Aankomst in Iran

Woensdag 18 mei zijn we aan de Iraanse grens. De binnenkomst is deels ambtelijk: paspoortcontrole, scannen van de fietstassen, deels hartelijk: 'welkom in Iran' en 'een fijne tijd in Iran'. Het landschap is rotsig en vooral als de zon erop schijnt heel kleurrijk. Onderweg worden we overvallen door een krachtig onweer. De bliksem verlicht de donkere lucht en het gedonder weerklinkt onheilspellend. Dit hebben we in de bergen nog nooit zo meegemaakt.

Eenmaal aangekomen in Julfa besluiten we eerst onze dorst te gaan lessen. Op het terras zitten vier vrouwen vriendelijk naar me te lachen. Ze drinken milkshake, wortelsap of meloensap. Geen witte wijn of een biertje, maar het ziet er genoeglijk uit. De vrouwen spreken goed Engels en bieden ons onderdak aan in onze standplaats voor vrijdag. Dat hebben we nog maar even afgehouden. Eerst een beetje thuiskomen. We komen in een eenvoudig hotel terecht. Als we later een wandeling maken, een boodschapje doen en naar een restaurant uikijken worden we aangesproken door een Duitssprekende man. Hij heeft jarenlang handel gedreven in tapijten in Duitsland. Hij treedt op als intermediair tussen ons en de eigenaar van het restaurantje. Als we eenmaal zitten te eten komt hij kijken of alles naar wens is. Hij wil persé de rekening betalen en nodigt ons uit voor een kopje echte Duitse koffie in zijn riante appartement, waar zelfs de keuken is belegd met Perzische tapijten.

En dan blijkt dat we niet kunnen bloggen. Dat Facebook door de Iraanse  regering geblokkeerd is weten we, maar dat ook blogger geblokkeerd is valt ons vies tegen. Er blijken wel oplossingen te zijn, maar die hebben we nog niet gevonden. We hebben Teunis, onze zoon, per mail om hulp gevraagd. Wat is dat toch voor een regering, die kennelijk bang is dat ze buiten Iran negatief in beeld komt, of dat de bevolking te mondig wordt door al die slechte invloeden van buiten?

Donderdag fietsen we naar Marand. Het is een dag van geleidelijk aan, maar voor mijn gevoel eindeloos, klimmen. Ik krijg last van mijn rug. Het stuur iets bijstellen helpt maar even. Tot onze verrassing worden we in de buurt van Marand opgewacht door een afgetraind ogende fietser. Hij blijkt onze Warmshowers gastheer. Daar hadden we niet op gerekend. Frans heeft wel contact gezocht, maar die gastheer was niet beschikbaar. Hij had wel een vriend. Die vriend was het dus.

Ons onderkomen blijkt een hok met kleden op de vloer. Erg basic. Gelukkig hebben we matrassen en slaapzakken bij ons. De toilet en de douche kan ik niet anders omschrijven dan donkere hokken. Niet erg schoon.

We worden opgehaald door een vriend, die ons naar een internetcafé brengt, zodat we onze mail en de NRC kunnen ophalen. Die vriend neemt ons mee naar zijn winkeltje in

koffers. Weer een hok, volgestouwd met koffers en tassen en gereedschap, want hij repareert ook. We worden op een krukje vóór het winkeltje gezet en binnen de kortste keren zijn we de bezienswaardigheid van het winkelcentrum. Jonge jongens en mannen willen Engels met ons praten, willen van alles weten over Nederland en zijn diep onder de indruk van onze fietsreizen.

Na lang wachten komt onze gastheer ons ophalen. We gaan ergens eten en hij maakt een globale planning voor onze fietsreis.

Frans wordt er weer een beetje optimistischer van. Hij was in zijn hoofd al bezig een vervroegde terugreis te boeken. Het fietsen valt zwaar, het landschap vindt hij te woestijnachtig en dan straks ook nog de ramadan. Ik vind dit te voorbarig na twee dagen in dit land.

Na een lekker ontbijt gaan we richting Trabiz. De eerste 10 km bergop met een pick-up. Onderweg drinken we thee in een lounge-compartiment. Afgescheiden stellages bedekt met tapijt met kussens in de rug. Heel comfortabel. We worden aangesproken door een Engels sprekende vrouw en haar dochter. Ze nodigt ons uit bij haar te verblijven, maar ik wil even op mezelf zijn. We zoeken een hotel uit onze Bradt-gids. Het leek betaalbaar, maar pakt wat duur uit. Toch maar gedaan, anders moesten we naar de andere kant van de stad fietsen en het is een grote stad. Het is ook wel lekker, zo'n luxe hotel, waar we een dag kunnen uitrusten.

Tijdens onze rustdag bezoeken we de Blauwe Moskee, die na een aardbeving een paar honderd jaar in puin heeft gelegen en nog steeds gerestaureerd wordt. Het Azerbaijan Museum is interessant en de bazar is prachtig met marmer en roestvrij staal. Ik schat begin 20e eeuw. De Bradt zegt 19e eeuws. Op de hotelkamer proberen we toegang tot Blogger en Facebook. 

En dat lijkt te lukken......

Foto's worden later bijgevoegd.