Via Alexandroupoli, mooie naam vind ik, vooral door de zangerige manier van uitspreken met de klemtoon op de ou, fietsen we over een eeuwenoude route richting Turkije. Mijn recente colleges kunstgeschiedenis over de Oudheid komen weer bovendrijven. Rond 500 vóór Christus trokken de Perzen over deze route naar het westen, rond 330 vóór Christus was Alexander de Grote over deze route onderweg naar het Verre Oosten en de Romeinen verhardden de weg in 133 voor Christus. Ze vestigden ook allemaal hun verschillende culturen in zowel Griekenland als Turkije.
Met een stormachtige wind tegen en een dor landschap worstelden we berg op berg af Turkije binnen.
Gelukkig werd het landschap afwisselender, de hellingen weliswaar onverminderd steil, maar onderweg hebben we een leuke ontmoeting met een stel militairen die ons op een terrasje op koffie en hun Turkse trots: Ayran, een soort karnemelkdrankje, trakteren.
We overnachten in Gelibolu. We besluiten tot een wat luxer hotel na verschillende goedkopere mogelijkheden te hebben gezien. We zijn te oud vinden we voor de te krappe badkamers en slaapkamers volgestouwd met bedden, ten minste als het anders kan. Het stadje zelf heeft een gezellige oude haven met veel visrestaurantjes waar we heerlijk gegeten hebben, met witte wijn nog wel. Had ik niet verwacht in Turkije.
Vandaag, 21 mei, fietsten we verder het schiereiland Gallipoli op. We genieten van een prachtige kustweg langs de zeeëngte De Dardanellen, die de Egeïsche Zee verbindt met de Zee van Marmara en daarmee ook de Zwarte Zee.
De beheerster van ons hotel in Galipoli heeft lang in Duitsland gewoond. Zij maakt ons deelgenoot van haar zorgen over de toekomst van Turkije. Onderweg komen we dezelfde zorg tegen bij jonge Turken. Erdogan draait het gedachtengoed van Atatürk terug. Atatürk wilde één modern Turkije, maar Erdogan wil stemmen winnen. De meerderheid in Turkije is slecht opgeleid en dus traditioneel religieus. Daarom richt Erdogan zich vooral tot hen. Moderne Turken zijn bang voor het volkomen doorslaan van de religie. In juni zijn er parlementsverkiezingen en gevreesd wordt voor een overwinning van de partij van Erdogan.
Morgen willen we de slagvelden uit de eerste wereldoorlog bezoeken. Bij ons in Nederland zo goed als onbekend, maar in 1915 vochten hier Engelse en Franse troepen, maar vooral veel Australiërs en Nieuw Zeelanders (ANZAC) tegen de Turken, die zich goed verdedigden. Aan beide kanten vielen ontzettend veel doden (ruim 150.000). Oorlogen kennen alleen verliezers.
Met een stormachtige wind tegen en een dor landschap worstelden we berg op berg af Turkije binnen.
Vandaag, 21 mei, fietsten we verder het schiereiland Gallipoli op. We genieten van een prachtige kustweg langs de zeeëngte De Dardanellen, die de Egeïsche Zee verbindt met de Zee van Marmara en daarmee ook de Zwarte Zee.
De beheerster van ons hotel in Galipoli heeft lang in Duitsland gewoond. Zij maakt ons deelgenoot van haar zorgen over de toekomst van Turkije. Onderweg komen we dezelfde zorg tegen bij jonge Turken. Erdogan draait het gedachtengoed van Atatürk terug. Atatürk wilde één modern Turkije, maar Erdogan wil stemmen winnen. De meerderheid in Turkije is slecht opgeleid en dus traditioneel religieus. Daarom richt Erdogan zich vooral tot hen. Moderne Turken zijn bang voor het volkomen doorslaan van de religie. In juni zijn er parlementsverkiezingen en gevreesd wordt voor een overwinning van de partij van Erdogan.
Morgen willen we de slagvelden uit de eerste wereldoorlog bezoeken. Bij ons in Nederland zo goed als onbekend, maar in 1915 vochten hier Engelse en Franse troepen, maar vooral veel Australiërs en Nieuw Zeelanders (ANZAC) tegen de Turken, die zich goed verdedigden. Aan beide kanten vielen ontzettend veel doden (ruim 150.000). Oorlogen kennen alleen verliezers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten