Kleur

Maandag 24/1

Een bijzonder casa particular treffen we in Finca Coincidencia, waar onze gastvrouw in Matanzas ons naar verwees. Het is een boerderijcomplex met 4 koeien, fruitbomen, groenten en heel veel keramische kunst in de omliggende tuin. In een apart complex worden potten en andere keramiek gebakken. Tijdens een wandeling door de beeldentuin hebben we een gesprek met een Cubaanse medewerker. Hij is niet echt enthousiast over de mentaliteit in zijn land. Er zit geen vooruitgang in het systeem en dat heeft volgens hem vooral te maken met het tropische klimaat. Mensen hoeven geen rekening te houden met de kou volgende maand. Het gevolg is een gebrek aan ambitie. 'Morgen komt er weer een dag en wie dan leeft dan zorgt' is het adagio van het merendeel. Dat lijkt heerlijk relaxed maar is op den duur fnuikend voor de economie.

's Avonds krijgen we een heerlijke biologische maaltijd voorgeschoteld, alles van eigen bodem. We zitten aan tafel met een jong Canadees fietsstel en raken niet uitgepraat over de ontwikkelingen in Amerika en de rest van de wereld. We hebben nog helemaal niets vernomen over de installatie en eerste besluiten van de grote nieuwe wereldleider Trump.

Dinsdag 25/1

Na ruim 75 km belanden we in Playa Larga aan de Caribische Zee, om precies te zijn aan de Varkensbaai. Op de stranden hier vond in 1961 de landing plaats van door de VS gesteunde contra-rebellen. Ze werden echter door Castro, die in 1959 zijn revolutie uitvoerde, en zijn mensen overtuigend verslagen, waarna de relatie met de VS voor goed verbroken werd. Tot Obama hem onlangs voorzichtig weer herstelde.

We komen terecht in een blauw met geel casa particular dit keer. Verrassend schoon, gastvrij en heel betaalbaar.

Cubanen houden van kleur. In de dorpen wisselen het zachte mintgroen, vanille, pastelroze en waterblauw van de huisjes elkaar af. Old-timers met hun antieke vormen sieren trots in spetterend lavendelblauw, knalroze, turquoize, chocoladebruin en nog veel meer de weg.

Onderweg ontmoeten we een jonge Cubaan (45 schat ik in, tja dat noem ik jong tegenwoordig). Hij spreekt mooi Hoog-Duits. Heeft 4 maanden in Stuttgart gewoond en daarna met cassettebandjes zichzelf Duitse les gegeven. Hij is nu reisleider bij een private ondernemer die toeristen vervoert in old-timers. “We zijn gevangenen op dit eiland' zegt hij. 'De vrolijke Cubanen met hun grote sigaren en hun muziek, het is allemaal buitenkant'. “Ik zou graag terug willen naar Duitsland, maar dan moet ik €5000,-- op de bank hebben én twee huizen bezitten. Dat kan ik nooit verdiend hebben op een normale manier. Daar krijg je dan weer problemen mee en als je niet uitkijkt ben je alles kwijt. Er is hier geen democratie”. We krijgen een verhandeling over de geschiedenis. Castro, die eenmaal overwinnaar, geen verkiezingen uitschreef maar alle macht naar zich toetrok, zeer tegen de wil van de bij het volk favoriete Cienfuegos, die niet veel later op een duistere manier met zijn vliegtuigje verdween.

Dat van die niet zo vrolijke Cubanen klopt wel. Op het platteland zien de mensen er niet echt blij uit. Ze werken op het land, wachten op vervoer, wachten voor de winkel, zitten zomaar wat.

Onze fietstocht is tot nu toe niet erg interessant. Het landschap niet spectaculair en de afstanden tamelijk groot. Het gebrek aan fietstraining speelt me parten. Mijn arm doet pijn, het gewricht van mijn linkerknie is gevoelig en dan is 80 km ver. Maar in Cienfuegos treffen we een prachtig Casa particular, El Zafiro. De 'Turquesa kamer' is voor ons. Gelegen aan een mooie binnenplaats. De douche oogt gloednieuw, het water is warm! De kamer is smaakvol ingericht met turquoize dekbed en lampen en er hangt moderne kunst aan de muur. Heerlijk aankomen na een vermoeiende en warme dag.

In de avond onze eerste kennismaking met de stad. Klein Parijs wordt beweerd. We zijn onder de indruk van het Centrale Plein, het Parque José Martí, een dichter en filosoof, die hier overal geëerd wordt. De architectuur is imposant. Om 21.00 uur mijmeren we nog wat na op het binnenplein van onze casa, kijkend naar de sterrenhemel, nog steeds in ons shirt. Wat een rijkdom..

Onze gastheren, Victor en Elena, zijn trots op hun Casa. Victor laat ons zijn 'huismuseum' zien. Oude foto's, contracten en een verzameling pasbrillen. De naam 'El Zafiro' stamt uit de 19e eeuw toen de eigenaar een Spaanse opticien was.

Elena deelt onze liefde voor kleinkinderen en bekijkt met belangstelling onze foto's en filmpjes van onze kleindochtertjes. Als afscheid krijg ik een armbandje omgedaan dat ik zal bewaren voor onze kleine meid.