We zijn in Japan!

Het was eerst nog een roerig afscheid van onze lieve kleindochtertjes! Om 05.00 uur staan we op. Er is gladheid voorspeld en dat betekent op weg naar Woerden filevorming. We willen niet zenuwachtig worden, dus dan maar liever op tijd. Er doen zich geen problemen voor en om 07.15 uur arriveren we in Woerden. Gieske en haar mama zitten al aan het ontbijt. Gieske vertelt trots, dat ze zelf haar boterham heeft kleingesneden. Mama vertrekt naar haar werk. Een spannende dag voor haar met de Inspectie op bezoek. Maar nu krijst het kind, omdat de mouwen van haar shirtje te strak zitten. Oma doet haar sokken verkeerd aan en haar laarsjes wil ze zelf aan doen. 'Dat weet je toch, dat ik dat alleen kan'. Als papa haar naar school brengt is Djoeke aanvankelijk niet tot bedaren te brengen, omdat hij weg gaat. Ze wil haar boterhammetje niet eten, wil geen drinken en bij oma op de arm is het ook niet goed. Huilend ligt ze op de grond. Tot oma haar weet te verleiden te knuffelen met haar pluchen olifant. Ze durft weer te geloven dat het met oma en opa ook wel fijn is. Ze eet haar boterham en drinkt haar melk en kan weer lachen. Dat is wel stressen, zo vroeg in de ochtend, zo'n gezinnetje met jonge kinderen. Om 09.00 uur komt ons taxibusje en zwaaien onze zoon en zijn kindje ons vrolijk uit.

Na een vliegreis van 18 uur + de reis naar Woerden, waar we onze auto hebben gestald en de taxirit naar Schiphol, arriveren we donderdagmiddag om 15.00 uur op het vliegveld in Fukuoka. Een lange rit, maar we hebben wat geslapen en gelezen. Het viel me mee. Japan loopt in de tijd 8 uur voor op ons. We verwachten een jetlag. De contactpersoon van Asian Way of Life, onze reisorganisatie, staat voor ons klaar met een taxi. Hij geeft ons een kaart van Fukuoka en wat informatie. 'Jullie gaan een feestelijke tijd tegemoet. Het wordt warmer en Japanners zijn erg trots op hun kersenbloesems. Ze zijn normaal stil, maar in deze tijd drinken ze en eten ze en zijn ze uitbundig. Ze vieren het voorjaar.'

We wandelen het stadje in. Het is koud. Tegenover ons hotel is een 'kasteel' in een park. Er loopt een laantje naar toe met aan weerszijden kersenbomen die al helemaal in knop staan. Dat belooft wat deze reis. We belanden in een eettentje, waar allerlei hapjes van de barbecue komen. Het wordt gerund door enthousiaste jonge mensen. Ze komen met google-vertalen aan ons vragen of we alles begrijpen. Een aardige Japanner helpt ons in gebrekkig Engels op weg en trakteert ons bij het weggaan nog op een bier. We rollen om 21.00 uur ons bed in om vanochtend om 08.00 uur weer wakker te worden. Ons eerste Japanse ontbijt. Een volle tafel met allemaal voor ons onbekende hapjes. Ingelegde groenten, paddestoelen met zeewier, omelet, worstjes, tofu, stukjes ingelegd varkensvlees, makreel. En, niet onbelangrijk, goede koffie. We kunnen niet alles plaatsen, maar het smaakt lekker. Frans maakt de fietsen rijklaar en dan hebben een dagje Fukuoka.

In het vliegtuig lees ik reisverhalen van Japan. Cees Nooteboom, voor de vierde keer in Japan, vindt dat je de eerste keer alleen maar kunt aanraken. Adriaan van Dis zegt over de kersenbloesems: jarenlang knippen en manipuleren van de bomen heeft ze tot kunstwerken gemaakt. De smaak van de kers is eraan opgeofferd. Men viert in Japan de vorm en niet de vruchten.

Van Dis ergert zich aan het stokjesgeslurp van de Japanners. Ze lijden niet graag gezichtsverlies en creëeren een vormelijke buitenwereld met veinzen en façades. Een samenleving zoals men die graag ziet. Een wereld waarin je iets anders zegt en schrijft dan je denkt.

Wij kennen de Japanners als mensen die de wereld bekijken door hun fotolens en gek zijn op selfies.

We zullen het ondervinden.