Een paar relaxte dagen. Het is mooi zonnig weer en het fietspad langs de Han richting Seoul is verrassend afwisselend.
Woensdag 16 mei hebben we een heel korte fietsroute. We bezoeken eerst een Boeddhistische tempel. Frans schrijft een wens op een dakpan die straks een plaats ergens in de tempel krijgt: dat alles voor ons, onze kinderen en kleinkinderen goed mag blijven.
We zijn ons nog bewuster van het pluk de dag gevoel nu een goede bekende van ons gisteren is gecremeerd. We betreuren het dat we er niet bij kunnen zijn. Het leven is kostbaar, maar oh zo kwetsbaar.
Na het bezoek aan de tempel zijn we toe aan koffie. Dat is hier geen probleem. De koffiezaakjes rijzen als paddestoelen uit de grond, zoals bij ons de lunchtentjes. Wij vinden ze leuk, omdat ze een westerse uitstraling hebben denk ik. Mooie designstoeltjes, een terrasje en een scala aan lekkere koffies, Americano, latte macchiato, cappuccino en onze favoriet: moccakoffie.
Als we Koreanen vragen of ze Engels spreken krijgen we vaak als antwoord 'a little' en dat blijkt dan best mee te vallen. Jay en Jenny vertelden ons dat er op school wel Engels wordt onderwezen, maar alleen schrijven en lezen en geen conversatie. Vandaar waarschijnlijk de aarzeling.
Als we eenmaal onderweg zijn begint het te motregenen. Niet onverwacht, de weer-app had erger voorspeld. Na de mooie dagen die we achter ons hebben deert het ons niet. We genieten van de rivier, de mooie fietspaden en dat we hier samen fietsen.
Als we overvallen worden door een hevig onweer bereiken we net op tijd zo'n charmant houten huisje, zoals er velen langs het fietspad staan. De huisjes zijn bedoeld om even uit te rusten, in de schaduw te picknicken, of, zoals vandaag, als schuilplaats tegen regen en onweer.
We zijn letterlijk in de wolken. Rivier en bergen zijn onzichtbaar. Nu en dan wordt de lucht opgelicht door een witte flits. Het knettert. Na een half uur zware regen wordt het lichter. Het is prachtig om te zien hoe de wolken de overkant van de rivier weer zichtbaar maken en tegen de bergen een doorschijnend mistgordijn schuiven, waardoor de bergen een vaag silhouet vormen.
We gaan weer op pad en verbazen ons over de hoeveelheid rotzooi die in deze korte tijd van de berg is gekomen.
Woensdag 16 mei hebben we een heel korte fietsroute. We bezoeken eerst een Boeddhistische tempel. Frans schrijft een wens op een dakpan die straks een plaats ergens in de tempel krijgt: dat alles voor ons, onze kinderen en kleinkinderen goed mag blijven.
We zijn ons nog bewuster van het pluk de dag gevoel nu een goede bekende van ons gisteren is gecremeerd. We betreuren het dat we er niet bij kunnen zijn. Het leven is kostbaar, maar oh zo kwetsbaar.
Na het bezoek aan de tempel zijn we toe aan koffie. Dat is hier geen probleem. De koffiezaakjes rijzen als paddestoelen uit de grond, zoals bij ons de lunchtentjes. Wij vinden ze leuk, omdat ze een westerse uitstraling hebben denk ik. Mooie designstoeltjes, een terrasje en een scala aan lekkere koffies, Americano, latte macchiato, cappuccino en onze favoriet: moccakoffie.
Als we Koreanen vragen of ze Engels spreken krijgen we vaak als antwoord 'a little' en dat blijkt dan best mee te vallen. Jay en Jenny vertelden ons dat er op school wel Engels wordt onderwezen, maar alleen schrijven en lezen en geen conversatie. Vandaar waarschijnlijk de aarzeling.
Als we eenmaal onderweg zijn begint het te motregenen. Niet onverwacht, de weer-app had erger voorspeld. Na de mooie dagen die we achter ons hebben deert het ons niet. We genieten van de rivier, de mooie fietspaden en dat we hier samen fietsen.
Als we overvallen worden door een hevig onweer bereiken we net op tijd zo'n charmant houten huisje, zoals er velen langs het fietspad staan. De huisjes zijn bedoeld om even uit te rusten, in de schaduw te picknicken, of, zoals vandaag, als schuilplaats tegen regen en onweer.
We zijn letterlijk in de wolken. Rivier en bergen zijn onzichtbaar. Nu en dan wordt de lucht opgelicht door een witte flits. Het knettert. Na een half uur zware regen wordt het lichter. Het is prachtig om te zien hoe de wolken de overkant van de rivier weer zichtbaar maken en tegen de bergen een doorschijnend mistgordijn schuiven, waardoor de bergen een vaag silhouet vormen.
We gaan weer op pad en verbazen ons over de hoeveelheid rotzooi die in deze korte tijd van de berg is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten