Een ongeval

Onze reis is op een abrupte wijze tot een einde gekomen. Toen we dinsdagochtend 13/9 het dorpje Ierissos verlieten fietsten we over een brede 2-baans weg. Plotseling ging een ons tegemoetkomende auto de auto die voor hem reed passeren. Hij kwam daarbij zoveel naar links dat hij Eveline, die achter mij fietste, in volle vaart aanreed. De linkerkant van de fiets werd geraakt. Eveline was gewond, maar aanspreekbaar. Ze is per ambulance naar een ziekenhuis vervoerd, waarbij bleek dat haar linkerarm op verschillende plaatsen gebroken is. Hoewel het er aanvankelijk erger uitzag heeft ze wonderbaarlijk weinig andere verwondingen, in aanmerking nemend dat alles aan de linkerkant van de fiets er af is en spullen uit de achtertas hoog in de struiken hingen. De arm moet geopereerd worden. In samenspraak met de alarmcentrale van onze verzekeraar is het besluit gevallen om dat niet hier af te wachten. We hopen vrijdag in het Amphia ziekenhuis in Breda te arriveren, waar men een MSRA-kamer voor haar beschikbaar heeft.

We hopen te zijner tijd deze blog op de oude manier te kunnen voortzetten.

Frans

Thessaloniki en verder

Thessaloniki blijkt een verrassend leuke stad. Onze stadswandeling voert ons langs historische gebouwen: de Byzantynse wal, Byzantynse kerken, Turkse badhuizen, de haven en het mondaine Thessaloniki met mooie terrassen, waar de 'café frappé' een drankje is wat je moet drinken hier. In ons genoeglijke guesthouse hadden ze voor iedere kamer zelfs een frappékloppertje, zoals je bij ons de melkkloppertjes hebt voor de cappuccino en de latte macchiato.

We vervolgen onze reis langs de kust. Dat valt tegen. Er was ons een vlakke weg voorgespiegeld, maar het is erg heuvelig en de hellingen bereiken regelmatig de 11%. Het landschap is wat rommelig en de hitte is weer helemaal terug. Geen fijne dag dus. Gelukkig wordt dit vandaag, zaterdag 10-09, ruimschoots goedgemaakt. We fietsen door mooie olijfboomgaarden en komen terecht op een camping aan de oostkant van de tweede vinger van Halkidiki, het schiereiland dat met drie vingers de Egeïsche Zee in wijst. We zitten direct aan de baai en zien in de verte de berg Athos op de derde vinger, waar alleen mannelijke pelgrims worden toegelaten. Hier houden we het vast wel een dagje vol.

Eveline

Macedonië en nu Griekenland

Na een stadswandeling door het mooie Ohrid, lekker eten, lezen op ons balkonnetje en de samenvatting van bloemencorso bekijken op ons laptopje, vervolgen we onze reis. De beelden van Bloemencorso bezorgen ons allebei wat nostalgische gevoelens. Die dag hebben we nog niet vaak gemist. Onze vervolgreis is niet spectaculair dit keer. Bitola, waar we in weer een mooi guesthouse verblijven, blijkt een levendige, gezellige stad te zijn. En dan Griekenland. We fietsen door een eenzaam gebied, licht heuvelachtig, later bergachtig en langs een groot meer met valleien waarin ons lekkere fruit groeit: peren, appels, perziken, vijgen, meloenen en druiven. Onderweg ontmoeten we een Duits stel, dat al 1 ½ jaar aan het fietsen is en nu op weg is naar huis. Het is altijd leuk andere bikers te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Hun kaartje zit inmiddels in ons mapje en we hebben adressen van guesthouses uitgewisseld. 

Zullen mijn fietstassen, met heel duidelijk ' De vakantiefietser Amsterdam' erop, dezelfde glimlach ontlokken als ze elders doen? ' Ha Amsterdam, Holland, Cruijf, Van Basten, of daar ben ik ook wel eens geweest' zijn reacties die de fietstassen uitlokken. Maar de Grieken hebben misschien ook wel gehoord hoe negatief een aantal Nederlanders tegen hen aankijken vanwege de crisis. Niets is minder waar. Het eerste barretje dat we aandoen voor koffie is gesloten, maar de eigenaar wil ons wel een frappé maken, een koude koffie. We hebben een lang gesprek met hem en de koffie hoeven we niet te betalen, want hij is immers gesloten..

Als we een perenboomgaard passeren worden we door perenplukkers uitgenodigd een peertje mee te eten, we krijgen een paar kilo peren mee ondanks onze protesten dat dat eigenlijk veel te zwaar is op de fiets, en weer hebben we een leuke ontmoeting. Geen wantrouwen, maar gastvrijheid en warme belangstelling.

De eerste stad die we in Griekenland aandoen is Edessa. Tijdens ons apéritief op een terras vluchten we met de andere bezoekers de bar in. Het onweert en regent voor het eerst in maanden. Edessa is een prachtige stad, tegen een helling gelegen, waardoor we vanmorgen, op onze weg naar Thessalonika alleen maar bergaf suisden. De weg naar Thessalonika was vreselijk. Over de vluchtstrook van de snelweg, met alleen maar ons passerend razend verkeer, omdat er geen alternatief is. De Grieken bouwen hun snelwegen over de secundaire wegen heen. Maar we zijn in Thessalonika en het guesthouse is leuk. We zitten lekker in de tuin en bezoeken morgen de stad.

Eveline

Albanië alweer voorbij

Ons dagje Tirana en ons bezoek aan het Nationaal Historisch Museum geeft ons inzicht in de worsteling die de Albanezen hebben gevoerd. In de geschiedenis hebben ze zich als humanisten gemanifesteerd en hebben ze zich niet willen verbinden aan de vaak gewelddadige druk van geloofsinvloeden als het katholicisme, het Byzantijnse geloof en de islam. Wrang genoeg worden ze vervolgens jarenlang afgesloten van de buitenwereld onder een eng, van achtervolgingswaanzin doorspekt, communistisch bewind. Die periode is voorbij en heeft wel prachtige, natuurlijk propagandistisch getinte, socialistisch-realistische schilderijen nagelaten in the National Gallery.

Tirana is een fijne stad om te verblijven. Mooie terrassen in tuinen, flanerende mensen, maar ook de gekte van het autoverkeer en de onafgewerkte openliggende pleinen.

Na Tirana hebben we een paar prachtige fietsdagen door een onwaarschijnlijk mooi berggebied. Dan ervaren we heel sterk dat het reizen op de fiets zoveel biedt (video). Dat is anders natuurlijk als we over wegen die geen wegen zijn fietsen, of noodgedwongen de autostrada kiezen, waar de auto's langs ons heen razen. Dan willen we zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn.

Kortom Albanië heeft ons veel moois geboden. De bevolking is heel vriendelijk en behulpzaam. Maar ons gevoel blijft twee kanten hebben: naast alle moois en sympathieks zien we de gevolgen van corruptie: wegen en gebouwen die niet af zijn en de grote hotels en restaurants die verschijnen. Boeren met ezeltjes en machomannen met patserige auto's die zich gedragen of alles van hen is en om hen draait.

Om Albanië uit te komen moeten we een pas van 1000 m over en dan hebben we zicht op het mooie Ohridmeer in Macedonië. In het oude centrum van Ohrid vinden we een sympathieke kamer met balkon, die uitzicht geeft op een Byzantijns kerkje en het meer. Een dagje Ohrid daarom.

Eveline

Van Montenegro naar Albanië

Onze laatste dag in Montenegro was een lange fietsdag langs een drukke kustweg. Toen we moe waren bleek de camping die we voor ogen hadden er niet te zijn. We besloten dan maar eens een 'sobe', een kamer bij particulieren, te proberen. De kamer van de vriendelijke vrouw die ons binnenhaalde was wel erg sober. Ze had nog wel een alternatief: een apartmani, een appartement. €60,-- voor een kamer met een kookplaat en een douche. We kregen er nog wel €20,-- af, maar voelden ons toch bekocht, zeker toen we van anderen later hoorden dat we ook voor de helft terecht hadden moeten kunnen. Dat hebben we dan weer geleerd.

Dinsdag vertrokken we via een klein weggetje richting Albanese grens. We hadden een prachtig uitzicht over de Adriatische zee. De grensovergang werd geblokkeerd door een koe. In Albanië was alles dicht en we kwamen er achter dat het feest was, omdat de Ramadan was afgelopen. De weg naar Shköder, waar we nader wilden kennismaken met Albanië, was leuk. Smal weggetje, leuke dorpjes, ezeltjes langs de weg. Maar ook naast de hoofdweg onverharde, dus stoffige wegen naar de huizen toe en hééél veel plastic in de berm.

We hebben lekker gegeten en koffie gedronken met een bareigenaar die redelijk engels sprak. Hij vertelde ons over de corruptie bij de mensen die zouden moeten investeren in betere wegen, electriciteit en de watervoorziening. Er is veel werkloosheid. De gezellige drukte op straat duurt maar een uur, want mensen kunnen niet zomaar ergens gaan zitten om wat te drinken. De mensen op de terrassen zitten soms uren op een kopje koffie en hun glaasje water.

Onze rit naar Tirana was echt gevarieerd. Van een mooi klein weggetje tot een weg in reconstructie, dat wil zeggen géén weg meer. Toen maar naar de autostrada en met de weg in de rug ging dat in een sneltreinvaart. Dank zij de Lonely Planet vonden we hier, evenals in Shköder een heel leuk, sympathiek hotel. Meer een guesthouse.

Is Albanië een arm land vragen we ons af. Op het oog niet. Mensen zijn goed gekleed en vriendelijk. De huizen zien er niet slecht uit. Het is complex vermoeden wij zo. We zien veel kenmerken van een informele economie. Veel kleine initiatieven: héél veel autowasserijen. De auto is een statussymbool (veel oude Mercedessen). Veel kleine koffiebarretjes, pizzatentjes en minimarktjes (een kleine supermarkt). Daarnaast veel leegstaande fabriekscomplexen, slechte wegen, reconstructie waar niet veel gebeurt, onafgebouwde huizen en kantoorgebouwen, vuilnis in de berm, maar ook veel mooie grote hotels en restaurants. Voor de happy few?, of voor de emigranten met hun patserige auto's?

Een Islamitisch land is Albanië in naam, maar ook weer niet voor het oog. Behoudens de moskeëen , die er genoeg te zien zijn en van waar je de geestelijke zo nu en dan tot gebed hoort oproepen. "Och", zei de barman in Shköder, "die man doet ook zijn werk". We hebben sporadisch een vrouw met een hoofddoek gezien. Dat zou ook boerenklederdracht kunnen zijn. Zwarte kleding en een witte doek op het hoofd. De meisjes en vrouwen lopen heel zomers gekleed in luchtige jurken en hemdjes en op de terrassen zie je iets meer mannelijke bevolking, maar vrouwen zijn gelukkig ook goed vertegenwoordigd.

Eveline

Dubrovnik en dolfijnen in de baai.

Na een bezoek aan het mooie Middeleeuwse Dubrovnik de baai van Kotor in Montenegro. We vinden een primitieve camping aan de baai. 3 caravans en twee tenten, een douche buiten en de baai. Ik houd van zulke kleine campings.

Telefonisch contact met Teunis en Tjetske. Regen in Amsterdam. Zo hard dat Teunis zijn hardlooprondje heeft laten gaan, terwijl hij, evenals zijn moeder, zijn sport niet gauw iets in de weg laat leggen. Het is goed af en toe geconfronteerd te worden met dit contrast, zodat we muggen, mieren en de hitte vergeten en weer oog hebben voor de schoonheid van het land, het bijzondere van een camping onder de vijgenbomen, waarvan je de rijpe vijgen mag plukken, je vanuit de tent zo de baai ingaat om te zwemmen, en waar tijdens ons ontbijt, echt waar, de dolfijnen langs kwamen om lucht te happen.

Eveline   

Split en verder

Split is een geweldige stad. Het paleis van Diocletianus is gelijk aan de oude stad. In 1700 bouwden de toenmalige inwoners hun woningen binnen de muren van het paleis. Het geheel behoort nu tot het werelderfgoed en terecht. Het is heerlijk dwalen door de smalle straatjes met winkeltjes, eethuisjes, woningen, kerken etc.

Daarnaast bezochten we het museum van Ivan Mestrovic. Een beroemd beeldhouwer, waar ik nog nooit van heb gehoord, maar die hier wordt vergeleken met Michelangelo en Rodin. Niet alleen zijn werk, maar ook zijn zelf ontworpen Romeins aandoende woonhuis en de kapel waar hij atelier hield zijn prachtig.

Wederom romantisch gedineerd op de camping (zie foto). En nu op weg naar Dubrovnik. We hebben erg getwijfeld: gaan we met de ferry, de bus of de fiets? De ferry vaart slechts tweemaal per week en vertrekt op dinsdag en zaterdag. Omdat we een dagje Split wilden ging dinsdag niet door. De bus wilden we eigenlijk ook niet, want we willen alles fietsen, maar de Jadranska Magistrale, die we moeten volgen, staat bekend als druk en gevaarlijk. Toch de gok gewaagd. Er loopt inmiddels een autobaan parallel aan de kustweg en dat scheelt enorm. De weg blijkt erg mooi. Uitzicht op zee, de bergen, mooie dorpjes en baaien. Niet al te druk. Kortom: een prachtige route, maar te heet. (41 C). Niet klagen natuurlijk..., maar de mensen hier zeggen dat het ook voor hun zomers extreem heet is. Frans heeft nog even een filmpje gemaakt. Komt onder de knop Video op de homepage.

Eveline

We laten Italië achter ons

Een laatste pas (730m) om aan de kust te komen. We fietsen bij voorkeur niet over autosnelwegen, maar vooral in stedelijke gebieden zijn secundaire wegen moeilijk te vinden. De bewegwijzering is gericht op de automobilist en die zoekt de snelweg. Ondanks kaarten en de Garmin van Frans komen we er soms niet uit. De ideale vraagbaak is de wielrenner. Die kent alle kleine weggetjes. Verschillende keren zijn ze spontaan stukken met ons meegereden om ons het juiste pad te wijzen. En dan de automobilist die ons een verkeerde kant op zag gaan en stopte om ons daarop te wijzen. Later heeft hij ons met zijn auto een paar kilometer begeleid, omdat er werkzaamheden waren en we er anders vast niet uit zouden komen. Wat een vriendelijkheid...

Intussen fietsen we door het hete land. Mijn wijzertje geeft soms 40 C en meer aan, Frans komt niet boven de 36, maar ongetwijfeld ligt het daar tussenin. Dan moet er niet te veel fout gaan, want die hitte leidt tot lichte ontvlambaarheid.

Na de lange en hete rit van meer dan 100 km kwamen we zondag 21 augustus in Ancona aan. We zijn meteen naar de haven gefietst en bleken om 19.30 uur de nachtboot naar Split te kunnen hebben. Dat gaat snel, maar Kroatië trekt ook.

Het is wel vreemd om wakker te worden met de kust van Kroatië in zicht. En dat zonder enige inspanning, alleen maar door te eten in een mooi restaurant en te slapen op een lekker bed in een knus hutje.

Het is ook overweldigend om dan met de fiets aan de hand 's morgens om 08.00 uur in het paleis van Diocletianus rond te wandelen. Eenmaal op de camping besluiten we Split verder tot morgen te bewaren. Even rust nu.   

Campingrestaurants

Eten in het campingrestaurant ontlokt bij mij geen culinaire gevoelens. In Nederland komt dat toch vaak neer op frites, kip, een hamburger of spare ribs. In Italië hebben we culinaire hoogstandjes beleefd in een ambiance die op zich al iets genoeglijks geeft ('s avonds onder de bomen in de tuin) tegen zeer schappelijke (camping) prijzen. Mijn vooroordeel tegen Italiaanse campings stel ik bij deze bij. Onze ervaring is dat ze op prachtige plekken liggen met lekkere schaduwplaatsen. Dat ze heel schoon zijn met fijne douchefaciliteiten en dan natuurlijk vaak een bar/restaurant met de nodige Italiaanse lekkernijen.  

Umbrië, ook niet te versmaden

Na Siena brengt een zware maar prachtige tocht via de Crete Senesi (beste lezers: niet vergeten naar de foto's te kijken. Wij zijn zelf zo enthousiast over de foto's van de Crete Senesi) ons aan het rustige Lago Trasimeno. Daar rusten we een dagje uit op een mooie camping aan het meer. Daarna fietsen we met mooi uitzicht op het meer en door lieflijke Umbriaanse dorpjes richting Perugia. Dat blijkt een oude Umbrische stad, waar we genietend rondwandelen en kerken en een museum bezoeken. Na een recreatief ritje naar Assisi bezoeken we dit heiligdom, gewijd aan Sint Franciscus, waarnaar mijn Frans vernoemd is. Het blijkt een mooi Open Lucht Museum. Zeer katholiek. Mijn blote schouders in mijn zeer kuise hemdje moeten worden bedekt. Waarom zijn hoofddoekjes eigenlijk zo'n item?

Kortom: Na Toscany heeft ook Umbrië ons hart gestolen.

Eveline

Nog meer mooi Toscane

Vanochtend begreep ik pas goed waarom mijn loopvriend Hans ons de steile klim naar Volterra aandeed. We werden verrast door een adembenemend uitzicht op het Toscaanse heuvellandschap. De stad zelf is heel historisch en staat bekend om zijn albast.

De gehele tocht naar Siena was erg mooi. Een fijne camping dichtbij de stad en de bus die stopt voor de deur om ons daar te brengen. Maar morgen is het Palio, een paardenevenement dat tweemaal per jaar plaatsvindt en waarbij stadswijken met elkaar wedijveren. Vandaag zijn al de try-outs. Dat betekent een overvolle stad. We zitten lekker in de schaduw van een boom met het lieflijke geluid van twee muzikanten, een fluitist en een gitarist, naast ons. Dus laten we dit keer de stad voor wat het is.

Misschien val ik in herhaling, maar we zijn lyrisch over de schoonheid van Toscany.

Eveline

Vertaalknop

Sinds kort staat er, dankzij onze Amsterdamse webmaster, een "vertaalknop" rechtsboven op de blogpagina. Daarmee kun je in een handomdraai de blog in een andere taal lezen. Deze knop staat ook op de Engelstalige blog. Misschien handig als je  nieuwsgierig bent naar wat Frans allemaal te melden heeft.

Mooi Toscane

Lucca blijkt een prachtige stad met een heel brede stadsmuur, waar op gewandeld, gefietst en gejogged wordt. Typisch Italiaanse pleinen en, bij toeval, een museum met een tentoonstelling van Tony Gragg, die we in Duitsland bezochten met ' Vrienden van de Beyerd', of nu van ' Het Breda's Museum'?

Intussen heb ik, na de dagboeken van Frida Vogels, ' Huid en haar' van Arnon Grunberg uitgelezen. Wat een schrijver. Hij confronteert mij als lezer met de absurditeit van het marktdenken en de vervreemdende gevolgen die dat voor mensen kan hebben. Hij doet dat op zijn eigenzinnige cynische manier, die mij erg aanspreekt.

Na Lucca verder door een mooi Toscaans landschap. Het maakt mij gelukkig daar zomaar te fietsen. Daarna de vlakte van Volterra. Heerlijk voor bepakte fietsers, want vlak. Wel heet en de klim naar het stadje Volterra was erg steil, maar het uitzicht vergoedt weer alles.

Eveline

Terug in Villafranca

11 augustus 18.00 uur en ons tentje staat weer. We hadden een mooi afscheid van pa en dat geeft een fijn gevoel. We hebben met elkaar ons pa in herinnering geroepen zoals hij was. Dinsdag 09-08 is hij begraven en het is vreemd nu weer terug te zijn. De reis verliep voorspoedig. Onze spullen zijn door de campingbeheerder keurig in een bagagebox bewaard en daar vraagt hij niets voor. Ze hebben ons hartelijk gecondoleerd, maar we zitten nog niet echt ontspannen voor ons tentje.

En dan weer op de fiets, richting kust. Eén lange boulevard å la Scheveningen, maar dan minstens 40 km aaneengesloten: restaurantjes, winkeltjes, lounge-gelegenheden en chique hotels. Soms onderbroken met mooie pleinen. Én veel marmer. De pleinen, bankjes langs de boulevard en de kunst in de parken en op de pleinen zijn van het witte Carrara-marmer uit de achterliggende bergen. Genieten van uitzicht op zee is er niet bij. Het is wél goed voor de Italiaanse economie..

Morgen verlaten we de kust en gaan we richting Lucca en daarna (op aanraden van mijn loopvriend Hans) richting Volterra.

We vinden het leuk na aankomst op een camping uit te zoeken wat we morgen gaan doen en dan alle die dag op toeristenbureaus verzamelde informatie te bekijken om onze keuze definitief te maken. Dat wordt dus morgen Lucca.

Eveline

Onderbreking

We hebben gekozen voor de variant van onze adviseur uit Turijn, Gianni Gandini. Dat wil zeggen dat we ten zuiden van Parma de Appennijnen over zijn gestoken richting Middellandse Zeekust, om via Pisa weer verder oostwaarts te reizen. De weg naar de Passo della Cisa (1041m) was een zware, maar prachtige route. Er was bijna geen verkeer, het weer was mooi en we hadden schitterende vergezichten over de dalen. Ook de afdaling was zo mooi als we zelden gezien hebben. We vonden een kleine camping in het warme Toscane.

De berichten over mijn vader worden intussen steeds zorgelijker en na enig beraad besluiten we de verzekering te bellen om onze terugtocht naar Nederland te regelen.

De mensen op de camping waren meteen bereid een veilige box voor onze spullen te regelen. Weer blijkt dat er heel veel mensen zijn die te vertrouwen zijn en helpen oplossingen te bedenken. Ik vind dat werkelijk heel hartverwarmend, zeker tegen het licht van de onveiligheid die onze samenleving zou beheersen volgens sommige partijen.

Gisteren, 03-08, zijn we in Nederland aangekomen en vandaag is pa overleden. Het is fijn dat we erbij hebben kunnen zijn. Hij heeft erg geleden en we zijn blij dat hij eindelijk rust heeft gevonden.

Ergens in de volgende week zullen we weer terugkeren naar Toscane en onze tocht vervolgen.

Eveline

Piemonte, Asti, Allessandria, Emilia Romagna

In Turijn hebben we een paar heerlijke dagen doorgebracht. We sliepen in een appartementje van Anna, hebben geluncht in het huisje van Gino en Anna in de Alpen en hebben de expo bezocht naar aanleiding van het 150-jarig bestaan van Italie. Davide, Gino's zoon, staat daar als communicatieman voor een bedrijfje dat o.a. geavanceerde hulpmiddelen voor driedimensionale prints ontwikkelt. Interessant, maar ik volg het niet allemaal meer vrees ik. De expo liet zowel de toekomst als het verleden van Italie zien.

Na de expo gingen we naar het mooie Plaza Vittorio. Een aperitief van €9,-- betekent een drankje en zoveel lekkere hapjes als je wilt. Dat is dan meteen een maaltijd na een copieuze lunch 's middags. Ik ken Turijn alleen in wintertijden en vind de stad dan al mooi. De stad blijkt 's zomers verrassend veel levendiger en mooier met al zijn pleinen en terrasjes en mooie parken langs de Po.

Gianni, een fietsende collega van Gino heeft ons suggesties gegeven voor mooie routes voor het vervolg van onze reis en we hebben het GAM, het museum voor moderne en hedendaagse kunst, bezocht. Ik was daar al voor de derde keer en het blijft een prachtig museum met een mooie vaste collectie en verrassende exposities.

In Piemonte fietsen we door het mooie land van Asti. Dorpjes bovenop de heuvel of tegen de hellingen aan, markante kerktorentje, druivenranken voor de Barbera en de Grignolino d'Asti, hazelnootstruiken voor de Ferrero Rocher en de Nutella. Wat een mooi land. Af en toe wat te steile klimmetjes, maar de beloning is er ook naar.

Inmiddels zijn we in de streek Emiglio Romagna aangeland. Mooi, maar absoluut geen toeristenstreek. Geen camping te bekennen, dus dan maar weer eens de luxe van een hotel. We fietsen verder richting Apenijnen en weten nog niet waar we deze zullen oversteken. Wordt vervolgd dus.

Eveline

De Grote Sint Bernard

23 juli 2011 12.30 uur, 4 graden: We hebben de Grand Saint Bernard, 2473 m, bereikt. En dat op mijn 62e verjaardag. Wat een euforie. Het lijkt op het lopen van een marathon. Onderweg komt regelmatig de gedachte op nu maar verder te gaan wandelen. Kortom het is afzien en doorbijten en daarna dat heerlijke gevoel van blijdschap, trots enz. Waarom doen we dit eigenlijk? De St. Bernard ligt op onze weg. We willen naar Turijn en dan moet je de Alpen over. Dat kan ook met de bus, maar wij ontlenen er een positief gevoel aan om alles met de fiets te doen. De beloning is groter dan bij een marathon, want we mogen ruim 30 km dalen. Het weer wordt steeds beter en het uitzicht als maar prachtiger. Deze dag mag in onze persoonlijke annalen worden bijgeschreven.

Eveline

Moeilijke keuzes voor reisfietsers

We kregen een heerlijk ontbijt bij ons ' Warm Showers' adres gisteren. Eigengemaakte jam en yoghurt. Foto's gemaakt en klaar voor de start. Toen begon het weer te stortregenen, dus jassen maar weer uit en opnieuw koffie. Ursula en Alain hebben ons gelukkig heel veel te vertellen, want ze hebben al heel wat afgefietst in de wereld. Om 12.00 uur nieuwe start. Het weer klaart op en de route is erg mooi. We fietsen rustig door de wijngaarden, uitzicht op de bergen en het meer en door mooie oude dorpjes. Het voelt weer fijn om onderweg te zijn. Dan komt de afweging: omdat er geen 'Warm Showers' verblijf is in Martigny of omgeving moeten we kiezen voor een camping of een hotel. Omdat er in de verte toch wel wat donkere wolken hangen, besluiten we een hotel te reserveren. Dan begint natuurlijk de zon steeds harder te schijnen en komen we een leuke camping aan de waterval en een camping met uitzicht op de bergen tegen. Hadden we nu toch niet??

Eenmaal bij het gereserveerde hotel aangekomen blijkt het te liggen naast de Fondation Pierre Gianadda, waar momenteel een grote tentoonstelling van Monet is. We krijgen in het hotel meteen kaartjes als ze horen dat we dit interessant vinden. Jaren geleden hebben we hier, toen we een bergsportvakantie voor gezinnen met kinderen in Arolla deden, met Teunis een grote Rodin-tentoonstelling bezocht. We kunnen dus vanochtend niet meteen beginnen aan de klim van de St. Bernard.

Zwitserland again

Groene weilanden, als geschoren. Mooie oude en grote boerderijen, meren, koeien met bellen. Heidi? In elk geval is het mooi. We hebben gisteren weer heel veel geklommen en ik was erg moe toen we eindelijk op ons 'Warm Showers' adres arriveerden. Er waren hellingen van 16% waar fietsen onmogelijk was voor ons, maar onze bepakte fieten omhoogduwen valt ook niet mee. Kortom: ik zag het af en toe even niet meer zitten. Gelukkig is dat heel gauw over na een hartelijke ontvangst in het mooie berghuis dat, op 830m hoogte ligt en tja, daar moet je dan wat voor over hebben. Het uitzicht is geweldig. In de verte een heel klein stukje meer van Génève en de Alpen die ons van Italië scheiden met als verrassing een grote regenboog. Een lekker diner met curry, want Ursula en Alain hebben ook veel in Azië gefietst, taart en héél veel slaap.

Hoewel het weer regent hopen we dat het straks opklaart en dan gaan we richting Martigny om ons op de Grote Bernhard voor te bereiden, mits daar geen sneeuw ligt en we de bus moeten nemen.
Eveline

Zwitserland

Na een bijna onafgebroken slaap van 32 uur, in mijn bewuste leven nooit meegemaakt, gaat het weer beter met me. Christian, onze gastheer, brengt ons met de auto naar La Chaux de Fonds. Zijn broer beheert daar een camping en oorspronkelijk zouden we daar kamperen of een caravan of appartement huren, afhankelijk van het weer. Omdat dit teveel klimmen betekende en ik dat nog niet aankan, besloot Christian ons te brengen. Dat betekende bij Bernhard, Christian's broer meteen weer aan de lunch. Vervolgens in de regen afdalen naar ons ' Warm Showers' adres in Neuchâtel. Dit blijkt een prachtig appartement in een heel oud gebouw met uitzicht op het meer. De eigenaren des huizes zijn er niet, dus wij brengen de avond door of we thuis zijn: we lezen, luisteren wat muziek, mailen, eten en drinken wat en genieten van het mooie uitzicht, dat wel anders is dan thuis....

Eveline

Malade

Al een paar dagen klaagde Eveline over keelpijn. Gisteravond voelde ze zich niet lekker en ging vroeg naar bed. Gelukkig logeren we bij Christian en Marie Claire in hun comfortabele huis en het bed is navenant. Vanmorgen constateerden we 38.2 graden koorts. De dokter diagnosticeerde tracheïtus, een ontsteking van de luchtpijp. Dat werd een zak met medicijnen: hoestsiroop, antibioticum, neusspray en paracetamol, in Frankrijk is men nogal scheutig met medicijnen. De antibioticumkuur van 5 dagen gaat ze natuurlijk afmaken, de rest zal ze bezien. Tja, de temperatuursverschillen hier zijn groot en wisselen snel, veel regen gehad, en dan kan dat gebeuren. Maar het zal waarschijnlijk niet lang duren. Eveline slaapt nu als een roos.

Onze plannen lopen zo wel wat vertraging op, maar dat mag geen probleem zijn. We prijzen ons gelukkig dat het ons in deze omstandigheden overkomt. In een nat tentje zou het allemaal weer wat anders liggen. 

We pakken de zaak zo weer op.

Frans

Quatorze juillet

Jammer genoeg hebben we in de stromende regen de Morvan moeten verlaten. We hebben flink moeten klimmen, maar misten de beloning met mooie uitzichten. We zijn aangeland in een weghotel. Niet gezellig, maar een heerlijke douche, niet over de natte camping naar het toilet 's ochtends vroeg, en lekker warm na al die regen.

Wakker worden op de Quatorze Juillet met mooi weer is feest. Het is een nationale feestdag ter herinnering aan de bestorming van de Bastille, het begin van de Republiek. De slogan was vrijheid, gelijkheid en broederschap. Een slogan die je op heel veel openbare gebouwen tegenkomt. Op de slogan valt nog wel wat af te dingen. Ik zou liever over gelijkwaardigheid in plaats van over gelijkheid spreken, maar het resultaat: gescheiden verantwoordelijkheden van wetgevende, uitvoerende en controlerende macht moeten we koesteren vind ik. Goed dat ze er in Frankrijk zo feestelijk bij stilstaan.

In Besancon hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van 'Warm Showers', een web-gemeenschap die fietsers met elkaar in contact brengt om ervaringen uit te wisselen en een warme douche en een bed aan te bieden. Wij hebben zo zelf al enkele leuke wereldfietsers ontvangen en naast de douche en het bed verwend met lekker eten en gezellige avonden.

Antoine, de dertigjarige gastheer uit Besançon ontvangt ons in een wat studentikoos mannenappartement. Bijna geen kastruimte, dus heel veel kleren en spullen op de grond. Maar wel heel genoeglijk. Hij kookte voor ons: aardappelgratin met worst. En hij liet ons de stad zien. Vanochtend gaf hij ons, omdat hij een vriend moest helpen verhuizen, zijn sleutel en gaf ons daarmee natuurlijk heel veel vertrouwen. Ik heb de keuken maar een beetje opgeruimd.

Via een heel steile klim hebben we Besançon verlaten en door de prachtige, maar zwaar te fietsen Franche-Comté, zijn we bij Christian en Marie-Claire in Avoudrey aangekomen. Opvallend hoe we elkaar, na een fietsontmoeting twee jaar geleden in Cambodja, weer weten te vinden en ons thuis voelen in hun warme, houten woning.

We voelen ons nog niet echt op wereldreis, meer op vakantie. Frankrijk is ons zeer vertrouwd, maar de ontmoetingen die we bewust hebben ingelast maken het ook weer bijzonder.

Gelukkig hebben we vandaag een rustdag ingepland, want het regent weer pijpenstelen.

Eveline

La douce France

12-07-11

La Douce France is er nog altijd. Na het graanlandschap van de Champagne zijn we aangeland in het lieflijke Frankrijk van onze herinneringen aan onze eerste vakanties in het buitenland. In de tijd dat ' iedereen' ging kamperen in Frankrijk. En ze blijken er nog te zijn. De slaperige dorpjes, verscholen in het groen, met een chateau op de heuvel. De stadjes met mooie oude huizen en een soms verrassend grote kathedraal. Een mooi fietspad langs de Yonne en het aanpalende 'Canal du Nivernais' met om de paar kilometer een sluisje.

Op weg naar de Morvan, om precies te zijn het gehuchtje Savault (Ouroux-en-Morvan), naar het huis van Margriet en Charles, hebben we het nog even moeilijk. Zo'n 700m stijging met hellingen van soms 8 % na al 75 vlakke kilometers langs het Canal, dat viel wel even tegen.

Maar des te fijner is het aankomen in het mooie, lichte Franse droomhuis van Charles en Margriet. Een dag rust hier is erg welkom. Lekker ontbijten in de tuin, lezen op het terras, kijken naar de opnames van de dassen en vossen van Charles in de eigen Franse tuin, het zien hoe verrassend veel broer en zus met elkaar gemeen hebben, kortom een heerlijk verblijf in dit gastvrije huis en vakantie in Frankrijk .

Eveline

Glooiend graan

Opnieuw een dag met heel veel uitgestrekte glooiende velden golvend graan, stormachtige wind op kop, dorpen (gaten) die kilometers uit elkaar liggen, dood lijken, want niemand op straat, en geen winkel, laat staan terras voor een kop koffie te zien. Geen aan te bevelen route in onze ogen, deze route Langs Oude Wegen. Maar als we wind mee zouden hebben, of niet die hevige stormwind, waardoor we soms niet harder dan 10 km per uur kunnen, dan zou het allemaal weer heel anders gevoeld hebben. Ik doe dus geen absolute uitspraak over de route. De omstandigheden zijn erg bepalend.

We hadden uitgezien naar Troyes vandaag. De stad lijkt leuk en het traject daarna belooft kleinschaliger te zijn, met groene dorpen, bossen en lichte hellingen. Maar de 70 km die we vandaag hebben afgelegd vonden we eigenlijk wel genoeg. We zitten nu op een heerlijke camping op een eilandje in Arcis sur Aube. Omdat we fietsers zijn krijgen we een plaats met eigen tafeltje en dat is niet de eerste keer. Morgen Troyes en verder..

Eveline

Het leven van de (wereld) fietser gaat niet altijd over rozen.

De Belgische Ardennen

06-07-11

We hebben een paar zware fietsdagen achter de rug. Veel berg op en berg af. We bleven steeds op zo'n 500 m, maar hellingen van 8-11% op 500 of 1500 m maakt niet zoveel uit geloof ik. We zijn de afgelopen dagen dan ook steeds na 50 of 60 km gestopt, omdat we moe waren. Het weer was in de Ardennen fantastisch. De laatste dag (05-07-11) zelfs erg heet. Het landschap beviel ons ook goed. Veel grote landerijen en veebedrijven met mooie boerderijen en landgoederen. Het ziet er welvarend uit vonden wij.

En dan nu het Franse land. Glooiender, zachter dan die steile Ardennen, maar op 6 juli waait er een flinke, stormachtige zuid-westenwind en wij fietsen naar het zuid-westen. Ons doel: 120 km vandaag, dus maar bijgesteld en dan zien we de schoonheid van de golvende korenvelden, die door de schaduwen van de wolken steeds een ander licht geven. We zien ook heel veel oude dorpjes met antieke huizen en heel veel oude mensen. Kortom: jonge mensen trekken weg, omdat er niets te doen valt.

07-07-11

Vandaag is onze Tjetske, de vriendin van Teunis, jarig. Op ons verjaardagsetentje op 01-07 hebben we haar al een – vond ik - bij haar passend armbandje cadeau gegeven. Wat is geven leuk als je merkt dat de ander daarmee blij is...

Teunis en Tjetske maakten mij blij met het nieuwste boek van Pamuk, omdat onze eindbestemming van deze reis Turkije is. Ik houd erg van Pamuk, omdat hij zo langzaam door de tijd gaat en sfeer zo goed kan weergeven. Het is een boek met een mooie harde kaft. Hoe verleidelijk om het nog in de fietstas te stoppen, maar er zitten al 6 boeken in. Ik heb het thuis bewaard om het fijn als voorbereiding op onze Tour om de Wereld te gaan lezen. We pakken naar verwachting ons einddoel van nu volgend voorjaar op in Turkije. Op die reis schaffen we ons naar alle waarschijnlijkheid een e-reader aan. Is minder sfeervol (boekenliefhebbers snappen dit denk ik wel), maar praktisch vanwege het gewicht.

We zijn al in België

Na een avondje leuk en lekker eten in Amsterdam, om de verjaardagen van Tjetske en ondergetekende te vieren, zijn we zaterdagochtend nog vrij voorspoedig aangeland in Maastricht. We hebben onder een wat sombere hemel onze eerste kilometers afgelegd en hebben heerlijk geslapen in ons nieuwe Hillebergtentje.Ik voor het eerst in ons kampeerleven met een opblaasbaar hoofdkussentje. Voorheen maakte ik een hoofdkussen met opgevouwen kledingstukken. Het opblaaskussentje voelde heel luxe en sliep echt lekker. Vandaag was een frisse (tussen de 16 en 20 C), maar zonnige dag. We genoten de heerlijkste lunch die er is. Voor ons dan natuurlijk, want alles is relatief, persoonlijk etc. We zaten aan een kabbelend riviertje, bij een bruggetje met een bankje, in de zon. We aten vers meergranenbrood van de bakker in Stoumont, met boerenkaas van Leo Kastelijn, onze kaasboer van de Bredase markt en met een flesje lekkere ijsthee. De routes gisteren en vandaag waren best zwaar, vanwege pittige stijgingspercentages tot zelfs 15%, maar de aankomst op een prachtige camping aan de Ourthe, met een zonnige plaats op een groen weiland doet ons snel wennen aan de gedachte dat dit onze toekomst wordt.
Eveline

nog niet op weg en al obstakels

Van Breda naar Maastricht gaan we met de trein hadden we besloten, omdat we dat stuk al zo vaak gefietst hebben. Even kijken hoe laat we moeten vertrekken morgen. Maar...er zijn werkzaamheden aan het spoor tussen Eindhoven en Roermond. NS zet bussen in en fietsen kunnen niet op de bus. De klantenservice, 0.70 cent per minuut, wist ons na 10 minuten wachttijd te vertellen dat er geen andere oplossing is. Na veel gezoek op verschillende openbaar vervoersites kwamen we tot de ontdekking dat we wél via Venlo kunnen. We zullen nog wel vaker creatief moeten zijn, maar  dat dit al zou beginnen vóórdat we vertrokken zijn had ik niet verwacht. Hopelijk hebben we morgen de afhankelijkheid van het openbaar vervoer voorlopig achter de rug.
Eveline

Eerste bericht

Dag allemaal. Welkom op onze nieuwe weblog. Ik ben er blij mee. Frans en Teunis hebben er hun best op gedaan. De kleurkeuze is van mij. Mensen die mij kennen zullen dit wel zien. Voor ons is de weblog een manier om te laten weten hoe het ons vergaat, maar zeker ook een manier om contact te houden met het thuisfront. We hopen dan ook dat jullie volop gebruik  gaan maken van de mogelijkheid te reageren op de blogs, rechtstreeks te-mailen, te chatten of wat dan ook. Dit jaar (2011) zullen we 3 maanden op weg zijn. Vanaf volgend jaar gaan we voor onbepaalde tijd op weg. Ik ben dan gestopt met werken en onze wereldreis is ons nieuwe perspectief. Uit eerdere ervaring weten we dat contact met het thuisfront dan heel fijn is.
De meeste berichten op deze Nederlandstalige blog zullen door mij, Eveline, geschreven worden. Frans zal op de Engelstalige actief zijn met zijn verhalen en met de meer technisch zaken als route, tracks, kaarten, materiaal e.d.
We vertrekken begin juli, alvast tot dan.