Frans
kan met behulp van cycleroute.org
nauwkeurig de hoogteprofielen bepalen. Dat wil zeggen dat hij op een
kaart zichtbaar maakt waar we hoeveel moeten stijgen en mogen dalen.
Dit gekoppeld aan het aantal kilometers bepaalt globaal de zwaarte
van een traject.
We kennen dan nog niet het wegdek en obstakels door wegwerkzaamheden, maar het wegdek is over het algemeen goed en de obstakels gemakkelijk te omzeilen. We willen verder oostwaarts, richting Georgië. Het probleem is dat we niet weten of er overnachtingsmogelijkheden zijn tussen twee trajecten. Communicatie is lastig. Mensen spreken nauwelijks Engels of Duits en ze begrijpen ons probleem ook niet. Met de auto of de bus 50 km moeten overbruggen is echt wat anders dan op de fiets. Voor ons vertrek hebben we, na veel overwegingen, besloten geen tent mee te nemen. Er zijn nauwelijks campings in Turkije. Wereldfietsers kamperen 'in the wild', maar wij zijn daar niet van gecharmeerd. Een lekkere douche, het comfort van internet en het voor ons toch unheimische van zómaar ergens staan maakt ons nu afhankelijk van andere overnachtingsmogelijkheden, waarvan we niet altijd kunnen achterhalen of ze er zijn. Het maakt dat we ons onzeker voelen over onze planning. Maar onze ervaring leert dat er ook altijd wel weer een oplossing komt, of wij vinden er wel een. We denken dat we wel stukken met de bus zouden kunnen doen. Dat vinden we niet zo leuk, want wij zijn nu eenmaal fietsers, maar heel zware en lange trajecten zien we ook niet zo zitten. Plotseling blijkt er in Erbaa een Warm-Showersadres te zijn: een English Teacher nog wel. We slapen bij hen, Kayahan Sahin en zijn Bulgaarse vrouw, begin veertigers. Kayahan, een vrijgevochten leraar, die wars is van religie en met wie we een interessante discussie voeren, wijst ons op de mogelijkheid van zogenaamde Leraarshuizen. Gebouwen waar leraren een onderkomen vinden als ze op een school geplaatst worden ver van hun eigen woonplaats. Ze zijn er in iedere grotere plaats. De overheid heeft bepaald dat daar een middelbare school moet zijn en dus is er ook een Leraarshuis. De leraren hebben nu vakantie en hun huisvesting wordt in de vorm van een pension te huur aangeboden. Ik had op de site van de Wereldfietser al gezien dat deze mogelijkheid er is, maar de site van Leraarshuizen was voor ons zo ontoegankelijk dat we dit verder hebben genegeerd. Kayahan belt er een paar voor ons en voor de komende dagen lijkt deze mogelijkheid weer ruimte te bieden. Ons eerste Leraarshuis geeft een eenvoudige schone kamer en een gedeelde badkamer en toilet. Even goed als de wat eenvoudiger pensions die we eerder hadden. We besluiten verder oostwaarts te fietsen en te ervaren hoe ons dit gaat bevallen.
De rit van vandaag.
We kennen dan nog niet het wegdek en obstakels door wegwerkzaamheden, maar het wegdek is over het algemeen goed en de obstakels gemakkelijk te omzeilen. We willen verder oostwaarts, richting Georgië. Het probleem is dat we niet weten of er overnachtingsmogelijkheden zijn tussen twee trajecten. Communicatie is lastig. Mensen spreken nauwelijks Engels of Duits en ze begrijpen ons probleem ook niet. Met de auto of de bus 50 km moeten overbruggen is echt wat anders dan op de fiets. Voor ons vertrek hebben we, na veel overwegingen, besloten geen tent mee te nemen. Er zijn nauwelijks campings in Turkije. Wereldfietsers kamperen 'in the wild', maar wij zijn daar niet van gecharmeerd. Een lekkere douche, het comfort van internet en het voor ons toch unheimische van zómaar ergens staan maakt ons nu afhankelijk van andere overnachtingsmogelijkheden, waarvan we niet altijd kunnen achterhalen of ze er zijn. Het maakt dat we ons onzeker voelen over onze planning. Maar onze ervaring leert dat er ook altijd wel weer een oplossing komt, of wij vinden er wel een. We denken dat we wel stukken met de bus zouden kunnen doen. Dat vinden we niet zo leuk, want wij zijn nu eenmaal fietsers, maar heel zware en lange trajecten zien we ook niet zo zitten. Plotseling blijkt er in Erbaa een Warm-Showersadres te zijn: een English Teacher nog wel. We slapen bij hen, Kayahan Sahin en zijn Bulgaarse vrouw, begin veertigers. Kayahan, een vrijgevochten leraar, die wars is van religie en met wie we een interessante discussie voeren, wijst ons op de mogelijkheid van zogenaamde Leraarshuizen. Gebouwen waar leraren een onderkomen vinden als ze op een school geplaatst worden ver van hun eigen woonplaats. Ze zijn er in iedere grotere plaats. De overheid heeft bepaald dat daar een middelbare school moet zijn en dus is er ook een Leraarshuis. De leraren hebben nu vakantie en hun huisvesting wordt in de vorm van een pension te huur aangeboden. Ik had op de site van de Wereldfietser al gezien dat deze mogelijkheid er is, maar de site van Leraarshuizen was voor ons zo ontoegankelijk dat we dit verder hebben genegeerd. Kayahan belt er een paar voor ons en voor de komende dagen lijkt deze mogelijkheid weer ruimte te bieden. Ons eerste Leraarshuis geeft een eenvoudige schone kamer en een gedeelde badkamer en toilet. Even goed als de wat eenvoudiger pensions die we eerder hadden. We besluiten verder oostwaarts te fietsen en te ervaren hoe ons dit gaat bevallen.
Gülten en Kayahan
Ons eerste leraarshuis in Resadiye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten