We zijn in Esfahan. Deze plaats spreekt verbeelding aan. En terecht. Ik was al onder de indruk van het prachtige turquois dat moskeeën, praalgraven en paleizen in Iran siert. In Perzië was het mineraal millenialang dé nationale steen. De naam is afgeleid van het Franse turques voor 'Turks', omdat het mineraal in de 17e eeuw via Turkije naar Europa kwam. Het was afkomstig uit de mijnen van de historische 'Khorasan' provincie in Perzië. In Esfahan in het oude centrum stralen de varianten op het turquoise ons overal tegemoet.
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!'
Vanmiddag - lang reeds was hij heengespoed
Heb ik in het cederpark de Dood omtmoet.
'Waarom ' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ik 's morgens hier nog stil aan het werk zag staan,
Die ik 's avonds halen moest in Ispahaan!'
Het boek 'dochter van Isfahan' van Amirrezvani (2008), speelt in deze stad. Ik had dit boek vorig jaar in Turkije al gelezen. De sfeer in het boek paste bij de sfeer in het oosten van Turkije, maar nu, in Esfahan, heb ik het herlezen. Centraal staat de emancipatie van een meisje, dat zich weet te ontwikkelen tot een professioneel tapijtenontwerper. Een mannenberoep in die tijd. Het meisje houdt van de stad. Het grote plein, zijn moskee, het paleis, de bruggen, ze worden beschreven en maken de plaatsen voor mij bijna herkenbaar, hoewel het boek speelt in de 17e eeuw, de periode dat kamelen het verkeer vormden en zijde, tapijten en andere handelswaar over de zijderoute transporteerden.
Het gedicht 'de tuinman en de dood' van P.N. van Eyck (1888-1954), verwijst naar Esfahan.
Een Perzisch Edelman:Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!'
Vanmiddag - lang reeds was hij heengespoed
Heb ik in het cederpark de Dood omtmoet.
'Waarom ' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ik 's morgens hier nog stil aan het werk zag staan,
Die ik 's avonds halen moest in Ispahaan!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten