerste 'dorp' dat we tegenkomen is niet meer dan een nederzetting, maar ze hebben een terrasje met koffie en sandwiches. De wind speelt ons parten. Het is een stormachtige wind die we pal van voren hebben en het is soms hard beuken.
We zoeken een camping in de grootste plaats op de Tablelands, Mareeba. Een lelijk dorp met in de hoofdstraat aan weerszijden winkels met schreeuwende reclameborden. De buitenwijk, waar de camping aan een rivier mooi is gelegen, is heel groots opgezet. Dat zien we hier overal. Geen nieuwbouwwijken met smalle straten, maar brede lanen en grote tuinen rondom de huizen. Als we naar een grote supermarkt lopen om boodschappen te doen voelen we ons als wandelaar bijna misplaatst. Zo klein in zo'n omgeving met brede straten die alleen bedoeld lijken te zijn voor autoverkeer.

Vrijdag 05-10 komen we aan in Atherton.Mensen hier vinden de wind ook extreem en dat stelt ons weer gerust. We gaan naar de plaatselijke fietsenmaker, want Frans heeft een gebroken spaak en daarna worden we opgehaald door Tony, onze gastheer van Warm Showers. Warme ontvangst in een leuk huis met een mooie tropische tuin en een ' Granny's appartment' een eigen appartementje in de tuin. Het wordt een heerlijke avond en vandaag nemen ze ons mee om de Tablelands te bekijken en gaan we onze route verder plannen.

Het Reef en Jungle

28 september 2012: Onze gastheer Dean laat ons een mooi stuk zien van Cairns. De Boulevard aan de baai is parkachtig en tropisch met een fietspad langs het water. Als we een spiegeltje op de fiets van Frans hebben gekocht en mijn mobiel in orde hebben gemaakt vertrekken we naar Port Douglas, zo'n 65 km ten noorden van Cairns. We moeten jammer genoeg te hard fietsen over de mooie weg langs de Grote Oceaan, omdat het om 18.00 uur donker wordt en we graag dan de tent hebben opgezet.

De camping staat in een tropische omgeving met groteske inheemse bomen.

Omdat de boottocht naar de Great Barrier Reef op zaterdag is volgeboekt (het is hier voorjaarsvakantie) overbruggen we een dagje in Port Douglas. Dit blijkt een chique stad te zijn. Heel ruim opgezet, brede lanen, veel vrijstaande woningen met grote tropische tuinen eromheen, mooie winkels en aan twee kanten de oceaan, met zijn aquamarijnkleurig water een lust voor het oog.

Zondag 30-09-12. We zijn echt in de tropen. Al twee ochtenden worden we tegen het eerste ochtendgloren (rond half 5) gewekt door een kakafonie van vogelgeluiden. Het begint met één vogelsoort, die moet worden overstemd door weer anderen. Ze begroeten elkaar en de nieuwe dag. De vogelkenners in onze familie kunnen ze waarschijnlijk onderscheiden, hoewel Frans dat betwijfelt, want flora en fauna zijn hier vanwege de geïsoleerde eilandpositie van Australië uniek. Wij horen in elk geval alleen verschrikkelijk veel door elkaar heen gekakel. Om ongeveer half 6 is het echt licht en verstomt het lawaai. We kunnen dan nog een uurtje slapen.

Het bezoek aan de Great Barrier Reef bezorgde ons een mooie dag. We gaan eerst een uur met de boot de zee op tot aan de riffen. Daar worden we ' losgelaten' om te snorkelen. Dit gebeurt op drie verschillende plaatsen. Ik vind het de eerste keer een beetje eng. Ik ben geen waterrat en wilde niet te ver bij de boot vandaan. De tweede keer heb ik overgeslagen en de derde keer mezelf eens ernstig toegesproken en met meer durf heb ik genoten van de prachtig gekleurde vissen en koralen. Het is hét hoogtepunt van Australië. Het kost een paar centen, maar zoiets moois heb ik onder water nog nooit gezien.

