Na
het fijne verblijf in de Pedal Inn viel de homestay in Selama, waar
we vrijdag 17 januari arriveerden, aanvankelijk een beetje
tegen. Selama is al een dorpje ver van alles. Er zijn bijna geen
overnachtingsmogelijkheden. Aan de buitenkant zag het homestay er
aardig uit. Een traditioneel houten huis, waarvan de gehele
bovenverdieping voor ons was. Maar dat bleek een erg primitieve
bedoening. Onze slaapkamer is een slordig in elkaar getimmerde kleine
ruimte met aangrenzend nog een paar van die ruimtes waar een bed in
staat. De badkamer is gigantisch groot en de bewoners hebben hem
kennelijk voor ons vrijgemaakt. Het toilet is niet door te trekken.
De douche werkt, de wastafel lijkt niet meer schoon te krijgen. Het
is armoe. Door het gebruik van goedkope materialen ziet het er
allemaal verlopen uit. De enige Chinees in het dorp heeft rijst,
noedels en gestoomde vis. Ook daar ziet het er niet echt florissant
uit. Toch voelden we ons daar tevreden. Het confronteert ons weer
eens met onze eigen luxe.
De
volgende dag fietsen we over een heuvelachtige weg temidden van
plantages en jungle. Apen slingeren zich van boom tot boom. We
treffen een mooie hotelkamer in Taiping. Dit is een voormalig
tinstadje. Bovenop de voormalige tinmijnen hebben ze een prachtig
park aangelegd. Boven het stadje ligt Maxwell Hill, oftewel Bukit
Larut. Dit is een zogenaamd Hill-Station, zoals ook Fraser's Hill en
Cameron Highlands. Een Hill-Station is een plaats waar kolonisten hun
buitenhuizen en theeplantages hadden en waar ze verkoeling en rust
zochten.
Maxwell
Hill is het oudste station, maar niet zo uitgestrekt en toeristisch,
veel minder ontwikkeld dan Cameron Highlands. Wij zijn de enige
westerse bezoekers. Het ligt op 1036m hoogte. Er is nu een
restaurantje met een mooi terras. We gaan met een jeep naar boven. De
weg is heel steil. Met 72 haarspeldbochten. We maken een wandeling
naar Bukit Cauffield op 1250 m, waar we een prachtig uitzicht hebben
met in de verte de Strait of Melaka, de zeeëngte tussen Sumatra en
Maleisië. Als we terugwandelen lunchen we in het zonnetje op het
terras van Maxwell Hill. Dit zouden we beneden wel uit ons hoofd
laten vanwege de hitte. Ik kan me goed voorstellen dat het hier
prettig toeven was voor de westerse kolonisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten