Zaten we in Turkije de laatste weken steeds boven de 2000m, in Georgië is dat rond de 1000 m, of nog lager. En dat is echt anders. Er zijn weer volop bomen en het is van vroeg in de ochtend tot laat in de avond redelijk warm.
Iemand in Nederland zei me laatst dat Georgië een westers land is, maar dat vind ik niet. Het is vooral een arm land. Schrokken we op de hoogvlakte in Oost- Turkije van de achterstand, hier lijkt het vooral armoe. Het land is veel minder welvarend dan Turkije. Mensen gaan goed gekleed. Meisjes in jeans of korte broek, geen traditionele kleding meer, hoewel veel wat oudere vrouwen in het zwart zijn. Rouwkleding? Katholieke vrouwen moesten vroeger bij ons ook 6 weken in het zwart na een overlijden en zelfs een jaar en zes weken als het een zeer nabij familielid was. We missen het drukke straatleven van Turkije. Altijd zaten er wel ergens mannen thee te drinken, of liepen er mensen wat te winkelen. En er was altijd wel ergens een terrasje voor ons onderweg. Hier in Georgië speelt alles meer binnenshuis af lijkt het, toch de meer introverte aard? Of heeft het te maken met het leven onder het sowjetregiem, waardoor er onderling wantrouwen was? We weten het niet.
Wat we zien is dat er weinig geld is voor onderhoud van wegen en huizen. De doorgaande wegen zijn niet slecht, maar zijn blijkbaar ook de enige redelijke wegen. Daarbuiten zijn het bonkige keienpaden, waarover het slechts fietsen is.
De straten zijn stoffig en de trottoirs ongelijk, in de dorpen kleine armoedige winkeltjes met een beperkt assortiment, gasleidingen zijn bovengronds en vaak geroest, bushokjes hebben kapotte ruiten en de bankjes ontbreken.
Auto's zijn vaak oud. Sommige torenflats, ook in dorpen (waarom bouwen ze hier in godsnaam flats, terwijl er ruimte genoeg is) zien er zó aftands uit dat ik niet kan geloven dat daar mensen wonen, maar er hangt was buiten. In de winkel treffen we soms nog communistische regels aan: we wilden een stukje kaas kopen, geprijsd, dus ik pak dat gewoon op om het mee naar de kassa te nemen, maar we moesten eerst bij een mevrouw een bonnetje halen en dat met de kaas aan de kassa betalen. Een pak sap konden we ook niet zomaar aan de kassa afrekenen, maar het pak moest bij weer een andere mevrouw voorzien worden van een bonnetje. En dat in een piepklein supermarktje.
Kortom, het is een arm land, nog lang niet bevrijd van de restanten van de Russische onderdrukking.
We zijn inmiddels in de hoofdstad, Tbilisi, aangeland. We hebben een prachtige grote en sfeervolle hotelkamer in de oude stad en we zijn benieuwd of onze indrukken van Georgië hier worden bevestigd of juist niet.
Iemand in Nederland zei me laatst dat Georgië een westers land is, maar dat vind ik niet. Het is vooral een arm land. Schrokken we op de hoogvlakte in Oost- Turkije van de achterstand, hier lijkt het vooral armoe. Het land is veel minder welvarend dan Turkije. Mensen gaan goed gekleed. Meisjes in jeans of korte broek, geen traditionele kleding meer, hoewel veel wat oudere vrouwen in het zwart zijn. Rouwkleding? Katholieke vrouwen moesten vroeger bij ons ook 6 weken in het zwart na een overlijden en zelfs een jaar en zes weken als het een zeer nabij familielid was. We missen het drukke straatleven van Turkije. Altijd zaten er wel ergens mannen thee te drinken, of liepen er mensen wat te winkelen. En er was altijd wel ergens een terrasje voor ons onderweg. Hier in Georgië speelt alles meer binnenshuis af lijkt het, toch de meer introverte aard? Of heeft het te maken met het leven onder het sowjetregiem, waardoor er onderling wantrouwen was? We weten het niet.
Wat we zien is dat er weinig geld is voor onderhoud van wegen en huizen. De doorgaande wegen zijn niet slecht, maar zijn blijkbaar ook de enige redelijke wegen. Daarbuiten zijn het bonkige keienpaden, waarover het slechts fietsen is.
Bovengrondse gasleidingen
Auto's zijn vaak oud. Sommige torenflats, ook in dorpen (waarom bouwen ze hier in godsnaam flats, terwijl er ruimte genoeg is) zien er zó aftands uit dat ik niet kan geloven dat daar mensen wonen, maar er hangt was buiten. In de winkel treffen we soms nog communistische regels aan: we wilden een stukje kaas kopen, geprijsd, dus ik pak dat gewoon op om het mee naar de kassa te nemen, maar we moesten eerst bij een mevrouw een bonnetje halen en dat met de kaas aan de kassa betalen. Een pak sap konden we ook niet zomaar aan de kassa afrekenen, maar het pak moest bij weer een andere mevrouw voorzien worden van een bonnetje. En dat in een piepklein supermarktje.
Kortom, het is een arm land, nog lang niet bevrijd van de restanten van de Russische onderdrukking.
We zijn inmiddels in de hoofdstad, Tbilisi, aangeland. We hebben een prachtige grote en sfeervolle hotelkamer in de oude stad en we zijn benieuwd of onze indrukken van Georgië hier worden bevestigd of juist niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten