Volgzame
vrouw
Ik
ben niet altijd laaiend enthousiast over alle nieuwe technologische
foefjes. Maar ik vind het fantastisch hoe ik door Frans een grote
stad wordt binnengeloodst. Hij plot tevoren een route op een
internetsite en laadt deze in zijn GPS. Hij rijdt dan zó naar een
meestal door mij uitgekozen bestemming. Ik hoef hem alleen maar te
volgen...
Op weg naar de Kaspische Zee
In Ardabil bezoeken we het indrukwekkende Shaikh Safi's Mausoleum. Wat een rijkdom en pracht.
Ardabil
verlaten betekent voor ons ook even de bergen verlaten. Na een korte
klim komen we aan de zijde van de Kaspische Zee. Wat een verrassing.
Er ontvouwt zich een Alpenlandschap voor ons dat me ontroert, zo
mooi. Nu heb ik wat met bergen. Sommige mensen hebben dat met water.
Mij maken bergen blij, melancholisch ook wel. En we mogen 40 km dalen
met steeds zicht op het prachtige landschap.
We
zien de Kaspische Zee. Een zee, die ons de komende dagen zal
vergezellen. Tussen de bergen en de zee strekken zich rijstvelden
uit. Ze doen ons denken aan de andere Aziatische landen die we
befietsten. Een warm weerzien. De rijstvelden maken hier en daar
plaats voor grote kiwiplantages.
Picknicken
Iraniërs
houden van picknicken. Met een groot kleed en tassen vol eten
strijken ze neer op mooie schaduwrijke plekjes. Helaas blijven
plastic tassen, piepschuim dozen, lege flessen en voedselresten
achter. Ik vind het niet fijn te gaan zitten op zo'n plek. Ik vermoed
de Iranezen ook niet. Dus zoeken ze de volgende keer een schoon
plekje, tot er geen schone plekken meer zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten