Fietsloos in Iran

De eerste fietsloze dag en nacht brengen we door in de woestijn. We maken een excursie naar de zandduinen waar kamelen, op hoge poten voortschrijdend, een bron bezoeken. 

We proeven het heel erg zoute zout van het 60x40 km ( ongeveer 2x de provincie Brabant!) grote zoutmeer. Daarna gaan we naar een aan het zoutmeer gelegen caravanserai. We slapen onder de sterrenhemel en worden wakker door de opkomende zon. Een bijzondere ervaring.

Hierna halen we onze inmiddels verpakte fietsen op om ze op het vliegveld bij Teheran op te slaan. In Qom bezoeken we een groot praalgraf. In een barok paviljoen worden we verwelkomd door een mollah, een internationaal expert. De mollah gaat met Frans en mij in gesprek en herhaalt nog maar eens (we hebben dit vaker gehoord in Iran), dat mensen die gewelddadig zijn en beweren dat dit voortvloeit uit de koran, geen moslim zijn. Westerse regeringen zouden niet moeten tolereren dat zogenaamd islamitische groeperingen moskeeën neerzetten in hun landen en mensen opleiden tot terreur. Hij gelooft in communicatie en dat Mohammed en Jesus terug zullen keren en vrede brengen. Het zal tijd kosten. De mollah is een wijze man, die goed Engels spreekt en wij kunnen een groot deel van zijn betoog delen. Maar vrede is helaas erg afhankelijk van politici en van mensen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Wij zijn niet optimistisch. Het zal inderdaad tijd kosten. Maar het was een boeiend gesprek en het is goed dat we ons bewust zijn van het vredelievende in de islam.

Een autotocht door een prachtig alpien berggebied, een wandeling naar een hooggelegen kasteel, een lunch onder de kersenbomen. Ik mis niet het fietsen in de hitte door de woestijn, maar ik mis wel het steeds buiten zijn, de rechtstreekse beleving van de omgeving, het moeite moeten doen om ergens te komen. In de auto val ik af en toe in slaap, ondanks het prachtige landschap. Dat is me op de fiets nog nooit overkomen!