Vaarwel Maleisië.

Met gemengde gevoelens kijken we terug op onze fietsmaand in Maleisië. De mensen zijn hartverwarmend. We hebben prachtige stukken natuur gehad, vooral daar waar we van de doorgaande weg afkonden. Maar nogal eens een keer waren we veroordeeld tot de snelweg. Maleisië kent volgens ons een aardige middenklasse en die bezitten een auto. De snelwegen zijn druk en het verkeer is nog niet echt gereguleerd. Er zijn geen rondwegen, dus alle verkeer komt door de steden, waar ook nog het traditionele leven doorgaat met zijn eetstalletjes en rommelige winkeltjes en werkplaatsen. Trottoirs zijn er niet. Als je wil wandelen moet je om de stalletjes heen over de weg, óf je moet om de geparkeerde auto's/ brommers heen óf je moet uitkijken niet in een gat te stappen waar eigenlijk een putdeksel hoort te zitten. De Maleisiërs houden van shopping malls. Begrijpelijk. Daar rijden ze met hun auto heen. Daar kunnen ze veilig over de schone, tegelvloeren lopen en er is nog airconditioning ook.

Onze tocht naar Johor Bahru, de grensplaats met Singapore, is het ergste wat ik tot hier heb meegemaakt. Onze Warmshowershost heeft een zo rustig mogelijke route voor ons uitgestippeld, maar het is héél erg. Druk verkeer, geen vluchtstroken, bussen, vrachtwagens en auto's die rakelings langs ons heenrijden. Ik word er bang van. Wat een verademing als we in de rustige wijk komen waar het appartement van onze Warmshowershost ligt. Een bewaakt complex. Hij is er zelf niet en zijn neefje Zacharia ontvangt ons. Er ligt een kaartje van de omgeving klaar voor ons. We worden uitgenodigd van de keuken met inhoud gebruik te maken en Zacharia zorgt voor koffie.

Ik zie op tegen de rit naar Singapore, maar Maleisië begon ook wel een beetje te wringen. Wat ons aanvankelijk een glimlach ontlokte ergert ons na een maand. De tafeltjes die plakken als we onderweg koffie drinken. Mensen die met hun handen hun rijst met curry zitten te eten. Vuile, oude stoelen op kapotte betonnen vloeren. De vuilnis die mensen gewoon ergens dumpen en overal in de berm plastic zakken en tasjes.

Bijzondere momenten.

We maken ook ontroerende en hilarische momenten mee: we fietsen over een landelijk gravelweggetje. Koeien met kalfjes, apen en, als we op een bruggetje kijken naar de zwarte reiger horen we vissen plonzen en zien we een dinosaurus door het water zwemmen. Het is een monitorvaraan, een hagedissoort die zeker 1.50 meter lang is en zich plotseling op zijn poten opricht en zich op het droge begeeft. Met zijn schubbenhuid en zijn opgeheven slangenkop zijn we getuige van een voorhistorisch beeld. 

In een Indiaas restaurant bestellen we naan, een viscurry en een kipcurry. We krijgen het brood met een pittige linzensaus en even later nog twee schaaltjes met een sausje. En de kip en de vis, vragen we. Finished.. Het brood was lekker.

En dan het hotel waar we een tweepersoonskamer hebben en een ontbijtvoucher die maar voor één persoon geldig is. De receptionist vermeldt dit nog eens nadrukkelijk als we ons inchecken en lacht een beetje verlegen als we vragen wat een extra ontbijt kost. Als we de volgende dag allebei koffie pakken en brood voor twee personen roosteren zegt niemand wat.

De sultan heeft het weekend verzet van de zaterdag en zondag naar de vrijdag en de zaterdag. Dit geeft weer aan hoe de islam hier de wetgeving bepaalt. Vrijdag is de wekelijkse gebedsdag voor de moslims. Zacharia moet nu op zondag naar school en heeft het gevoel dat dit niet klopt. 

De route naar Singapore valt heel erg mee. Eenmaal bij de brug over de grensrivier aangekomen blijkt er een special brede weg voor fietsers en bromfietsers te zijn. We konden rustig de brug over. Eenmaal in Singapore fietsen we zeker 25 km door een heuvelig parklandschap over heel rustige wegen vóórdat we de wolkenkrabbers van de city bereiken. Wonderbaarlijk dat Frans mij met zijn GPS planner zó naar ons guesthouse en daarna naar ons Warmshowersadres loodst. Ik verheug me op een paar dagen voetgangertoerisme in Singapore.