Geschreven op maandag 26/11.
Af en toe worden we moe van de steile hellingen, op en af, 14% en meer soms. Aandacht voor de mooie omgeving kunnen we dan bijna niet meer opbrengen. De Pacific Highway is ook niet alles, want soms erg druk, maar wel met aanvaardbare hellingen. Toen we een fietspad langs de Highway kregen was ik verguld. Heerlijk peddelen over dat mooie pad. Tot ik plotseling op een paal middenop het pad knalde en met fiets en al op het harde pad lag. Gewoon niet gezien. Hevige pijn in mijn rug en mijn bovenbeen. Weer einde verhaal? Het leek er even op. Ik kon aanvankelijk niet staan van de pijn. Een langs het pad wonende heer belde een ambulance en na de nodige checks constateerden de vriendelijke ambulancemensen in elk geval geen breuk. De spieren, wat pijnstilling, even rust, maar zeker ook beweging en jullie kunnen morgen je tocht wel voortzetten. De politie kwam er ook bij, laadde mijn fiets in, de ambulance bracht me naar de door ons beoogde camping 10km verderop, waar we besloten een cabin te nemen. Dat was heel fijn, want mijn benen buigen om in ons lekkere tentbed te gaan liggen zou nu te lastig zijn. En mijn fiets mankeerde niets, heeft alleen een streep verf meegekregen van de paal.
Af en toe worden we moe van de steile hellingen, op en af, 14% en meer soms. Aandacht voor de mooie omgeving kunnen we dan bijna niet meer opbrengen. De Pacific Highway is ook niet alles, want soms erg druk, maar wel met aanvaardbare hellingen. Toen we een fietspad langs de Highway kregen was ik verguld. Heerlijk peddelen over dat mooie pad. Tot ik plotseling op een paal middenop het pad knalde en met fiets en al op het harde pad lag. Gewoon niet gezien. Hevige pijn in mijn rug en mijn bovenbeen. Weer einde verhaal? Het leek er even op. Ik kon aanvankelijk niet staan van de pijn. Een langs het pad wonende heer belde een ambulance en na de nodige checks constateerden de vriendelijke ambulancemensen in elk geval geen breuk. De spieren, wat pijnstilling, even rust, maar zeker ook beweging en jullie kunnen morgen je tocht wel voortzetten. De politie kwam er ook bij, laadde mijn fiets in, de ambulance bracht me naar de door ons beoogde camping 10km verderop, waar we besloten een cabin te nemen. Dat was heel fijn, want mijn benen buigen om in ons lekkere tentbed te gaan liggen zou nu te lastig zijn. En mijn fiets mankeerde niets, heeft alleen een streep verf meegekregen van de paal.
Gelukkig viel het allemaal erg mee.
Twee dagen spierpijn, maar eenmaal warm gefietst ging het dan wel
weer.
We rijden inmiddels veel langs de kust
en genieten van fantastische uitzichten op de Grote Oceaan. Stukken
echt wit strand, omzoomd door grillige rotsen met een
aquamarijnkleurige zee, witte koppen van de branding.
Vanochtend, na wat ongerustheid in het
weekend, een huisarts gezocht voor Frans. Hij had een rare
uitstulping in zijn oksel. Het leek een ontstoken plek. Na twee
vergeefse pogingen bij gezondheidscentra, al volgepland voor de dag,
konden we terecht bij een huisarts/dermatoloog. Die constateerde, na
enig bedenkelijk kijken, dat het een teek was. Onder plaatselijke
verdoving werd de teek verwijderd en Frans kreeg de nodige medicatie
mee. Weer een zorg minder, want het melanoomscenario was al
gepasseerd. Nu nog hopen dat er zich geen Lyme voor gaat doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten