Droomeiland

Op nieuwjaarsdag maakten we een eilandentocht met een boot. Frans raakte gecharmeerd van bungalowtjes waar mensen op hun balkonnetje aan het strand zaten. Hij wilde ook een overnachting op een eiland. Dus boeken we in Pak Bara een boot naar het eiland Koh Lipe. Accommodatie genoeg volgens de vrouw van het boekingsbureau. We laten onze fietsen met een deel van onze bagage bij haar achter. We betalen om op de pier te mogen komen en bij aankomst van de ferry aan een drijvend platform voor de kust van het koraaleilandje van slechts een kilometer lang moeten we overstappen op een longtailboat waarvoor we ook weer taxigeld moeten betalen. Met een kaartje van het eiland in de hand gaan we vanaf het hete strand in de middagzon op pad naar de zogenaamde Walking Street, waar accommodatie verkrijgbaar zou zijn. Het is nog hoogseizoen en veel accommodaties zijn al volgeboekt. Aan het strand zien we wat peperdure aanbiedingen en ik mopper dat we dit beter tevoren hadden kunnen regelen. Het idee van een bungalowtje op het strand lijkt nu een utopie. We sjouwen een bergpad op en komen voorbij 'Art Garden' een piepklein resort waar de houten bungalows gordijnen hebben van door de eigenaar bedrukte batikdoeken. De tuin ziet er leuk uit en de aardige jongeman, die ons in goed Engels te woord staat, vertelt ons dat de laatste bungalow weliswaar gereserveerd is, maar dat de mensen nog niet zijn komen opdagen. Over vijf minuten kan hij weten of we de bungalow (zeer aardige prijs) kunnen huren. En dan blijkt de bungalow toch bezet te worden. Inmiddels hebben we een glas ijswater aangeboden gekregen van de oorspronkelijk Argentijnse man, die de helft van het jaar op Ibiza woont en in het hoogseizoen zijn vriend in Thailand helpt op het resortje. Hij heeft nog een andere suggestie voor ons, vlakbij en dichterbij het strand. Als we aarzelen, omdat we ertegen opzien voor niets weer berg af en berg op te moeten gaat hij bellen, zegt hij. Intussen maken we kennis met zijn Russische vriendin, opgegroeid in Griekenland en Engeland en 5 weken geleden in Bangkok bevallen van een zoontje, dat ze ons trots toont. Sinds onze kleindochter Gieske geboren is hebben wij veel belangstelling voor alles wat baby is. Als hij even later terugkomt is hij al op het resort geweest en er is één bungalow vrij, goedkoper maar eenvoudiger dan bij hem, maar wel óp het strand. We moeten snel zijn want wie eerst komt eerst maalt. Al pratend loopt hij met ons mee. Wat een aardigheid weer. Het bungalowtje is heel basic, een matras met muskietennet, een fan, wastafel, koude douche, toilet met emmer en pannetje én een balkon aan het strand en de aquamarijnkleurige zee. We boeken twee nachten. Het is een echte droombaai aan de sunsetkant van het eiland. Wit strand, zon als je wil, maar dat wil ik hier niet, en ook schaduw van mooie tropische bomen. Een restaurantje op 40 meter, ook aan het strand. Heerlijk om hier te zitten, te mijmeren en de zon te zien ondergaan. We zwemmen, douchen en wandelen naar Walking Street, een zanderig steegje, waar hèt gebeurt. Restaurantjes met westers ontbijt, dure minimartjes en toeristische winkeltjes. Baguette met kaas en terug naar ons huisje aan de rustige kant van het eiland. Beetje lezen in de NRC op onze Ipad en Iphone, discussiëren over artikelen uit de krant, nog eens zwemmen, lunchen, kijken naar de houten vissersboten die enkele enorme zwaardvissen op de wal brengen, die vervolgens op de barbecue op het strand worden geroosterd en waar je 's avonds in het restaurant een part van kunt bestellen.

Dit moet toch het ultieme geluksgevoel geven. Loom zitten op je eigen terras met uitzicht op een Bountystrand, eten en drinken binnen handbereik, boeken en krant. We genieten er ook echt van, maar na twee dagen vind ik het toch wel genoeg. Ik wil fietsen. Op naar het zuiden, naar Maleisië.

Ons bungalowtje op de achtergrond.