Korea heeft 51.3 miljoen inwoners en 10 miljoen daarvan wonen in Seoul. Het grotere metrobereik meegerekend ( inclusief de voorsteden vul ik in) zelfs 25.6 miljoen. Bijna de helft van de bevolking is dus gesitueerd in deze kolos.
Onze eerste kennismaking met de stad is niet fijn. Geen stad om meteen verliefd op te worden. Het regent, we verlaten het fietspad te vroeg, waardoor we in de steile straten met immense hoogbouw en druk verkeer verzeild raken. Sommige stukken zijn zó steil, dat Frans zijn fiets moet neerzetten om mij te helpen met duwen. Ik ben moe, zie alleen mensen, die weggedoken onder hun paraplu meewarig naar ons kijken en geloof niet dat we het hotel nog zullen vinden. Dank zij de GPS en Frans zijn alertheid komen we er.
Na een nachtje slapen ziet alles er weer beter uit. De regen houdt op en we maken een mooie wandeling naar het Leeum Samsung Museum of Art. Traditionele Koreaanse kunst wordt geplaatst naast Giacometti, Rothko, Damien Hirst. Buiten zijn een paar opvallende spiegelende beeltenissen van Anish Kapoor opgesteld en de vleugel met Boeddhistische kunst mag er zijn.
Het chique museum ligt in een moderne wijk, sfeer P.C.Hooftstraat.
Een heel ander karakter heeft het museum van de Koreaanse oorlog (1950-1953). Buiten staan tanks, vliegtuigen, raketten en allerlei ander oorlogsmateriaal opgesteld. Binnen tonen foto's, video's en teksten de verschrikking van deze oorlog, en van alle oorlogen vind ik, aan. Oorlog dient nergens toe, kent alleen verliezers en maakt alles wat, soms in jaren en zelfs eeuwen, met zorg is opgebouwd kapot.
Zaterdag worden we al vroeg in het hotel opgehaald. We hebben ons aangemeld voor een excursie naar DMZ, de Demilitarized Zone, het niemandsland tussen Zuid en Noord-Korea, waar de twee tot nu toe vijandelijke presidenten elkaar onlangs de hand schudden. De excursie is niet spectaculair. We bezoeken een door Noord-Koreanen aangelegde tunnel om in het Zuiden te infiltreren, vanaf een observatieheuvel kijken we naar Noord-Korea. Het is toch vreemd naar een land te kijken waar mensen een totaal ander bestaan leiden dan de mensen in het welvarende zuiden.
We worden afgezet in de buurt van het stadskantoor en maken een wandeling langs paleizen en drukke winkelstraten.
Het afschrikwekkende van de gigantische woon- en kantoortorens, de torens in het Chassépark zijn er dwergjes bij, valt helemaal weg. Het is leuk door de straten te lopen met de koffiezaakjes, de winkels de restaurantjes. De stad krijgt een menselijke maat. Het verkeer is druk, maar het is prachtig weer en kinderen laten zich vrolijk natspuiten in de vele fonteinen.
Mensen flaneren. Er wordt muziek gemaakt. Jonge mensen gaan in de buurt van de paleizen traditioneel gekleed. Niet in kimono, zoals in Japan, maar in wijde hoepelrokken met een kort lijfje erboven. De paleizen zijn historisch Koreaans en de traditioneel geklede mensen willen hun verbondenheid met Korea intenser beleven. Mooi. Wat een leuke stad is Seoul voor ons inmiddels.
Onze eerste kennismaking met de stad is niet fijn. Geen stad om meteen verliefd op te worden. Het regent, we verlaten het fietspad te vroeg, waardoor we in de steile straten met immense hoogbouw en druk verkeer verzeild raken. Sommige stukken zijn zó steil, dat Frans zijn fiets moet neerzetten om mij te helpen met duwen. Ik ben moe, zie alleen mensen, die weggedoken onder hun paraplu meewarig naar ons kijken en geloof niet dat we het hotel nog zullen vinden. Dank zij de GPS en Frans zijn alertheid komen we er.
Na een nachtje slapen ziet alles er weer beter uit. De regen houdt op en we maken een mooie wandeling naar het Leeum Samsung Museum of Art. Traditionele Koreaanse kunst wordt geplaatst naast Giacometti, Rothko, Damien Hirst. Buiten zijn een paar opvallende spiegelende beeltenissen van Anish Kapoor opgesteld en de vleugel met Boeddhistische kunst mag er zijn.
Het chique museum ligt in een moderne wijk, sfeer P.C.Hooftstraat.
Een heel ander karakter heeft het museum van de Koreaanse oorlog (1950-1953). Buiten staan tanks, vliegtuigen, raketten en allerlei ander oorlogsmateriaal opgesteld. Binnen tonen foto's, video's en teksten de verschrikking van deze oorlog, en van alle oorlogen vind ik, aan. Oorlog dient nergens toe, kent alleen verliezers en maakt alles wat, soms in jaren en zelfs eeuwen, met zorg is opgebouwd kapot.
Zaterdag worden we al vroeg in het hotel opgehaald. We hebben ons aangemeld voor een excursie naar DMZ, de Demilitarized Zone, het niemandsland tussen Zuid en Noord-Korea, waar de twee tot nu toe vijandelijke presidenten elkaar onlangs de hand schudden. De excursie is niet spectaculair. We bezoeken een door Noord-Koreanen aangelegde tunnel om in het Zuiden te infiltreren, vanaf een observatieheuvel kijken we naar Noord-Korea. Het is toch vreemd naar een land te kijken waar mensen een totaal ander bestaan leiden dan de mensen in het welvarende zuiden.
Het afschrikwekkende van de gigantische woon- en kantoortorens, de torens in het Chassépark zijn er dwergjes bij, valt helemaal weg. Het is leuk door de straten te lopen met de koffiezaakjes, de winkels de restaurantjes. De stad krijgt een menselijke maat. Het verkeer is druk, maar het is prachtig weer en kinderen laten zich vrolijk natspuiten in de vele fonteinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten