Yerevan is rijk aan musea. Wij vinden het een heerlijke stad om in rond te struinen, te zitten op de vele terrassen en de bezienswaardigheden te bezoeken. Gisteren hebben we de Cascade bezocht. Een rijke Armeen, Cafesjian, heeft dit grote 'Centre for the Arts' opgericht. Onderaan een hoge heuvel, waar op tussenstations kunst te bewonderen is, zijn een paar prachtige beelden te zien, waaronder drie Botero's. Wat fantastisch dat rijke mensen soms ook graag mecenas zijn.
We hebben alle tijd en ik voel me erg op mijn gemak. Greta, onze gastvrouw, is heel hulpvaardig. Ze zoekt B&B's voor onze verdere route en regelt een vriend/taxi/gids die ons naar de tempel van Garni en het 'Geghard Monastery', Unesco World Heritage, rijdt en naar het Genocide Memorial en Museum.
De berg Ararat begeleidt ons op onze tocht naar de tempel van Garni, de enige Grieks-Romeinse tempel in Armenië. Mooi, maar we zijn te blasé om echt onder de indruk te zijn.
In de grot-monastery zijn we onder de indruk van het prachtige gezang van drie vrouwen. De akoestiek is geweldig. We hoeven niet meer naar de opera, want dit is niet te overtreffen.
Echt aangedaan ben ik door het genocide- memorial en het bijbehorende museum. Wat hebben die christelijke Armeniërs een tragische geschiedenis. Eeuwenlang is het land gewild en daarom bestreden geweest vanwege zijn gunstige ligging op handelsroutes van en naar het zuiden en het westen. De Ottomanen (Turken) overheersten Armenië. Er groeide vijandschap tussen Perzen en Ottomanen. Zij sloten vrede en verdeelden Armenië. Later viel Rusland het land binnen. Christendom en Islam werden speelbal. Het meest recent en nog steeds hevig levend is de door de Turken gepleegde genocide op Armeniërs. In de periode van 1908-1912 stond het Ottomaanse rijk aan de zijde van de Duitsers. Rusland koos de kant van de geallieerden. De Ottomanen zagen de Russen én Armeniërs tegen hen vechten. 60,000 Armeniërs die dienden in het Ottomaanse leger werden gedemobiliseerd, in werkkampen ondergebracht en vermoord. Armeense burgers werden naar de Syrische woestijn gebracht met het idee dat ze dit niet zouden overleven en dat deden ze ook niet. Armeense intelligentia, levend in Constantinopel, werden vermoord. Systematisch werden hele dorpen uitgemoord. Kinderen werden mishandeld en velen werden als wees in tehuizen opgenomen. Bij het zien van de schrijnende foto's van toegetakelde kinderen schieten de tranen in mijn ogen. En wat een leed ondervinden kinderen die zonder ouders in niet al te vriendelijke tehuizen moeten opgroeien? De uitroeiing van de Joden was vreselijk, maar dit systematisch uitroeien van Armeniërs, er stierven 1 1/2 miljoen Armeniërs, door de Turken is even confronterend. Voor de Armeniërs is het onvergeeflijk dat de Turken de genocide niet willen erkennen. De massagraven liegen er niet om. Onze gids heeft herhaaldelijk gezegd, dat 21 landen de genocide hebben erkend, alsof het nog steeds nodig is om dit hardop te zeggen om het waar te maken. De 44m hoge obelisk op de plaats van de herdenking symboliseert de overleving en het steeds opnieuw weer opstaan van het Armeense volk. Het moet een sterk volk zijn gaat ook door mijn gedachten, zeker als ik lees dat deze genocide lang niet alles is.
Tussen 1934-1939 vonden minstens 100.000 Armeniërs de dood onder het bewind van Stalin. Het Armeense politieke leiderschap en de intelligentsia werden ter dood veroordeeld voor de misdaad van 'burgerlijk nationalisme'.
Na 1945, onder het Russische bewind, groeide de economie snel. Er werden chemische fabrieken opgericht, het onderwijs en de gezondheidszorg waren gratis en er was werk.
In 1991 werd Armenië onafhankelijk, weliswaar met onduidelijke landsgrenzen. Armenië worstelt met zijn zelfstandigheid. De vele chemische fabrieken, in handen van de Russen, zijn gesloten. De werkloosheids- en armoedecijfers zijn hoog. Er is corruptie. Mensen emigreren vanwege gebrek aan perspectief, er worden weinig kinderen geboren. Mensen met een tuintje zijn zelfvoorzienend, maar flatbewoners kennen die mogelijkheid niet. We horen mensen met weemoed praten over de Sowjettijd met gratis én beter onderwijs en gezondheidszorg, geen werkloosheid. De mensen zijn niet ongelukkig, maar er waren betere tijden.
Morgen bezoeken we de enige moskee in Yerevan, de Blauwe Moskee en nog een museum voor hedendaagse kunst en dan vertrekken we zaterdag in zuidelijke richting.
De berg Ararat begeleidt ons op onze tocht naar de tempel van Garni, de enige Grieks-Romeinse tempel in Armenië. Mooi, maar we zijn te blasé om echt onder de indruk te zijn.
In de grot-monastery zijn we onder de indruk van het prachtige gezang van drie vrouwen. De akoestiek is geweldig. We hoeven niet meer naar de opera, want dit is niet te overtreffen.
Echt aangedaan ben ik door het genocide- memorial en het bijbehorende museum. Wat hebben die christelijke Armeniërs een tragische geschiedenis. Eeuwenlang is het land gewild en daarom bestreden geweest vanwege zijn gunstige ligging op handelsroutes van en naar het zuiden en het westen. De Ottomanen (Turken) overheersten Armenië. Er groeide vijandschap tussen Perzen en Ottomanen. Zij sloten vrede en verdeelden Armenië. Later viel Rusland het land binnen. Christendom en Islam werden speelbal. Het meest recent en nog steeds hevig levend is de door de Turken gepleegde genocide op Armeniërs. In de periode van 1908-1912 stond het Ottomaanse rijk aan de zijde van de Duitsers. Rusland koos de kant van de geallieerden. De Ottomanen zagen de Russen én Armeniërs tegen hen vechten. 60,000 Armeniërs die dienden in het Ottomaanse leger werden gedemobiliseerd, in werkkampen ondergebracht en vermoord. Armeense burgers werden naar de Syrische woestijn gebracht met het idee dat ze dit niet zouden overleven en dat deden ze ook niet. Armeense intelligentia, levend in Constantinopel, werden vermoord. Systematisch werden hele dorpen uitgemoord. Kinderen werden mishandeld en velen werden als wees in tehuizen opgenomen. Bij het zien van de schrijnende foto's van toegetakelde kinderen schieten de tranen in mijn ogen. En wat een leed ondervinden kinderen die zonder ouders in niet al te vriendelijke tehuizen moeten opgroeien? De uitroeiing van de Joden was vreselijk, maar dit systematisch uitroeien van Armeniërs, er stierven 1 1/2 miljoen Armeniërs, door de Turken is even confronterend. Voor de Armeniërs is het onvergeeflijk dat de Turken de genocide niet willen erkennen. De massagraven liegen er niet om. Onze gids heeft herhaaldelijk gezegd, dat 21 landen de genocide hebben erkend, alsof het nog steeds nodig is om dit hardop te zeggen om het waar te maken. De 44m hoge obelisk op de plaats van de herdenking symboliseert de overleving en het steeds opnieuw weer opstaan van het Armeense volk. Het moet een sterk volk zijn gaat ook door mijn gedachten, zeker als ik lees dat deze genocide lang niet alles is.
Tussen 1934-1939 vonden minstens 100.000 Armeniërs de dood onder het bewind van Stalin. Het Armeense politieke leiderschap en de intelligentsia werden ter dood veroordeeld voor de misdaad van 'burgerlijk nationalisme'.
Na 1945, onder het Russische bewind, groeide de economie snel. Er werden chemische fabrieken opgericht, het onderwijs en de gezondheidszorg waren gratis en er was werk.
In 1991 werd Armenië onafhankelijk, weliswaar met onduidelijke landsgrenzen. Armenië worstelt met zijn zelfstandigheid. De vele chemische fabrieken, in handen van de Russen, zijn gesloten. De werkloosheids- en armoedecijfers zijn hoog. Er is corruptie. Mensen emigreren vanwege gebrek aan perspectief, er worden weinig kinderen geboren. Mensen met een tuintje zijn zelfvoorzienend, maar flatbewoners kennen die mogelijkheid niet. We horen mensen met weemoed praten over de Sowjettijd met gratis én beter onderwijs en gezondheidszorg, geen werkloosheid. De mensen zijn niet ongelukkig, maar er waren betere tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten