Zwaar fietslandschap

We hebben een paar zware fietsdagen achter de rug. 1158m stijgen in 20 km, 4 uur fietsen over 20 km, 1202m stijgen, 800m stijgen. Prachtig zonnig weer, onweer, regen, 25˚C en 8˚C. 

We vinden het allebei zwaar.

Frans krijgt last van moeie benen en ik geloof niet dat er nog veel door me heen gaat als we zo aan het zwoegen zijn. Het enige wat ik doe is vooruit kijken: hoever gaat deze klim en denken 'wanneer stappen we weer eens af om op adem te komen?'

Ik hoor mezelf bij iedere steile klim zwaar ademen en als het écht moeilijk wordt ontsnapt me een kreun en een zucht, volkomen onwillekeurig. Het gemis van een halve long speelt me parten vrees ik.

Maar in Chiva treffen we weer een heel aangenaam B&B. Twee oudere mensen die jammer genoeg geen Engels spreken, maar hun zoon, een ICT-er die werkt in een Amerikaans bedrijf in Yerevan, helpt hen in het weekend met vernieuwing van hun B&B. Hij spreekt vloeiend Engels. Maandag 9 mei is een extra vrije dag, want hun bevrijdingsdag en hij biedt aan om ons het klooster van Noravank te laten zien. 

Daarna neemt hij ons mee naar een opgraving van een 6000 jaar oude wijnmakerij in een grot, omdat de temperatuur daar constant is.

We zien fermentatievaten, restanten van een wijnpers en opslagkruiken. Ongelooflijk dat de wijncultuur in dit land dateert uit zoveel jaren vóór Christus. 

Areni is de naam van dé Armeense wijn en ook de naam van de druif, die al eeuwen in deze streek wordt gecultiveerd. We bezoeken een wijnproeverij in het dorp Areni en kopen een fles voor onze hosts, onze gids en voor onszelf bij het diner. Het is heerlijke wijn. We vragen onze gids naar zijn werkweken, omdat we geschrokken zijn van de zevendaagse werkweek van Liane. Hij werkt 5 dagen per week, 40 uur en heeft 20 vakantiedagen per jaar. Dit zijn de overheidsregels. Het verhaal van Liane zal zeker kloppen, maar haar werkgever houdt zich niet aan de overheidsregels. Werk is een item in Armenië. Veel mannen werken in Rusland, omdat er hier geen werk is . Ze komen soms maar een maand per jaar naar huis. De vrouw zorgt voor de kinderen, het land, de kippen, de koe.

De middag brengen we door met luieren en lezen. De zon schijnt en het is goed toeven in de tuin. 's Avonds bereiden onze hosts een kebab op een geïmproviseerde barbecue voor ons. Alles wat op tafel komt is zelf gemaakt. De kaas is van de eigen koe, de tomaten, chutney, de lavash (Armeens platbrood, te vergelijken met wraps, maar nóg dunner), wijn, groenten, kruiden.

We nemen niet graag afscheid. De fietsdag is licht. Het is prachtig weer, 25˚C, en een mooi landschap, groen, bergen, een snelstromende rivier en vriendelijke dorpen. Het hotel waar we terecht komen is heel simpel. De douche is niet in te stellen, de vloerbedekking is niet afgewerkt, er hangen stroomdraden uit de muur en het oogt niet erg schoon. Wat een verschil met het volgende hotel Dina in Sisian. Hier krijgen we een heel ruime kamer met een naar onze smaak ouderwets sjieke  zithoek en een riante badkamer. 

Het is heerlijk na zo'n dag, die pristine begon, hoge bergen, alleen het geluid van de rivier en de aldoor kwinkelerende leeuweriken  en wij klimmend, maar terwijl ook genietend van de geschenken van de natuur. Tot het zo zwaar werd dat we het niet meer konden zien.