Cairns

Wat hebben we de afgelopen dagen veel meegemaakt. Eerst het afscheid nemen van ons huis. We willen ervoor zorgen dat onze huurders zich welkom voelen. Dat betekende de laatste ochtend na het douchen nog snel de shampoo, crème en bodylotion in de toilettas doen voor de bagage in het vliegruim. Koffie, de afwasmachine uitruimen, een laatste afwas, de pedaalemmers voorzien van lege zakken, de trap nog even zuigen en dan staat ons taxibusje voor de deur. Sleutels in de bus van de buren en we zijn op weg. We vinden nog een kaartje in de bus van een buurvrouw en van vrienden van ons. Onderweg nog een goede-reis-wens van onze buren. De reis is ons echt gegund.

Met onze Nederlands-Turkse chauffeur (41 jaar) hebben we een leuke discussie over de Europese economie, de Nederlandse politiek en het leven in Nederland. Wat een bewuste, niet zo hoog opgeleide, allochtoon!! Zijn opvattingen komen aardig overeen met de onze.

In het vliegtuig knijpt Frans me af en toe even in mijn arm en fluistert dat hij nauwelijks kan geloven dat we straks weer samen fietsen.

We zijn wat gespannen voor Sydney. Daar nemen we afscheid van Singapore Airlines en moeten we voor de douane de vliegtuigruimbagage en de fietsen ophalen; ze zijn hier erg streng op hygiëne. Er mag geen korreltje zand zitten aan fietsen, tent, loopschoenen etc. De controle valt allemaal wel mee. Onze fietsdozen zijn behoorlijk gehavend, maar de douane helpt ons door zelf nieuwe tape aan te brengen. Daarna moeten we weer opnieuw inchecken voor Virgin Australia.

In de lange vliegtuigzitten ben ik plotseling veroordeeld tot het herlezen van enkele reisgidsen over Australië. Het zogenaamde gemak en besparing van gewicht van het gebruik van een e-reader laat het afweten. We krijgen het ding niet opgestart. Ik baal af en toe van al die apparatuur. E-mail die het niet goed doet, een telefoon die het af laat weten, een GPS die verkeerde signalen afgeeft. En de tijd die ons dit alles kost...

Maar we zijn in Australië en wat mij betreft nog niet echt geland. Dean en Anja, een stel dat een touroperatorsbedrijf runt, halen ons af van het vliegtuig. Ze hebben een mooie, ruime, houten, rommelige woning. Heel erg open. De tuindeuren en ramen worden niet afgesloten als ze weg zijn. Alleen het sousterrain, en dat alleen aan de voorkant, want daar staan hun fietsen!!

We brengen de dag samen door, want Dean en Anja hebben andere bezigheden. We hebben alle tijd om de fietsen in orde te maken, een wasje te doen en te proberen mijn e-reader aan de praat te krijgen. Dat lukt niet en het kost ons heel wat energie om bevestigd te krijgen dat mijn e-reader stuk is én te besluiten dat we dus maar een nieuwe moeten kopen. We kopen een nieuwe Simkaart voor onze telefoons en die van mij doet het niet...

We zijn nog niet thuis en dit soort praktische problemen kunnen we er eigenlijk niet bij hebben. Al die nieuwe indrukken. Een stad die niet echt mooi is, mooie maar rommelige huizen, maar ook mensen die ons een warm welkom heten. Mensen die zich belangeloos inzetten voor goede doelen, helpen onze planning verder invulling te geven, ons mee uit eten nemen. Het geeft veel nieuwe indrukken, en we raken wel weer thuis.

Bijna weer weg

Mijn laatste scan geeft aan dat mijn longen er goed uit zien. We hebben afscheid genomen van vrienden en familie. Onze slaapkamerkasten zijn schoon en leeg, zodat onze huurders hun eigen spulletjes kwijt kunnen. Ons huis ziet er spic en span uit. We lezen de voorlopig laatste NRC en wachten tot het morgen 07.00 uur is. We worden dan opgehaald door een taxibusje om met onze ingepakte Santosfietsen op weg naar Schiphol te gaan. 27 uur vliegen verder hopen we rond 22.30 op woensdagavond aan te komen in Cairns, waar we, als alles loopt zoals we verwachten, opgehaald worden door een Australisch Warmshowers echtpaar. Zij hebben het eerste deel van onze planning al eens gefietst, dus dat wordt voor ons heel veel luisteren en zoveel mogelijk informatie tot ons nemen.

  

Vandaag precies een jaar geleden lag ik in de berm van een Griekse weg op een ambulance te wachten. Intussen is er veel gebeurd. Ik houd altijd dagboekjes bij van de reizen die we maken en dat heb ik ook van mijn ziekteproces het afgelopen jaar gedaan. Ik heb zowel stukjes van onze fietsreizen als mijn ziekteproces verder uitgewerkt en door enkele mensen laten lezen. Toen zij dachten dat de inhoud ook interessant kan zijn voor derden heb ik het aan een uitgeverij aangeboden. Een redacteur heeft het nog becommentarieerd en eveneens geadviseerd het breder te verspreiden.

Mijn boekje ‘ Vertrekpunt Breda’ is drie dagen geleden verschenen. Als je het wilt lezen kun je het bestellen bij de boekhandel en de reguliere boekenwebshops. Het beste kun je het bestellen bij de webshop van de uitgever Boekenbent, omdat dan de enkele foto’s in het boekje in kleur gedrukt zijn. Dat kan via de link in de rechterkolom naast dit bericht: Bestel....etc.

Het kost €10,-- exclusief verzendkosten. Levertijd ongeveer 5 werkdagen. Het is vanaf 20 september ook als e-book te verkrijgen.

25 september gaan we weer op pad. Omdat het in Australië lente is en we daar in november ook nog uitgenodigd zijn op de bruiloft van een fietsvriend, hebben we dit land als fietsreisbestemming gekozen. Onze wereldreis zal nu in parten moeten en dat kost wat gepuzzel, maar we komen wel rond.

Jullie kunnen ons weer volgen op deze blog.

We vinden het natuurlijk leuk reacties op het boekje en op onze weblog te ontvangen. Dit mag ook kritisch zijn hoor. Dit kan zowel via e-mail (eveline@effefietsen.eu) als via onze weblog.