Turkse bergen

Op 1100 meter gestart. Op naar de 2000. De frisse ochtend, de zon die me langzaam opwarmt, de machtige bergen om ons heen en ik die hier samen met Frans fietst. Het maakt me gelukkig.
Wat ben ik blij dat we niet het advies van onze Warm Showershost hebben gevolgd en de bus hebben genomen naar Armenië of Georgië om de ramazan te ontlopen. Hij heeft, als atheïstisch Turk, last van de druk van zijn omgeving. Van zijn school, een gymnasium, waar 7 vakken met de islam te maken hebben en hij een eenling is die het anders zou willen. 
Vanuit zijn gezin, waar zijn dochter van elf vraagt waarom hij niet bidt, niet vast, een biertje drinkt. Hij is niet vrij te leven zoals hij wil. Wij hebben er als toerist geen last van. We kunnen gewoon ontbijten en lunchen, want als fietser ben je als een chauffeur, je werkt, dus moet je kunnen eten en drinken. We kregen zelfs spontaan, als welkom in Turkije, een mandje brood en een bordje honing met boter aangeboden tijdens een stop waarbij we alleen wat wilden drinken.  's Avonds wachten met eten in een restaurant tot de imam roept heeft ook zijn charme. En de schoonheid van dit gebied had ik niet alleen vanuit een bus willen ervaren.