Maandag 01-10-12 Naar Cape Tribulation, zo'n beetje het einde van de bewoonde wereld. Verder dan dit kun je met een normaal vervoermiddel niet komen. Het wordt een zware maar ook heel mooie dag. Zodra we in het Tropische Regenwoud zijn aangeland beginnen de steile klimmen. Er zitten hellingen van 16% bij. Ik heb sommige stukken echt mijn fiets met de hand omhoog geduwd. De begroeiing is fantastisch en de doorkijkjes naar de oceaan zijn dat ook. De camping die we op het oog hadden is vol en we zitten nu in de jungle op een camping. Mooie omgeving, maar geen mooie plek voor onze tent. Het wordt ook al donker als we de tent hebben staan en gedoucht hebben. Morgen is er weer een dag..

Cairns

Wat hebben we de afgelopen dagen veel meegemaakt. Eerst het afscheid nemen van ons huis. We willen ervoor zorgen dat onze huurders zich welkom voelen. Dat betekende de laatste ochtend na het douchen nog snel de shampoo, crème en bodylotion in de toilettas doen voor de bagage in het vliegruim. Koffie, de afwasmachine uitruimen, een laatste afwas, de pedaalemmers voorzien van lege zakken, de trap nog even zuigen en dan staat ons taxibusje voor de deur. Sleutels in de bus van de buren en we zijn op weg. We vinden nog een kaartje in de bus van een buurvrouw en van vrienden van ons. Onderweg nog een goede-reis-wens van onze buren. De reis is ons echt gegund.

Met onze Nederlands-Turkse chauffeur (41 jaar) hebben we een leuke discussie over de Europese economie, de Nederlandse politiek en het leven in Nederland. Wat een bewuste, niet zo hoog opgeleide, allochtoon!! Zijn opvattingen komen aardig overeen met de onze.

In het vliegtuig knijpt Frans me af en toe even in mijn arm en fluistert dat hij nauwelijks kan geloven dat we straks weer samen fietsen.

We zijn wat gespannen voor Sydney. Daar nemen we afscheid van Singapore Airlines en moeten we voor de douane de vliegtuigruimbagage en de fietsen ophalen; ze zijn hier erg streng op hygiëne. Er mag geen korreltje zand zitten aan fietsen, tent, loopschoenen etc. De controle valt allemaal wel mee. Onze fietsdozen zijn behoorlijk gehavend, maar de douane helpt ons door zelf nieuwe tape aan te brengen. Daarna moeten we weer opnieuw inchecken voor Virgin Australia.

In de lange vliegtuigzitten ben ik plotseling veroordeeld tot het herlezen van enkele reisgidsen over Australië. Het zogenaamde gemak en besparing van gewicht van het gebruik van een e-reader laat het afweten. We krijgen het ding niet opgestart. Ik baal af en toe van al die apparatuur. E-mail die het niet goed doet, een telefoon die het af laat weten, een GPS die verkeerde signalen afgeeft. En de tijd die ons dit alles kost...

Maar we zijn in Australië en wat mij betreft nog niet echt geland. Dean en Anja, een stel dat een touroperatorsbedrijf runt, halen ons af van het vliegtuig. Ze hebben een mooie, ruime, houten, rommelige woning. Heel erg open. De tuindeuren en ramen worden niet afgesloten als ze weg zijn. Alleen het sousterrain, en dat alleen aan de voorkant, want daar staan hun fietsen!!

We brengen de dag samen door, want Dean en Anja hebben andere bezigheden. We hebben alle tijd om de fietsen in orde te maken, een wasje te doen en te proberen mijn e-reader aan de praat te krijgen. Dat lukt niet en het kost ons heel wat energie om bevestigd te krijgen dat mijn e-reader stuk is én te besluiten dat we dus maar een nieuwe moeten kopen. We kopen een nieuwe Simkaart voor onze telefoons en die van mij doet het niet...

We zijn nog niet thuis en dit soort praktische problemen kunnen we er eigenlijk niet bij hebben. Al die nieuwe indrukken. Een stad die niet echt mooi is, mooie maar rommelige huizen, maar ook mensen die ons een warm welkom heten. Mensen die zich belangeloos inzetten voor goede doelen, helpen onze planning verder invulling te geven, ons mee uit eten nemen. Het geeft veel nieuwe indrukken, en we raken wel weer thuis.

Bijna weer weg

Mijn laatste scan geeft aan dat mijn longen er goed uit zien. We hebben afscheid genomen van vrienden en familie. Onze slaapkamerkasten zijn schoon en leeg, zodat onze huurders hun eigen spulletjes kwijt kunnen. Ons huis ziet er spic en span uit. We lezen de voorlopig laatste NRC en wachten tot het morgen 07.00 uur is. We worden dan opgehaald door een taxibusje om met onze ingepakte Santosfietsen op weg naar Schiphol te gaan. 27 uur vliegen verder hopen we rond 22.30 op woensdagavond aan te komen in Cairns, waar we, als alles loopt zoals we verwachten, opgehaald worden door een Australisch Warmshowers echtpaar. Zij hebben het eerste deel van onze planning al eens gefietst, dus dat wordt voor ons heel veel luisteren en zoveel mogelijk informatie tot ons nemen.

  

Vandaag precies een jaar geleden lag ik in de berm van een Griekse weg op een ambulance te wachten. Intussen is er veel gebeurd. Ik houd altijd dagboekjes bij van de reizen die we maken en dat heb ik ook van mijn ziekteproces het afgelopen jaar gedaan. Ik heb zowel stukjes van onze fietsreizen als mijn ziekteproces verder uitgewerkt en door enkele mensen laten lezen. Toen zij dachten dat de inhoud ook interessant kan zijn voor derden heb ik het aan een uitgeverij aangeboden. Een redacteur heeft het nog becommentarieerd en eveneens geadviseerd het breder te verspreiden.

Mijn boekje ‘ Vertrekpunt Breda’ is drie dagen geleden verschenen. Als je het wilt lezen kun je het bestellen bij de boekhandel en de reguliere boekenwebshops. Het beste kun je het bestellen bij de webshop van de uitgever Boekenbent, omdat dan de enkele foto’s in het boekje in kleur gedrukt zijn. Dat kan via de link in de rechterkolom naast dit bericht: Bestel....etc.

Het kost €10,-- exclusief verzendkosten. Levertijd ongeveer 5 werkdagen. Het is vanaf 20 september ook als e-book te verkrijgen.

25 september gaan we weer op pad. Omdat het in Australië lente is en we daar in november ook nog uitgenodigd zijn op de bruiloft van een fietsvriend, hebben we dit land als fietsreisbestemming gekozen. Onze wereldreis zal nu in parten moeten en dat kost wat gepuzzel, maar we komen wel rond.

Jullie kunnen ons weer volgen op deze blog.

We vinden het natuurlijk leuk reacties op het boekje en op onze weblog te ontvangen. Dit mag ook kritisch zijn hoor. Dit kan zowel via e-mail (eveline@effefietsen.eu) als via onze weblog.

Hernieuwde plannen

Zoals je bij Over ons hebt kunnen lezen zijn onze perspectieven nu, voorjaar 2012, weer positief. We voelen ons enorm gelukkig. We willen deze zomer gebruiken om conditioneel weer op peil te komen.
Inmiddels hebben we een uitnodiging ontvangen om een bruiloft bij te wonen in november. De aanstaande bruidegom  kennen we van Cambodja, daar hebben we in december 2008 een aantal dagen samen opgefietst. Een jaar later heeft hij een weekje bij ons gelogeerd. Hij is Australiër en woont in Brisbane. Daar zal de trouwerij ook plaatsvinden. We zijn van plan om er op de fiets heen te gaan. Het eerste stuk, tot Cairns, zullen we echter met het vliegtuig doen :-). Ons vertrek staat gepland ergens eind september.
Check de blog dus rond die tijd. Tot dan.