Het Poolse land

Tijdens onze stedentripjes in het prachtige Gdansk en de indrukwekkend grote burcht in Malbork (Mariënburg), verbleven we in WarmShowers-adressen. Bij dertigers. Hun appartementen zijn klein (44 m² voor pa, ma en baby), maar alles is er. Wij slapen in beide gevallen op een slaapbank in de woonkamer. Prima, maar het vraagt van de gastheren wel aanpassing. Hun woonkamer plotseling bezet met fietstassen, GPS, ipad en laptop. Ze hebben er wat voor over om WarmShowers-host te zijn.

Lukasz, Camilla and Adam.

Hierna fietsen we over het lieflijke Poolse boerenland. Wisselend bewolkt, af en toe een aarzelende zon en een drup regen. Soms een stormachtige wind, natuurlijk tegen, maar met een temperatuur van zo'n 21'C is het prima fietsweer. Nog geen kampeerweer vinden we, daarom verblijven nu in een hotel.

Het platteland is licht heuvelachtig en afwisselend, doordat er nogal wat dorpjes zijn. Daar is overigens geen klap te beleven, maar het breekt het landschap. Op dit moment zien we veel golvende gele graanvelden, soms met een blauwe en/of rode gloed, door de korenbloemen en klaprozen. 

Ze roepen bij mij nostalgische gevoelens op, maar ik weet niet of dat wel klopt, want waren er in Zundert wel graanvelden? Frans weet dat er wel koren op de velden stond. Maar of dat gerst of rogge was? Waarschijnlijk het laatste, men bakte er nl. brood van. In elk geval is het mooi.

De boerderijen zien er goed verzorgd uit. De mensen ook. Geen verschil met ons land, behalve de architectuur die Duits georiënteerd is.

Een bijzondere uitzondering van die verzorgdheid vormde onze ontmoeting met een landarbeider?

Hij stond bij een café en we vroegen ons af of we daar koffie zouden kunnen krijgen. Nee, wel bier. Hij opende voor zichzelf een fles en glimlachte. Even later fietste hij ons op zijn krakkemikkige fiets voorbij en gebaart dat we bij hem koffie kunnen drinken. We komen terecht in een armoedig buitenaf-wijkje. Mensen zitten breeduit in hun straatje waar het er rommelig uitziet. Wat wij denken dat zijn moeder is staat op het trapje en moppert, omdat hij ons op de koffie heeft gevraagd vermoeden we. Zijn vrouw Monica ontvangt ons hartelijk. Door een 'keukentje' worden we een huiskamer ingeloodst die vol bedden en prullaria is gestouwd. Hier staat ook de televisie. De kinderen, drie van de zes, zijn alleraardigst. Er wordt een tafel uit het keukentje naar de kamer geplaatst voor onze koffie. We hebben de keuze uit oploskoffie of 'primero', Poolse koffie, die voorzichtigheid vraagt, omdat er de drab onderin je kop zit en die drink je liever niet op. Pa heeft zijn Monica gezegd dat ze voor eten moet zorgen en ze is al bezig als ik zeg dat ze dat niet moet doen, omdat we door willen. We kunnen alleen met handen en voeten met hen communiceren en ik vind dit wel genoeg. Maar wat een hartelijkheid van zo'n arm gezinnetje..