Het westen

Een beetje weemoedig zitten we op het terras van hotel Casa Granda te wachten op onze koffie. Het terras kijkt uit op het grote centrale plein en heeft een prima internetverbinding. We hebben, ondanks onze tegenslag met mijn oog, de tijd die we nodig hadden om ons visum te verlengen, de bus naar Havana te bespreken en een nieuwe internetkaart te kopen, wat ons alles bij elkaar zo'n anderhalve dag kostte, een aangename tijd doorgebracht in deze lawaaistad. De gastheer en -vrouw van onze casa zijn reuze aardig en behulpzaam. Ze bezorgen ons iedere ochtend een vorstelijk ontbijt. In de stad is veel muziek. In de 'Casa de la Trova' strijken de hele dag door spontaan zangers en musici neer. Ook in musea wordt gespeeld. Meer jazzy dan het typisch Cubaanse ritmische dat je overal uit de luidsprekers hoort schallen. We hebben leuke restaurantjes bezocht, ook met mooie life muziek, en lekkere koffietentjes ontdekt. 16 uur in de bus is geen aantrekkelijk vooruitzicht. Maar het valt mee. Ik had een wat te innig contact met de man die vóór me zat. Hij zette zijn stoel zó ver achteruit dat hij zowat bij mij op schoot lag. Zo intiem ben ik niet graag met vreemde mannen. Na een vriendelijk verzoek, wat gemor en een kniestootje ging hij iets rechter zitten en ik ben in slaap gevallen. Met een stijve nek regelmatig wakker geworden, maar we hebben geslapen en om 07.00 uur uit de bus, fietskleren aan, fiets rijklaar en een koffietentje opzoeken voor een broodje en koffie.

De 70 km naar Cabañas gingen vlot. Het landschap is (nog) niet spectaculair. Er wordt in onze gidsjes wel veel beloofd. We arriveren in een casa, ons aangeraden door een ons tegemoetkomende Spaanse fietser. Prima weer.

De eigenaresse van onze casa raadt ons met klem een casa in Palma Rubia aan. Het is natuurlijk een vriendin van haar, want zo gaat dat hier. De weg erheen is een ramp, zo slecht. We stuiteren steeds weer berg op en berg af en komen doodmoe aan. De casa is mooi gelegen met een ver uitzicht op zee, maar het verblijf zelf is minder. Er zijn een paar drukke Amerikaanse vrouwen, die heel goed weten hoe we er in de wereld voorstaan. We moeten een badkamer delen met Anders, een heel aardige Deense jongeman, waar we interessante gesprekken mee voeren.

Zondag de 19e bereiken we de regio Viñales. Een mooi natuurgebied met grillige karstformaties. We ontmoeten bij een koffietentje een Duitser, die van Puerto Esperanza komt. Hij is heel enthousiast, dus besluiten we ter plekke, flexibel als we zijn, dat we ook wel via Puerto Esperanza naar Viñales kunnen.