Een heerlijke stad om als toerist een paar dagen te vertoeven. De oude stad heeft heel veel moois te bieden. Daar kom ik op terug. De voorsteden vind ik ronduit deprimerend. Hoge flatgebouwen met nauwelijks balkons. We kennen het appartement van Gino en dat is heel klein. Hun uitzicht aan de ene kant is het binnenpleintje waar de garages op uitkomen. Vanuit de andere zijde van zijn appartement heeft hij uitzicht op de b ergen van Aosta. En dat is het positieve aan wonen in de voorstad: heel snel nadat je de stad hebt verlaten heb je uitzicht op de besneeuwde toppen en de prachtige silhouetten van de Alpen. Turijn is prachtig gelegen. Het centrum is heerlijk om te wandelen. Mooie galerijen, art nouveau-passages, parken en met bomen omzoomde paden die zorgen voor de nodige schaduw. Veel terrassen waar je lekker koffie kunt drinken, kunt borrelen of dineren.
En dan de musea. Vanuit ons eenvoudige, maar bewust groene hotel wandelen we naar de Pinacoteca Agnelli. Dit is een kunstmuseum boven op de voormalige Fiatfabriek. Een gigantisch complex met een bescheiden collectie van de nalatenschap van Agnelli, grondlegger van Fiat. Een paar schilderijen van Matisse, Picasso, Renoir en veel beeltenissen van Venetië. En een fototentoonstelling van Corbusier, die als autoliefhebber Turijn meerdere malen bezoekt en ook ontwerpen maakt voor Fiat.
Met de moderne metrolijn gaan we van daar naar het centrum waar we ons verwennen met een bicherin, befaamd en terecht, want heerlijke chocoladekoffie, een Turijnse specialiteit. Wij drinken hem op het terras, maar eigenlijk past deze lekkernij beter in de prachtig klassiek ingerichte café’s, waar je plaatsneemt op de roodfluwelen bankjes om te kijken naar de prachtige houten bar, waar de koffie wordt bereid.
We bezoeken World-Pressfoto in Palazzo Madama op de centrale Piazza Castello. Ik word daar niet echt vrolijk van. De geselecteerde foto’s tonen vooral de zelfkant van het bestaan in deze wereld. Daar is veel mis en de confrontatie veroorzaakt bij mij een somber gevoel. Wat moet dat betekenen voor onze lieve kleindochtertjes, onze oogappels? Schrale troost is misschien dat Frans en ik in de tijd van het verschijnen van het rapport van de Club van Rome hevige twijfels hadden over het al dan niet willen zorgen voor een kind. Ruim vijfenveertig jaar later zijn we gelukkig met zoon, schoondochter en twee kleindochtertjes. Het kan nog verkeren.
Op 17-07 bezoeken we per auto het Castello di Rivoli, even buiten Turijn. Het Castello herbergt een toonaangevend museum voor hedendaagse kunst. Het was zeer hedendaags, de bovenste verdieping was vrijgemaakt voor een vaccinatiecentrum. Het is een aardige tussenstop op onze weg naar Frassinere, waar Gino en Anna een huisje hebben en waar ze een lunch hebben gereserveerd in een traditioneel restaurant. Het is een erg smal en steil bergweggetje vanuit het Susa dal naar 1000 meter hoogte, maar prachtig. Bij iedere bocht, en dat waren er veel, en bij iedere tegenligger, gelukkig heel weinig, hield ik mijn adem in. Frans gebruikte dan vaak de claxon.
De Italiaanse lunch is voor mij eigenlijk te veel. Gelukkig vinden Gino en Anna dat ook en kijkt men in het restaurant niet vreemd op als we onze schotels willen delen. Het gedeelde voorgerecht bestaat uit ingelegde paprika’s en courgette, ansjovis, salami, tomaten. Voor Gino dan een pastaschotel met een ragout/gehaktschotel en voor ons, die de
pastaschotel hebben overgeslagen, daarna aardappeltjes met wildzwijn uit de regio, door de baas zelf geschoten. Tiramisu met chocoladesaus en koffie na. We gaan nog even mee voor een korte nazit bij Gino en Anna op hun door blauwe regen overspannen terras en dan de steile afdaling terug naar ons hotel. Nog even een uurtje op een terrasje bij een laadpaal om de accu van onze electrische auto weer op 100% te brengen.
18 juli bezoeken we eerst het GAM, de Galleria Civica d’Arte Moderna e Contemporanea di Torino. Werkelijk prachtige kunst, ruim twee uur binnen geweest. Daarna uitrusten op het terras van Platti, een ca.150 jaar oude en prachtige koffiebar. Wandeling door de tuinen van het voormalige koninklijk paleis en langs de Po. Uitrusten met mijn favoriet geworden Italiaanse drankje Campari Spritz. Een pizza en een salade en terug naar het hotel. Voor Frans om met ontroering de finish van de tour de France te bekijken en voor mij om dit blogje te schrijven. Morgen op de fiets hopen we..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten