The south coast loop

We hebben de knoop doorgehakt. We doen niet 'The Far East Tour', maar 'The Orient Tour'. Met de bus naar Holguìn was een spannende aangelegenheid. Om 13.30 vertrekt de bus. 'Ben er minstens een uur tevoren' is de boodschap van onze gastvrouw, die naar het busstation belt voor ons. Minstens drie uur vóór vertrek arriveren we op het busstation om te horen dat de bus vol zit. We kunnen wachten. Er valt altijd wel een plaats vrij. Anders kunnen we om 17.30 uur mee. We zuchten en wachten en ja hoor, om 13.15 wordt Frans bij de bazin aan het bureau geroepen en blijken we mee te kunnen. Gelukkig, dan zijn we vóór donker in Holguìn en kunnen we rustig een casa particular zoeken.

We treffen weer een prachtig koloniaal huis. Onze ruime slaapkamer met hoge plafonds heeft geen raam. Dat troffen we eerder in zo'n koloniaal huis en dat is bedoeld om de warmte buiten te houden beseffen we nu. We hebben hier geen fan of airco nodig, want het is heerlijk koel.

We hebben besloten de 'South Coast Loop' te fietsen en met de wind in de rug bereiken we eerst Bayamo en zijn we nu in Manzanillo aangeland. Onbeduidende dorpen. Onderweg mijmeren we over de Cubanen op het platteland. Ze wonen in hutjes, onze schuurtjes. Meteen achter de voordeur staat een stoel en een tv. Ze hebben wel wat ruimte om hun huis. Koeien grazen op bruine velden. Mensen zitten aan de kant van de weg een emmertje paprika's of tomaten te verkopen. Landbouwmachines zien we nauwelijks. Er wordt veel met de hand gedaan, met ossenkarren en natuurlijk met paarden. Mensen verplaatsen zich op krakkemikkige fietsen of wachten tot ze meegenomen worden door een vrachtwagen. Bussen voor regionaal vervoer zijn vaak verbouwde vrachtwagens. Wij zouden zeggen voor het vervoer van vee. Mensonwaardig.

Er zijn wel ruimere huizen. Er is denken we veel verschil in inkomen. Hoe dat komt weten we niet. De casa-eigenaren zijn meestal ruim gehuisvest. Het deel van Cuba waar we nu zijn hebben wij een derde wereldland genoemd. Echte welvaart zien we niet.