Richmond

Weer een regenachtige dag. We zijn een dagje toerist. Bezoek aan een gevangenis uit de 19e eeuw, een historische modelstad van Hobart, volgens de receptionist evenaart het Madurodam, maar dat zijn we niet met hem eens. Wat aardige galerietjes, mochakoffie en een lunch in een Engels aandoende gelegenheid. Een aperitief in de pub en dan weer terug naar de keuken op onze camping. 'Winter in Madrid' van Sansom uitgelezen. Het is een geromantiseerde geschiedenis van de burgeroorlog in Spanje. Mooi. Congo van David van Reybrouck doe ik per hoofdstuk. Het is een heel interessant boek, maar absoluut geen pageturner waar winter in Madrid wel wat van heeft, vooral omdat het voorzien is van een spannende plot, waarvan je wil weten hoe die afloopt.  

Zomervakantie

Vanaf kerst tot eind januari is het hier wat bij ons de grote vakantie heet. Het zou heel druk zijn aan de oostkust en we zouden campings moeten reserveren. Dat past niet bij onze manier van reizen. We weten tevoren niet waar we wanneer zullen uitkomen. Maar met die drukte valt het allemaal wel mee. Dit heeft misschien wel te maken met de bosbranden hier op Tasmanië, waardoor mensen besloten hebben niet hierheen te gaan. Of het heeft te maken met de manier van uitdrukken van de Australiërs. Alles wordt al gauw fantastisch, of héél gevaarlijk, of absoluut te vermijden genoemd, terwijl onze ervaring dan toch meestal wat genuanceerder ligt.

Wel hebben we 24 januari, een sombere dag aan de kust, besloten een cabin te nemen, een soort motelkamer op een camping, met eigen keukentje, douche en toilet. Omdat we geen zin hadden in de nu drukke kampkeuken waar gezinnen met kinderen zich settelen en een barbecue bereiden, tafeltennissen, hangen enz. Wij zijn gewend de kampkeuken en de doucheruimtes zo ongeveer voor onszelf te hebben en die drukte is niet leuk, zeker niet met slecht weer. En het blijkt een druk weekend. 26 januari is Australia-day, een nationale feestdag, maar omdat die op zaterdag valt is de public holiday op maandag, dus een extra lang weekend en het laatste weekend voordat de zomervakantie voor de kinderen eindigt.

Aangeland in Coles Bay zetten we toch maar ons tentje op. Het weer is beter en we maken een mooie wandeling naar Wineglass Bay, een baai die de vorm van een wijnglas moet hebben. Het is dat we het weten...

Het contact met Nederland wordt intensiever: Awol, de kleine reisorganisatie waar wij al enkele fietsreizen bij gekocht hebben en met wie het contact heel persoonlijk is, wil mijn boekje cadeau geven als mensen bij hen een reis boeken tijdens de fietsbeurs. Dat vind ik natuurlijk een enorme eer. De zwangerschap van onze schoondochter Tjetske vordert en de telefoontjes met Teunis en Tjets geven ons het gevoel wel erg ver weg te zijn. De moeder van Frans wordt 24 juli 100 jaar en we ontvangen mailtjes met plannen hoe dit te vieren. René en Marijke hebben een schouwburgavond voor ons geregeld in maart. Kortom, het einde van onze reis nadert en er blijken thuis ook weer allerlei gebeurtenissen om naar uit te zien.

Maar eerst nog onze fietsreis langs de oostkust van Tasmanië volmaken. Coles Bay verlaten we in de stromende regen. Al onze kleren aan, want het is ook koud. Hoewel het opklaart en we met mooi weer aankomen in Swansea hebben we geen zin in een avondje koukleumen bij de tent. We nemen een veel te dure motelkamer, maar het uitzicht is erg mooi en een biertje op het balkon en later lekker lezen op de bank rechtvaardigt het bedrag voor ons.

Op maandag, na een mooie fietstocht en een stralende dag komen we aan in het vakantiehuis van Jenny en Dennis. Een huis waar altijd veel mensen komen. Ze hebben twee zoons en een dochter en 5 kleinkinderen. Ze hebben twee paviljoentjes in de tuin voor gasten en één daarvan is voor ons. Tim, één van de zoons zorgt voor een Australische barbecue: worstjes, hamburgers en steaks, gebakken ui, brood en chutneys én samen buiten zijn. We voelen er ons echt vrij en besluiten een extra nacht te blijven. Lekker lezen en wandelen langs de baai. En dan bieden ze ons zomaar aan in Hobart van hun huis gebruik te maken. Zolang we willen, want zij blijven in Spring Beach. Ze leggen uit waar we de sleutel kunnen vinden. Ik vind het echt geweldig en neem me voor in Nederland op dit gebied, met warm showers- en andere gasten ook wat flexibeler te zijn. Los te laten om alles perfect in orde te hebben als er mensen komen, waardoor het meer een last wordt dan plezierig. En inderdaad, waarom zouden we niet meer delen wat we hebben?

Verkeersslachtoffers

Op het vasteland zagen we er al veel, maar hier op Tasmanië lijkt er iedere 100 meter een slachtoffer langs de weg te liggen. Frans beweert zelfs dat het iedere 10m zo is. Een dode kangaroe, wallaby, of een nog kleiner buideldier. We vragen ons af of daar niets aan te doen is en Frans wil een e-mail sturen naar het verantwoordelijke ministerie. In levende lijve hebben we de dieren nog nauwelijks kunnen aanschouwen. Ze komen vooral tegen zonsopgang en -ondergang in beweging zeggen de mensen hier. Auto's hebben vaak een extra zware bumper, waardoor de auto weliswaar beschermd is, maar het dier dood.

We maken wel heel mooie tochten hier op Tasmanië. Het landschap is lieflijk met glooiende weilanden, soms heel diepe afgronden, waardoor je het regenwoud inkijkt, regelmatig een koffietentje en gisteren op een prachtig gelegen kampeerterrein bij een historische pub een ontmoeting met twee Italiaanse fietsers. De eerste keer dat we tijdens onze fietsreis mede-fietsers tegenkomen.  

Een bijna Nederlands klimaat

Zaterdag fietsten we, zoals de bedoeling ook was, met de wind in de rug langs de kust. Het uitzicht op de zee was soms ronduit spectaculair. We belandden op ons volgende Warm Showeradres. Een gigantisch huis met aan alle kanten uitzicht op die zee. Het echtpaar, iets ouder dan wij, heeft voor ons weer een mooie fietsroute uitgezet. En op maandagochtend ontbijten we voor het eerst weer in de zon op het gras. We laten ons er nu graag in koesteren in plaats van zoveel mogelijk de schaduw op te zoeken. Het weer lijkt op onze Nederlandse zomers. Wisselend bewolkt, winderig soms. Alleen als de zon eenmaal schijnt is die wel onverbiddelijker.

Vanaf dinsdag zijn we in Launceston. De start van onze tocht hierheen was mooi, maar geleidelijk aan kwam de wind opzetten, werd het verkeer drukker en vonden we de stad bij binnenkomst ronduit lelijk. We hadden hier weer een Warmshower-adres en ik had al bedacht dat één nacht wel genoeg zou zijn. Chris en Caro blijken heel aardige mensen te zijn, die met hun Duitse 'uitwisselstudente' een paar dagen naar Hobart vertrekken voor een festival. Maar, wij kunnen zolang in hun huis blijven als we willen en in Launceston is heus wel wat te beleven. Dus we blijven drie dagen. Het is fijn om weer ergens thuis te zijn en tegelijkertijd nieuwe ontdekkingen te doen in een aardige Art Gallery en een leuk museum, een verrassend mooi Design Centre, met heel veel houten meubelen en architectuur en een wandeling in de kloof.

Het is wel vreemd te bedenken dat dit klimaat wel overeenkomsten vertoont met het Nederlandse klimaat terwijl in Nederland het nieuws vooral gaat over marathons op natuurijs, de elfstedentocht en de Fyra die de winter niet aankan, terwijl wij het heerlijk vinden koffie te drinken in de schaduw van de bomen en morgenavond ons tentje weer zullen opzetten.  

Stanley

Donderdag zijn we met de bus van Devonport naar Stanley gegaan. Verder westelijk om straks de kust verder oostwaarts met de wind mee te kunnen fietsen. Ons plan is de oostkust van Tasmanië van noord naar zuid te fietsen. Aan het eind van onze reis hebben we dan de hele oostkust van Australië gedaan.

Onderweg begon het te regenen. De buschauffeur was zo aardig ons bij de camping voor de deur af te leveren. Geweldig is dat, die behulpzaamheid. Onze fietsen stonden in het gangpad van de bus en we hadden niet op regen gerekend. Hij zette onze fietsen netjes onder de overkapping van de receptie. De regen en de kou waren niet erg aantrekkelijk om ons vertrouwde tentje op te zetten. Daarom verblijven we nu in het hostel op het caravanpark. Vandaag is het stralend weer. We hebben 'the Nut', een vulkanisch restant, beklommen en daar een rondwandeling gemaakt. Het uitzicht is prachtig. Doet ons denken aan de kusten van Schotland of Noorwegen. We denken dat de foto's wel recht doen aan de schoonheid die we hier ervaren. We hebben rondgewandeld in het rustieke dorpje, een galerie bezocht, koffie gedronken, broodje gegeten en aan het strand een boek gelezen. Kortom, een heerlijk relaxed vakantiedagje.

Het boek, dat mijn leesclub nu leest, Wild, van Cheryl Strayed, heb ik uit. Ik ga weer verder met Läckberg en voor de intellectuele uitdaging kies ik voor Congo van David van Reybrouck.  

Bosbranden

(Wegens een slechte internetverbinding is dit bericht een dag later geplaatst)

Na een paar leuke dagen in Melbourne in de city en bij onze gastvrouwen Astrid en Jude, zijn we vanochtend met de nachtferry aangekomen in Devonport op Tasmanië. De bosbranden zijn op televisie hèt nieuws van de dag. Hele gebieden, ook gebieden waar wij gefietst hebben, worden getroffen. Ook op Tasmanië is dat het geval. Het is heel heet en droog geweest met een harde wind. Dat maakt het vuur vaak onbeheersbaar. De hitte, veroorzaakt door het vuur, is voor huizen en mensen bedreigend. Gelukkig zien wij het alleen nog via de tv. Het getroffen gebied in Tasmanië is nog ongeveer drie weken fietsen van ons vandaan. Wij informeren ons natuurlijk goed en gaan niet naar bedreigde gebieden toe. Daar kom je waarschijnlijk niet eens in, want de veiligheidsmaatregelen zijn hier ongekend zwaar.

Het weer is hier inmiddels wel anders. Het waait nog steeds heel hard, maar het is koud. Ik zit met een lange broek en trui aan in de campkitchen. Het is wel helder en zonnig en de atmosfeer doet een beetje denken aan een mooie Nederlandse winterdag, maar dan uit de wind en in de zon.

Melbourne

De meest Europese stad van Australië heeft men ons verzekerd. Ik moet steeds aan New York denken, maar is dat, met San Francisco, niet de meest Europese stad van Amerika?

In elk geval vinden wij het er heel erg leuk. Ik merk aan alles dat ik toch echt een stadsmens ben. Prachtig, die natuur, maar dwalen door de winkelstraten, de parken, op terrasjes naar mensen kijken, musea bezoeken en de keuze hebben uit talloze eettentjes, dat vind ik je van het. Onze gastvrouwen, Jude en Astrid, zijn ontzettend aardig en nog in het stadium van uitgaan in het weekend, dus hebben wij het rijk alleen. We hebben inmiddels een privéhut op de ferry naar Tasmanië geboekt, vreselijk duur, maar dat zijn we als we weer in Breda zijn wel weer vergeten. Dinsdagavond vertrekken we naar Tasmanië om daar onze laatste weken te fietsen.  

40˚C+

De verwachting is dat het erg heet gaat worden. Om de grootste warmte midden op de dag vóór te zijn staan we om half 6 op en zitten we voor 07.00 uur op de fiets. Heerlijk die frisse ochtend. Half 10 koffie en om 11.00 uur op de camping. De gouden heuvels om ons heen, met schaduwen door de nog lage zon, zijn schilderachtig. De wind, een noordenwind komende uit de woestijn, wordt steeds warmer. Eenmaal op de camping kunnen we niet anders dan in de schaduw zitten en de stroompjes vocht langs ons gezicht voelen gaan. Een wandeling naar de airconditioned supermarkt, zoveel mogelijk onder de bomen, een koffie in de koele bakery en een tapbiertje in de pub. We verwachten de volgende dag vliegend Melbourne binnen te fietsen, vanwege de harde noordenwind, maar 's nachts merken we al dat we tòch de slaapzak nodig hebben en 's ochtends is de wind gedraaid en hebben we hem pal op kop, terwijl de warmte weg is. Dit is Australië zoals we het inmiddels hebben leren kennen. Onvoorspelbaar en extreem. Maar de weg naar Melbourne is onverwacht afwisselend en het minstens 15 km lange fietspad de stad in is verrassend.

Ned Kelly

Oudjaar en Nieuwjaarsdag. Niets doet ons daaraan denken, behalve dat Lisa 31 december jarig is. We fietsen langs de zogenaamde Ned Kellyroute. Ned Kelly was een struikrover, die er kennelijk een spel van maakte om de gevestigde orde uit te dagen. Hij beschermde zichzelf tegen 'aanvallers' (politie en wellicht ook anderen) door een ijzeren pantser te dragen van 45 kg. Dat is zijn heldenuniform, waarin hij overal wordt afgebeeld. Hij werd uiteindelijk gepakt en gewond in een ziekenhuis opgenomen, later berecht en ter dood veroordeeld. Alle dorpen waar we doorkomen hebben wel een of ander relikwie van hem, waaromheen ze een museum bouwen. In Beechworth is de gevangenis, elders het hospitaal, in Glenrowan zijn laatste verblijfplaats, in Benalla het gerechtshof en in Melbourne zijn executie in 1880. Ongelooflijk dat ze dit zo uitbuiten. Het doet me een beetje denken aan Vincent van Gogh in Brabant, waar Nuenen, Etten-Leur en Zundert allemaal hun slaatje uit willen slaan. Van Gogh heeft echter veel moois gecreëerd en dat kun je van Ned Kelly niet zeggen.

Nieuwjaarsdag begin ik met lege batterijtjes in mijn computer. Wat een frustratie. Ik vind het heerlijk te kunnen zien hoe hard we fietsen, of hoe langzaam als het zwaar is, hoeveel % we stijgen, hoeveel we al gedaan hebben enz. Gelukkig vinden we bij de eerste supermarkt die we tegenkomen al passende batterijtjes. Wat worden kleine dingen belangrijk op zo'n fietsreis..., terwijl Frans toch ook een fietscomputer heeft èn een gps.

Vandaag en de komende dagen fietsen we richting Melbourne over een oude spoorweg, waar ze een fietspad van hebben gemaakt. Gravel, dat is minder, maar wel mooi en de hoogteverschillen zijn bescheiden.