Verkeer
Buiten de steden gaat het wel, maar daarbinnen lijkt het verkeer crazy. Er zijn geen regels, of niemand houdt zich eraan. Als er een auto geparkeerd staat kijk ik eerst of er iemand in zit. Als dat zo is rijd ik er met een grote boog omheen, tenminste als er geen auto op mijn hielen zit. Als ik die boog niet maak heb je kans dat ik tegen een plotseling openend portier op knal. Of ze beginnen te rijden als ik net aan het passeren ben. Ze kijken gewoon niet. Afsnijden kunnen ze ook goed. Rechtsaf slaan doen ze niet nádat ik duidelijk heb aangegeven rechtdoor te willen, maar liefst vlak vóór me langs, zodat ik moet remmen en verzucht dat ik weer een ongeluk voorkomen heb.
Aan de Kaspische zee, in Bandare Anzali, verblijven we in een
comfortabel appartementje van Bahram, een warm-showers gastheer. Het bed
heeft geen matras alleen een dikke deken op de lattenbodem. Niet zó
comfortabel, maar kennelijk zijn we moe genoeg om toch lekker te slapen.
Aan het strand waren maar een paar gezinnetjes. De mannen rollen hun broekspijpen op. Kinderen hebben zwembroeken aan. Hun shirtjes gaan niet uit. De vrouwen maken vanaf het strand foto's. Niemand neemt een duik. Het blijft bij pootje baden.
Met Bahram en een Franse fietser bezoeken we een weeshuis. Bahram levert een financiële bijdrage aan het huis. Het wordt gerund door een rustige, beminnelijke man, rijk geworden in het vastgoed. De 13 jongens, van 8-17 jaar maken een ontspannen indruk. Ze kijken voetbal, dollen wat. Het is er echt huiselijk en we krijgen een heerlijke maaltijd voorgezet.
Shiraz
Omdat het in het zuidelijke Shiraz steeds heter zal worden besluiten we met de bus naar Shiraz te gaan en naar Teheran te fietsen in plaats van omgekeerd, zoals oorspronkelijk het plan was. We reizen met een comfortabele bus met brede 'vliegtuigstoelen', worden voorzien van de nodige snacks en slapen heerlijk. Om 06.00 uur worden we opgehaald door Reza een andere warm-showershost, waar we een ontbijt krijgen voorgezet.
Buiten de steden gaat het wel, maar daarbinnen lijkt het verkeer crazy. Er zijn geen regels, of niemand houdt zich eraan. Als er een auto geparkeerd staat kijk ik eerst of er iemand in zit. Als dat zo is rijd ik er met een grote boog omheen, tenminste als er geen auto op mijn hielen zit. Als ik die boog niet maak heb je kans dat ik tegen een plotseling openend portier op knal. Of ze beginnen te rijden als ik net aan het passeren ben. Ze kijken gewoon niet. Afsnijden kunnen ze ook goed. Rechtsaf slaan doen ze niet nádat ik duidelijk heb aangegeven rechtdoor te willen, maar liefst vlak vóór me langs, zodat ik moet remmen en verzucht dat ik weer een ongeluk voorkomen heb.
Aan het strand waren maar een paar gezinnetjes. De mannen rollen hun broekspijpen op. Kinderen hebben zwembroeken aan. Hun shirtjes gaan niet uit. De vrouwen maken vanaf het strand foto's. Niemand neemt een duik. Het blijft bij pootje baden.
Met Bahram en een Franse fietser bezoeken we een weeshuis. Bahram levert een financiële bijdrage aan het huis. Het wordt gerund door een rustige, beminnelijke man, rijk geworden in het vastgoed. De 13 jongens, van 8-17 jaar maken een ontspannen indruk. Ze kijken voetbal, dollen wat. Het is er echt huiselijk en we krijgen een heerlijke maaltijd voorgezet.
Omdat het in het zuidelijke Shiraz steeds heter zal worden besluiten we met de bus naar Shiraz te gaan en naar Teheran te fietsen in plaats van omgekeerd, zoals oorspronkelijk het plan was. We reizen met een comfortabele bus met brede 'vliegtuigstoelen', worden voorzien van de nodige snacks en slapen heerlijk. Om 06.00 uur worden we opgehaald door Reza een andere warm-showershost, waar we een ontbijt krijgen voorgezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten