Een laatste pas (730m) om aan de kust
te komen. We fietsen bij voorkeur niet over autosnelwegen, maar
vooral in stedelijke gebieden zijn secundaire wegen moeilijk te
vinden. De bewegwijzering is gericht op de automobilist en die zoekt
de snelweg. Ondanks kaarten en de Garmin van Frans komen we er soms
niet uit. De ideale vraagbaak is de wielrenner. Die kent alle kleine
weggetjes. Verschillende keren zijn ze spontaan stukken met ons
meegereden om ons het juiste pad te wijzen. En dan de automobilist
die ons een verkeerde kant op zag gaan en stopte om ons daarop te
wijzen. Later heeft hij ons met zijn auto een paar kilometer
begeleid, omdat er werkzaamheden waren en we er anders vast niet uit
zouden komen. Wat een vriendelijkheid...
Intussen fietsen we door het hete land.
Mijn wijzertje geeft soms 40 C en meer aan, Frans komt niet boven de
36, maar ongetwijfeld ligt het daar tussenin. Dan moet er niet te
veel fout gaan, want die hitte leidt tot lichte ontvlambaarheid.
Na de lange en hete rit van meer dan
100 km kwamen we zondag 21 augustus in Ancona aan. We zijn meteen
naar de haven gefietst en bleken om 19.30 uur de nachtboot naar Split
te kunnen hebben. Dat gaat snel, maar Kroatië trekt ook.
Het is wel vreemd om wakker te worden
met de kust van Kroatië in zicht. En dat zonder enige inspanning,
alleen maar door te eten in een mooi restaurant en te slapen op een
lekker bed in een knus hutje.
Het is ook overweldigend om dan met de
fiets aan de hand 's morgens om 08.00 uur in het paleis van
Diocletianus rond te wandelen. Eenmaal op de camping besluiten we
Split verder tot morgen te bewaren. Even rust nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten