We ontmoeten weer een hoop aardigheid
onderweg. We zijn gewaarschuwd: 'Cubanen willen overal geld voor'.
Maar wij ervaren het tegendeel. Als we moe in Manzanillo bij een casa
aankomen blijkt deze vol. De eigenaar pakt zijn telefoon en probeert
andere casa's voor ons te vinden. Er is veel vol, want er zijn in dit
niet-toeristische gebied niet zo veel mogelijkheden. Met zijn fiets
brengt hij ons naar een adres waar plaats is, belangeloos. Hij
reserveert ook nog een casa voor de volgende avond voor ons.
De corpulente gastvrouw bekijkt ons
aanvankelijk wat gereserveerd, maar vol trots serveert ze ons haar
'verboden geslachte rundvlees' en de andere dag krijgen we voor
onderweg keurig ingepakte broodjes en een volle bidon vers sap. Weer
belangeloos. Uit aardigheid!
Meestal komen we vroeg in de middag in
de door ons uitgekozen casa aan. Na de douche en wat rusten, bezoeken
we het centrale plein. Hét pronkstuk van iedere plaats. Bomen, een
standbeeld van een belangrijke Cubaan, een kiosk, mooie architectuur
én internet. 's Avonds is het druk. Iedereen zit met zijn smartphone
of laptop. Sommige mensen skypen en praten en lachen, anderen kijken
wat verweesd, wachtend op het inlog-scherm. Vervreemdende toestand
eigenlijk. Wij doen ook mee, maar als het 's avonds te lang duurt of
helemaal niet lukt om in te loggen met onze Etecsa-kaart doen we 's
ochtends een nieuwe, meestal meer succesvolle poging.
De zuidelijke kustroute is leuk. Veel
dorpen, groen, en steeds bergachtiger. Onderweg worden we geplaagd
door propaganda voor de revolutie, Yo soy Fidèl en Raoul. De wegen
zijn over het algemeen goed. Soms treffen we stukken vele malen
verstelde lappen dekens. Veel slijtplekken en gaten. Dat betekent
voor ons slalommen om de slechte stukken heen. Er is zó weinig
verkeer dat we rustig ook de linkerkant benutten om de goede stukken
op te zoeken.
Vandaag bereiken we over een flinke
bergrug de Caribische Zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten