Effe fietsen: Ons laatste oordeel

Enigszins melancholisch fietsen we de verschrikkelijk drukke stad Trabzon binnen. Het verkeer is hier een gekkenhuis. De terugkeer in Turkije valt tegen. We blijken in het niet-toeristische deel van de Zwarte Zee te zijn aangeland en dat blijkt meteen ook een conservatief deel. Veel hoofddoekjes, de winkeltjes waar je alcohol kunt kopen (büfe's) zijn met kranten dichtgeplakt en als we vragen of we ergens een biertje kunnen kopen kijkt men ons meewarig aan. Hier legt de islam de lat dat is duidelijk en dat zijn we in het binnenland, waar men ons waarschuwde voor conservatisme, niet op deze manier tegengekomen.

Trabzon blijkt een stad te zijn waar meerdere richtingen naast elkaar mogen bestaan. Büfe's zijn gewoon open, er wordt door een deel van de bevolking gewoon koffie en thee gedronken op de terrassen en daarnaast zien we opvallend veel vrouwen met burka's.

We bezoeken het Trabzon Ayasofya museum, wat geen museum blijkt te zijn. Er is onenigheid over de bestemming. Het was een Byzantijnse kerk die ooit omgedoopt werd tot moskee en later tot museum werd verklaard. Het moet volgens tegenstanders van het museum een moskee zijn, voorstanders vechten dit tot voor de rechter aan en vinden dat het cultureel erfgoed is en op zijn minst als museum toegankelijk voor het grote publiek behoort te zijn. Wij hadden begrepen dat ze gewonnen hadden, maar de met fresco's versierde koepel is met doeken afgedekt en we kunnen alleen fresco' s in het voorportaal zien.

De ramazan bepaalt het economisch verkeer in dit deel van het land voor een groot deel. Er zijn overdag heel veel restaurantjes en koffieshopjes gewoon gesloten, want mensen vasten. Het toeristenbureau is gesloten, omdat het morgen suikerfeest is en onze geplande toer naar de Sumela Monastery moeten we uitstellen, vanwege datzelfde suikerfeest.

Het is voor ons soms moeilijk te volgen. Het kan ons ergeren, we kunnen er meewarig naar kijken en het heeft ook zijn leuke kanten. Het avondeten na het kanonschot gisteravond in het park was een feest. Overal tafeltjes en stoeltjes, broodmandjes en met plasticfolie afgedekte schaaltjes sla. Wachtende mensen, flanerende mensen en een aanval op de maaltijd zodra het kanon afgaat.

Een maand ramazan is voor ons lang genoeg blijkt uit onze stemming. We kijken terug op een prachtige reis. Het mooie berglandschap van Anatolië, met zijn prachtige bloemen en kleurrijke hellingen zullen we niet vergeten en ook de verschrikkelijk aardige gastvrije bevolking hebben we in ons hart gesloten. Maar de fietsen moeten worden ingepakt en dat stemt een beetje treurig.