Onze eerste ervaringen in Iran

We worden onderweg soms gestopt voor fotosessies met hele families, worden gefilmd vanuit auto's, krijgen thee met lekkere hapjes van de manager van een eethuis als we willen afrekenen, worden aangehouden voor gebak, chocolaatjes, frisdrank omdat het een religieuze feestdag is, krijgen warme broden aangeboden door een passerende automobilist, een gratis lift, een onooglijk hotel zonder wifi en een paar keurige hotels, zon en onweer, groene bergen met hellingen die niet al te zwaar zijn. Onze ervaringen van de afgelopen dagen. 

Vrouwen.

Er is één voor mij heel opvallend verschijnsel : het grote aantal vrouwen dat in zwarte nonnekenskleding gehuld door de straten loopt. Als de zon schijnt loopt de temperatuur overdag op tot boven de 30˚C. Ik vind het niet prettig steeds met die hoofddoek op, een langebroek en tuniek met lange mouwen, in plaats van een luchtig hemdje en een rokje of mijn bermuda fietsbroek, maar voor hen moet dit echt onaangenaam zijn. En het hoeft niet. Ik zie ook vrouwen met een kleurige hoofddoek achter op hun hoofd, een strakke spijkerbroek en een vlotte tuniek. Ik heb de indruk dat dit  welgestelde vrouwen zijn, omdat zij ons vaak in het Engels toeroepen. Als ik de kans krijg vraag ik na hoe dit hier werkt.

Tegenstellingen
Afgelopen zondag werden we in een pick-up meegenomen door een jonge man. Hij zet Iraanse muziek aan, legt zijn hand op zijn hart en zegt dromerig 'Iran, Iran'.

Wat een contrast met de jongeman die we in een computershop ontmoeten. Hij doet erg zijn best de simkaart van Frans op internet aan te sluiten, maar slaagt er niet in. 'De regering' zegt hij. Hij vraagt ons wat we van Sarab vinden. Wij vinden het stadje opvallend schoon. 'We hebben hier veel religieuze mensen' zegt hij. Op onze vraag of hij daar niet toe behoort antwoordt hij iets wat op nee lijkt. Hij werkt heel hard, maar verdient heel weinig. Iran vindt hij niets. Het leven noemt hij zwaar!