Cairns

Wat hebben we de afgelopen dagen veel meegemaakt. Eerst het afscheid nemen van ons huis. We willen ervoor zorgen dat onze huurders zich welkom voelen. Dat betekende de laatste ochtend na het douchen nog snel de shampoo, crème en bodylotion in de toilettas doen voor de bagage in het vliegruim. Koffie, de afwasmachine uitruimen, een laatste afwas, de pedaalemmers voorzien van lege zakken, de trap nog even zuigen en dan staat ons taxibusje voor de deur. Sleutels in de bus van de buren en we zijn op weg. We vinden nog een kaartje in de bus van een buurvrouw en van vrienden van ons. Onderweg nog een goede-reis-wens van onze buren. De reis is ons echt gegund.

Met onze Nederlands-Turkse chauffeur (41 jaar) hebben we een leuke discussie over de Europese economie, de Nederlandse politiek en het leven in Nederland. Wat een bewuste, niet zo hoog opgeleide, allochtoon!! Zijn opvattingen komen aardig overeen met de onze.

In het vliegtuig knijpt Frans me af en toe even in mijn arm en fluistert dat hij nauwelijks kan geloven dat we straks weer samen fietsen.

We zijn wat gespannen voor Sydney. Daar nemen we afscheid van Singapore Airlines en moeten we voor de douane de vliegtuigruimbagage en de fietsen ophalen; ze zijn hier erg streng op hygiëne. Er mag geen korreltje zand zitten aan fietsen, tent, loopschoenen etc. De controle valt allemaal wel mee. Onze fietsdozen zijn behoorlijk gehavend, maar de douane helpt ons door zelf nieuwe tape aan te brengen. Daarna moeten we weer opnieuw inchecken voor Virgin Australia.

In de lange vliegtuigzitten ben ik plotseling veroordeeld tot het herlezen van enkele reisgidsen over Australië. Het zogenaamde gemak en besparing van gewicht van het gebruik van een e-reader laat het afweten. We krijgen het ding niet opgestart. Ik baal af en toe van al die apparatuur. E-mail die het niet goed doet, een telefoon die het af laat weten, een GPS die verkeerde signalen afgeeft. En de tijd die ons dit alles kost...

Maar we zijn in Australië en wat mij betreft nog niet echt geland. Dean en Anja, een stel dat een touroperatorsbedrijf runt, halen ons af van het vliegtuig. Ze hebben een mooie, ruime, houten, rommelige woning. Heel erg open. De tuindeuren en ramen worden niet afgesloten als ze weg zijn. Alleen het sousterrain, en dat alleen aan de voorkant, want daar staan hun fietsen!!

We brengen de dag samen door, want Dean en Anja hebben andere bezigheden. We hebben alle tijd om de fietsen in orde te maken, een wasje te doen en te proberen mijn e-reader aan de praat te krijgen. Dat lukt niet en het kost ons heel wat energie om bevestigd te krijgen dat mijn e-reader stuk is én te besluiten dat we dus maar een nieuwe moeten kopen. We kopen een nieuwe Simkaart voor onze telefoons en die van mij doet het niet...

We zijn nog niet thuis en dit soort praktische problemen kunnen we er eigenlijk niet bij hebben. Al die nieuwe indrukken. Een stad die niet echt mooi is, mooie maar rommelige huizen, maar ook mensen die ons een warm welkom heten. Mensen die zich belangeloos inzetten voor goede doelen, helpen onze planning verder invulling te geven, ons mee uit eten nemen. Het geeft veel nieuwe indrukken, en we raken wel weer thuis.