Maandagochtend
20 januari. We fietsen op een heuvelachtige niet erg drukke
tweebaansweg. We zijn een klimmetje begonnen. Frans fietst zo'n 100
meter voor me en is net een bocht om. Plotseling voel ik een grote
hand om mijn borst. Ik weet niet wat me overkomt, schrik, rem af en
dreig te vallen. Ik roep shit, shit, vooral uit angst met de fiets
onderuit te gaan geloof ik. De (jonge)man met grote helm en een geel
shirt draait zijn brommer en rijdt terug. Frans heeft me horen roepen
en komt ook terug. Hij ziet de brommer wegrijden en denkt dat ik
gevallen ben en dat hij hulp gaat halen. Tja, sommige gebeurtenissen
raak je niet zomaar kwijt. Even later rijdt het gele shirt ons weer
voorbij. Hij komt vast kijken of hij nog wat kan, gvd-t Frans. Ik sta
te trillen op mijn benen van verontwaardiging.
En
dan denk ik soms dat ik misschien beter niet alleen in het Mastbosch
kan gaan hardlopen. Zelfs op de openbare weg zijn vrouwen niet overal veilig.
Later in Kuala Lumpur zagen we deze treinrijtuigen:
3 opmerkingen:
Jammer van zo'n vervelende ervaring Eveline. Misschien moet Frans toch maar wat dichter in de buurt blijven voortaan?
Behalve deze gebeurtenis is het verder goed afgelopen begrijp ik. Laten we hopen dat dit soort ervaringen je verder bespaard blijven.
Heftig
Wat vervelend Eveline, maar gelukkig goed afgelopen!
Een reactie posten